เล่ห์รักบุษบา

บุษบาบรรณยิ้มพอใจ ดินแดนแกล้งเอนตัวมาชิดๆ แล้วคว้าตัวเธอมากอดหน้าตาเฉย

เวลาเดียวกันนั้นอักษรยังเคร่งเครียดอยู่ที่บ้าน บอกกับเอกภพตรงๆว่าสงสารภูวดล

“ผมเข้าใจ แต่ภูพูดถูก คุณกับดนัยเลิกกันก็เป็นคนอื่น แต่ภูเป็นลูก ยังไงเขาก็เป็นพ่อ”

“แต่เขาทำร้ายพวกเรามาตลอด ษรให้อภัยเขาไม่ได้จริงๆ”

“ผมไม่ได้บอกให้คุณให้อภัยเขา ผมแค่อยากให้คุณทำเพื่อภูบ้าง ภูทำเพื่อพวกเราทุกคนมามากแล้ว”

“เขาทำกับคุณกับดินขนาดนั้น คุณยังให้อภัยเขาอีกหรือคะ”

“ใช่ ถ้าคุณเห็นเขา คุณจะรู้ว่าเขาต่างหากที่เป็นฝ่ายเจ็บเพราะผลการกระทำของเขาเอง เชื่อผม อโหสิกรรมให้เขาซะ อย่าแบกทุกข์เพราะดนัยต่อไปอีกเลย มันควรจบทุกสิ่งได้แล้ว”

ในที่สุดอักษรก็ยอมไปเยี่ยมดนัย ส่วนเอกภพขอรอหน้าห้อง...ภูวดลกำลังพยายามพูดกับพ่อเพื่อให้มีความหวังและกำลังใจ

“ผมจะพาหมอจากอเมริกามารักษานะครับ ตอนนี้พ่อถูกทางตำรวจอายัดตัวไว้แล้ว ผมไม่สามารถพาพ่อออกไปไหนได้ ส่วนเรื่องทางไร่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะจัดการให้ มีหลายเรื่องที่ต้องสานต่อ ทนายของพ่อแจ้งมาแล้วครับ ในฐานะลูกผมมีหน้าที่ผูกพันตามกฎหมาย”

แต่ดูเหมือนดนัยจะไม่ยอมรับความปรารถนาดีใดๆของลูกชายเลย แสดงออกถึงความเกรี้ยวกราดทางสีหน้าและแววตา จนกระทั่งอักษรเดินเข้ามาในห้อง เธอจับมือภูวดลก่อนจะมองอดีตสามีที่ส่งสายตาเหมือนจะถามว่ามาทำไม?

“ฉันมาเยี่ยมคุณ แล้วฉันตั้งใจจะมาอโหสิกรรมให้คุณ ไม่ว่าอะไรที่คุณเคยทำกับฉัน กับครอบครัวของเรา ฉันขออโหสิกรรมให้ ขอให้จบสิ้นกันวันนี้...ชาตินี้”

ดนัยต่อต้านคำพูดของอักษรทางสีหน้าและแววตา อักษรไม่ใส่ใจ หันมาบอกภูวดลว่า

“ดูแลพ่อเขาดีๆนะภู ยังไงเขาก็เป็นผู้ให้กำเนิด แม่ไปก่อนนะลูก”

อักษรกลับออกไป ภูวดลสัมผัสมือพ่อและบอกให้พักผ่อน แต่ดนัยกลับหน้านิ่วคิ้วขมวดจนเส้นเลือดที่ขมับปูดโปนด้วยความแค้น

ooooooo