คุณหนูเรือนเล็ก

เหิมดูข่าวทางทีวีเสนอข่าวการพบศพจักรินภายในห้องพักโรงแรมหรูด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แต่ครั้นผู้ประกาศข่าวรายงานสรุปเบื้องต้นจากตำรวจถึงสาเหตุการตายของเขาว่าน่าจะมาจากการที่ผู้ตายดื่มเหล้าจนเมาล้มหัวฟาดโต๊ะทำให้เลือดออกจนตาย ถึงกับหัวเราะออกมาอย่างโล่งอก

“มันตายเพราะอุบัติเหตุ...มันต้องอย่างนี้สิวะ แต่มันก็เป็นอุบัติเหตุจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าแกเลยเว้ย แกถึงที่ตายเอง ตอนนี้ความลับเรื่องน้องสาวแก ไอ้ฤกษ์และไอ้เทวัตก็มีแค่ฉันเพียงคนเดียวที่รู้ และมันก็จะเป็นความลับไปตลอดกาล ฮ่าๆๆ ไอ้เทวัตเอ๊ย ไอ้ลูกหมา ชาตินี้มึงไม่มีวันได้รู้กำพืดของตัวเอง ไม่มีวันได้รู้ว่าพ่อมึงก็คือไอ้ฤกษ์ ตามึงก็ไอ้เศรษฐีนั่นหรอกเว้ย”...

เทวัตนั่งมองวิจารณ์ที่นอนหลับอยู่บนเตียงตัวเองด้วยความสงสาร ท่านดูซูบซีด ขอบตาช้ำเนื่องจากความทุกข์ใจที่ได้รับ ฤกษ์ที่นั่งเฝ้าอยู่ปลายเตียงอัดอั้นตันใจไปหมดหันมาถามเทวัตว่าเห็นด้วยตาตัวเองเลยใช่ไหมว่าศพนั่นเป็นจักรินจริงๆ ชายหนุ่มยืนยันว่าใช่ล้านเปอร์เซ็นต์ ฤกษ์แทบกลั้นอารมณ์ไม่ไหว ฝากเขาดูแลท่านสักครู่ แล้วลุกขึ้นจะไปเทวัตจับไหล่ไว้ถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่าท่าทางดูไม่ค่อยดีเลย

“คนแก่ก็ยังงี้แหละครับ สามวันดีสี่วันไข้”

“งั้นลุงไปนอนเถอะไม่ต้องห่วงท่านเศรษฐี คืนนี้ผมจะนอนเฝ้าท่านเอง”

ฤกษ์ฝากเทวัตดูท่านด้วย มีอะไรเรียกตนได้ตลอดแล้วลุกออกไป ครู่ต่อมาฤกษ์ผลักประตูห้องพักตัวเองเข้ามาอย่างหัวเสียที่จักรินดันมาชิงตายเสียก่อนทั้งที่ยังไม่ได้บอกความจริงเรื่องลูกชายของตนเอง ตกลงมันฆ่าลูกไปแล้ว หรือลูกของตนยังอยู่กันแน่ จะใช่เทวัตหรือเปล่าแล้วใครจะตอบความจริงกับตนได้ แล้วนึกขึ้นได้

“จริงสิ ยังมีไอ้เหิม ยังเหลือมันอีกคนหนึ่ง”...