คุณหนูเรือนเล็ก

แล้วทำไมญาติของเขาถึงอยากจับเขาถ่วงน้ำ พ่อแม่ของเขาไปไหนใครทำอะไรพวกท่าน ดาญ่าสงสารเขาจับใจโผกอดไว้อย่างปลอบใจ

“ใจเย็นๆนะคะเทวัตอย่าเครียด ชีวิตคุณอาจจะไม่เป็นอย่างที่อาเหิมพูดก็ได้”

“นายเหิมอาจจะสร้างเรื่องขึ้นเพราะอยากจะทำร้ายความรู้สึกแกก็ได้” อารยะตั้งข้อสังเกต เทวัตส่ายหน้าเป็นทำนองว่าไม่ใช่ ตนมองตาพ่อรู้ว่าท่านกำลังพูดความจริงเกี่ยวกับชีวิตของเขาที่ถูกเก็บงำมานานกว่ายี่สิบปี

ooooooo

เหิมยังคงคุยอยู่กับวิจารณ์โดยมีฤกษ์คอยแอบฟังอยู่ไม่ห่าง แม้จะมีปัญหากับจักริน แต่ด้วยความเป็นพ่อทำให้วิจารณ์อดเสียดายไม่ได้ที่ลูกมาชิงตายไปเสียก่อน

“เรื่องอุบัติเหตุไม่มีใครคาดเดาได้ล่วงหน้าหรอกครับ มันจะเกิดก็เกิดยิ่งเจ้าสามชอบกินเหล้าด้วยแล้ว...”

“ต่อให้เจ้าสามมันกินเหล้าหนักแค่ไหน มันก็ยังหนุ่มยังแข็งแรงอยู่ๆจะมาหกล้มหัวฟาดกับโต๊ะตาย ฉันว่ามันไม่น่าจะเกิดขึ้นได้เลย ไม่สมเหตุสมผล” คำพูดของวิจารณ์ทำเอาเหิมสะดุ้งแต่พยายามเก็บอาการสุดฤทธิ์ ฤกษ์ที่แอบฟังอยู่คิดเหมือนท่าน เริ่มสงสัยว่าการตายของจักรินหรือสามต้องมีเงื่อนงำ เหิมรีบเปลี่ยนเรื่องคุย ขืนพูดเรื่องจักรินอาจวกเข้าตัวได้จึงถามถึงลูกชายตัวเองอยู่ไหน วิจารณ์หยุดกึกมองคู่สนทนาเขม็ง

“นี่สินะ ธุระจริงๆที่ทำให้คุณมาถึงบ้านฉัน”

ทนายโฉดยอมรับว่าใช่ ที่ตนมาที่นี่ก็เพื่อมาตามลูกกลับ วิจารณ์จำได้ว่าเหิมตัดลูกตัดพ่อกับเทวัตแถมเฉดหัวเขาออกจากบ้าน เหิมอ้างว่านั่นเป็นเรื่องระหว่างตนกับเทวัต ในฐานะที่ตนเลี้ยงเขามาตั้งแต่แบเบาะ ไม่ใช่ลูกก็เหมือนลูก มีอะไรก็ควรกลับไปพูดคุยกันที่บ้าน ไม่ใช่มาอาศัยบ้านคนอื่นแบบนี้

“แต่ฉันคิดว่าสำหรับคุณเทวัต ฉันไม่ใช่คนอื่น ฉันเป็นเหมือนคุณตาของเขา”

“ท่านไม่ใช่ตาของมันไม่ได้เป็นอะไรกับมันด้วยซ้ำ มันต้องกลับบ้าน มันอยู่ไหนเรียกมันออกมา” เหิมเผลอเกรี้ยวกราด ฤกษ์เป็นห่วงความปลอดภัยของวิจารณ์ถลาเข้าไปหา ท่านต้องยกมือห้ามไว้ แล้วบอกเหิมว่าตอนนี้เทวัตไม่อยู่บ้าน เขาหาว่าท่านโกหก เทวัตต้องอยู่ที่นี่จะไม่อยู่ได้อย่างไร

“ไม่ได้ยินที่ท่านเศรษฐีบอกเหรอว่าคุณเทวัตไม่อยู่” ฤกษ์ทนไม่ไหวตวาดลั่น เหิมไม่ยอมแพ้หยิบมือถือขึ้นมาโทร.หาเทวัตทันที เจ้าของมือถือกำลังนั่งเหม่ออยู่ที่ห้องรับแขกในเรือนเล็กไม่ได้ยินเสียง ดาญ่าต้องสะกิดเตือนว่าโทรศัพท์ของเขาดัง เทวัตหยิบขึ้นมาดู ครั้นเห็นพ่อโทร.มาสีหน้าของเขายิ่งเครียดหนักขึ้น เธอถามว่าใครโทร.มา

“พ่อผม”