ด้วยแรงอธิษฐาน

วารีเสียชีวิตในคืนนั้นโดยที่วรดาไม่มีแม้แต่โอกาสได้พาส่งโรงพยาบาลหรือเอ่ยคำลา ผาณิตมองมาด้วยความสะใจ ตั้งท่าจะเยาะเย้ยแต่ผกาดึงตัวไว้เพราะนึกเห็นใจวรดาที่สูญเสียแม่กะทันหัน

นัทธมนร้องไห้จากฝันร้ายและละเมอกรีดร้องจนมนทิราต้องเข้ามาปลอบ

“แม่...แม่อยู่กับนัทนะ...นัทรักแม่นะคะ”

“แม่ก็รักนัท...นี่ฝันร้ายอีกแล้วเหรอลูก”

“ค่ะแม่...นัทก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ การที่ต้องรับความรู้สึกคนคนนึงที่ถูกทำร้ายขนาดนี้มันทรมานเหลือเกิน”

“มันก็แค่ความฝันน่ะลูก”

“นัทคงต้องทำอะไรสักอย่างให้ฝันร้ายนี้มันจบลงซะที...”

เรื่องราววิวาทระหว่างนัทธมนกับปณิตารู้ถึงหูถุงแป้งกับเต้ยในวันต่อมา

“เขาว่ายัยนัทเล่นงานสองคนนั้นด้วย...พลังพิเศษ”

“แล้วถุงแป้งเชื่อเรื่องแบบนี้ไหม”

“เราก็ไม่อยากเชื่อแต่สองคนนั่นก็แขนหักจริงๆ ไม่ว่าจะพลังพิเศษหรือพลังมนุษย์ธรรมดาเราก็ว่าน่ากลัวอยู่ดี”

“จะกลัวทำไม นัทเขาไม่ทำร้ายถุงแป้งอยู่แล้ว”

“เรารู้...แต่เรากลัวว่าน้ากฤตย์จะเป็นรายต่อไปน่ะสิ”

สีหน้ากังวลแปลกๆของเต้ยทำให้ถุงแป้งสงสัยจึงคาดคั้นจนรู้ว่านัทธมนมีพลังพิเศษ ทั้งสองเห็นพ้องว่าต้องเตือนกฤตย์ให้ระวังตัว เพราะหากเป้าหมายของนัทธมนคือหาคนฆ่าวรดา กฤตย์ก็เป็นหนึ่งในผู้ต้องสงสัย

เต้ยลำบากใจมากแต่สุดท้ายก็เล่าเรื่องพลังพิเศษของนัทธมนที่ตนเคยเจอให้กฤตย์ฟัง

“คือผมไม่ได้คิดว่านัทเป็นคนไม่ดีนะครับเพียงแต่อดคิดไม่ได้ว่าพลังที่เขามี...ถ้าเขาคิดร้ายกับน้ากฤตย์ขึ้นมา...”

กฤตย์เสียวสันหลังวาบเพราะตนก็สังหรณ์ใจแต่ยังทำเป็นเฉย

“อืม...ทำไมเราสองคนถึงคิดว่านัทจะทำร้ายน้าล่ะ เขาจะทำไปเพื่ออะไร ไม่เห็นจะมีเหตุผลเลย”

“แล้วถ้าบอกว่านัทเขาทำเพื่อแก้แค้นให้วรดา น้ากฤตย์ว่าฟังดูมีเหตุผลขึ้นไหมคะ”

ถุงแป้งบอกข้อสันนิษฐานของตน รวมถึงคำยืนยันจากเต้ยที่ว่านัทธมนฝันถึงวรดาบ่อยๆจนคิดว่าตัวเองคือวรดากลับชาติมาเกิด และเวลานี้ก็กำลังตามหาคนฆ่าวรดา กฤตย์ยอมรับว่าอึ้งแต่ไม่ยอมแสดงออกให้สองหนุ่มสาวรุ่นหลานรับรู้ กระทั่งทั้งสองออกจากห้องสถาปนิกหนุ่มก็ถึงกับถอนใจยาว พึมพำกับตัวเองเบาๆ

“ใครบอกว่าไม่เชื่อล่ะ แต่ถ้าวรดาจะกลับมาแก้แค้นเราจริงๆมันก็สมควรอยู่ไม่ใช่เหรอ...”

ooooooo

กฤตย์นั่งคิดเรื่องนัทธมนจนดึกดื่น ความคิดถึงพาเขาดำดิ่งสู่อดีตถึงวันที่วรดาจากเขาไปตลอดกาล...

 สถาปนิกหนุ่มจำได้ว่าช่วงนั้นเขามีปัญหากับวรดาเพราะเข้าใจว่าเธอปันใจให้คนอื่นอย่างปิติ แต่กระนั้นเขาก็ไม่ท้อแอบลอดรั้วไปหาเธอเสมอ วรดาก็ดีใจที่เจอเขาแต่ก็อดเคืองไม่ได้ที่เขาถือโอกาสจูบเธอ

“เราคิดถึงเธอจะตายอยู่แล้วนะรดา”