ด้วยแรงอธิษฐาน
ตอนที่ 9
พนักงานออฟฟิศกฤตย์อ้าปากค้างเมื่อเห็นว่านัทธมนไม่ถูกด่าที่มาทำงานสายแถมเจ้านายหนุ่มยังประคองออกไปข้างนอก บงกชเห็นท่าไม่ดีต่อสายหาปณิตาบอกว่าสถานการณ์พลิก!
“คุณณิตาคะ...ยัยเด็กนั่นมาทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแถมยังออกไปกับคุณกฤตย์แล้วค่ะ”
ปณิตารับฟังด้วยสีหน้าไม่พอใจ รีบวางสายและโทร.หาพวกคนร้ายทันที
ระหว่างที่ปณิตาเค้นคอพวกคนร้าย นัทธมนพากฤตย์ไปเยี่ยมแม่ที่เพิ่งฟื้น เธอพยายามถามเรื่องคนร้ายแต่มนทิราจำไม่ค่อยได้ นอกจากคำพูดของพวกคนร้ายว่าจับผิดคน!
นัทธมนเจ็บใจมาก ตัดสินใจจะเอาเรื่องถึงที่สุด ไม่ยอมให้แม่เจ็บตัวฟรี กฤตย์ก็สงสัยว่าใครคิดร้ายกับสองแม่ลูกแต่เวลานี้เขาแค่อยากให้เลขาฯสาวดูแลแม่ให้ดี
“ไม่ต้องห่วงนะ...ผมอนุญาตให้คุณลางานอยู่ดูแลแม่จนกว่าจะหายดี แล้วก็...”
“มีอะไรที่ดิฉันต้องทำก่อนลางานหรือเปล่าคะ”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก ผมแค่จะบอกว่า...ขอโทษนะ ผมด่วนสรุปเกินไปที่คุณหายไปไม่มาทำงาน ผมควรฉุกคิดว่าคุณอาจจะมีปัญหาอะไรมากกว่าต่อว่าคุณไปแบบนั้น”
“เรื่องนี้คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษดิฉันก็ได้ค่ะ”
“จำเป็นสิ ผมทำผิดนี่ หรือคุณจะไม่ยอมรับคำขอโทษจากผม”
“ถ้าเป็นเรื่องนี้ดิฉันรับไว้ก็ได้ค่ะ แล้วมีเรื่องอื่นอีกไหมคะที่คุณทำผิดเอาไว้”
กฤตย์นิ่วหน้า รู้สึกแปร่งหูคำถามของเลขาฯสาว “คุณหมายถึงอะไร”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ถ้าอย่างงั้นดิฉันจะโทร.ไปทำเรื่องลากับพี่น้ำหวานตามที่คุณอนุญาตนะคะ”
นัทธมนไม่ได้ขยายความ แค่อดค่อนแคะกฤตย์ไม่ได้เพราะปักใจว่าเขามีส่วนกับการตายของวรดา
มนทิราเห็นลูกสาวทำหน้าเครียดก็เตือนสติไม่ให้ผูกใจเจ็บโดยเฉพาะเรื่องคนร้าย อยากให้เป็นหน้าที่ตำรวจมากกว่า
ooooooo
เต้ยโทร.หานัทธมนจึงรู้เรื่องมนทิราถูกทำร้าย เขาร้อนใจชวนถุงแป้งไปเยี่ยมมนทิราด้วยกัน ถุงแป้งอิดออดเพราะยังเคืองนัทธมนแต่สุดท้ายก็ใจอ่อนเพราะเห็นแก่มนทิราที่ดีกับตนมาตลอด
มนทิรามองออกว่านัทธมนมีปัญหากับเต้ยและถุงแป้งจึงเปิดโอกาสให้ทั้งสามเคลียร์กัน นัทธมนอึดอัดใจมากแต่ก็ทำตามที่แม่บอกเพราะไม่อยากจมกับความรู้สึกผิด
สีหน้าเครียดๆ ของนัทธมนทำให้เต้ยเห็นใจ เปิดฉากพูดด้วยก่อน
“ถ้าเราไม่โทร.หานัทก็คงไม่บอกเรื่องแม่อยู่โรงพยาบาลสินะ...หรือเป็นเพราะวันนั้นที่เราพูดไป”
“ช่างมันเถอะเต้ย ยังไงก็ขอบใจนะที่มาเยี่ยมแม่ฉัน ถุงแป้งด้วย...ขอบใจนะที่ยังคิดถึงกัน”
แววตารู้สึกผิดของนัทธมนทำให้ถุงแป้งใจอ่อนยวบ
“พูดอะไรแบบนั้นล่ะ...เพื่อนมีเรื่องก็ต้องมาสิ”
“ฉันคิดว่าเราสองคนจะไม่ได้มาพูดกันดีๆ แบบนี้แล้ว เรื่องนั้น...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้มันบานปลาย”
“แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว”
“ฉันขอโทษนะถุงแป้ง...ฉันไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้จริงๆ”
