ด้วยแรงอธิษฐาน
ตอนที่ 9
“โอ๊ย...แบบนี้ฉันไม่ขอยุ่งเกี่ยวอะไรด้วยอีกแล้วล่ะค่ะคุณณิตา ฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนะคะ”
บงกชเริ่มเชื่อว่านัทธมนมีของเลยถอนตัวเอาตัวรอด ปณิตาจะค้านแต่ประสานงานสาวก็ตัดสายไปแล้ว
“ทำไมถึงกำจัดมันยากเย็นแบบนี้นะ!”
ooooooo
กฤตย์ดีใจได้เจอนัทธมนที่นึกเป็นห่วงอยู่หลายวัน ต่างจากเจ้าตัวที่ยืนหน้านิ่งเหมือนไม่รู้สึกรู้สาจนเขาต้องถามถึงอาการของมนทิราและความคืบหน้าเรื่องหาตัวคนร้าย
นัทธมนลอบยิ้มร้ายเมื่อคิดถึงพวกคนร้ายที่ตนเองจัดการเมื่อคืน ก่อนตีหน้านิ่งบอกเขาว่าไม่มีอะไรคืบหน้า
“เฮ้อ...คนสมัยนี้นี่ก็ช่างโหดเหี้ยมกันเหลือเกินนะ ทำร้ายได้กระทั่งผู้หญิง”
“ไม่เฉพาะคนสมัยนี้หรอกค่ะ...คนสมัยก่อนก็โหดเหี้ยมกับผู้หญิงไม่แพ้กัน”
อีกครั้งที่คำพูดของเลขาฯสาวชวนแปร่งหูจนเขาอดถามไม่ได้
“คุณพูดถึงใครเหรอ”
“ก็คนสมัยก่อนไงคะ คุณกฤตย์เห็นด้วยกับที่ดิฉันพูดไหมล่ะ”
กฤตย์ตั้งท่าจะถามแต่นัทธมนตัดบทขอตัวไปช่วยงานพิษณุ ทิ้งเจ้านายหนุ่มให้มองตามเครียดๆ...
นึกสังหรณ์ใจว่าเลขาฯสาวอาจสงสัยเรื่องเขากับวรดา
พิษณุรับหน้าที่ขนของและแบบแปลนเก่าๆไปไว้ในห้องเก็บของ นัทธมนตามไปด้วยพร้อมความรู้สึกหน้ามืดเล็กๆเพราะเจอที่แคบ ในหัวมีภาพวรดาในหลุมหลบภัยลอยวนไปมาจนเธอแทบทรุด กว่าจะตั้งสติได้ก็สักพักจึงถือโอกาสหลอกถามความเป็นมาของห้อง
เก็บของนี้จากพิษณุ
“นัทก็เพิ่งเคยทราบนะคะว่ามีห้องเก็บของนี่ด้วย”
“บริษัทเราเคยปรับปรุงซ่อมแซมครั้งใหญ่เมื่อนานมาแล้วน่ะครับ คุณกฤตย์เลยให้เอาโต๊ะ ตู้ เก้าอี้ เอกสารเก่าๆมาเก็บไว้ในห้องนี้ อีกอย่างตรงมุมนี้ไม่มีใครเดินมาหรอกครับ อย่าว่าแต่พนักงาน ขนาด รปภ.ยังไม่ค่อยมาด้วยซ้ำ”
คำบอกเล่าซื่อๆของพิษณุทำให้นัทธมนเกิด
ความคิดจะเอาคืนกฤตย์
“เหรอคะ...งั้นถ้ามีใครติดอยู่ในห้องนี้ก็คงโดนขังลืมไปเลยสิคะนี่”
“ใช่ครับ...ห้องมันปิดล็อกตายไว้ไม่ได้ใช้
ประโยชน์อะไรหรอก เอ๊ะ! ทำไมจู่ๆคุณนัทถึงพูดอะไรแบบนั้นล่ะครับ”
“ก็แค่พูดเล่นน่ะค่ะ...ไม่มีอะไร”
นัทธมนครุ่นคิดเรื่องเอาคืนกฤตย์ตลอดบ่ายจนกระทั่งเจอบงกชที่หลุดปากถามเรื่องเธอถูกจับเมื่อวันก่อน
“พี่รู้มาจากไหนว่านัทโดนจับไป”
“แล้วไงเหรอ ถามแค่นี้ไม่ได้เหรอจ๊ะ”
“ถามได้ค่ะแต่พี่รู้ได้ยังไงคะในเมื่อนัทไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลย”
บงกชชะงักเพิ่งรู้ตัวว่าพลั้งปาก นัทธมนยิ่งสงสัยคาดคั้นเสียงเข้ม
“ว่าไงคะ...ใครเล่าให้พี่ฟังไม่ทราบ”
“ไม่มีใครเล่าหรอกน่า”
“แล้วถ้างั้นพี่รู้ได้ไงคะ”
“เอ่อ...พี่ก็พูดไปเรื่อยเปื่อย ไม่มีอะไรหรอก”
บ่ายเบี่ยงแล้วก็ผละไปแต่นัทธมนไม่ยอมถลาไปขวาง
“ถ้าไม่มีใครเล่าแล้วพี่รู้เรื่องนี้ได้ยังไง...หรือว่าพี่เองที่เป็นตัวการจ้างไอ้พวกนั้นมาทำร้ายแม่กับนัท”
“พี่เปล่านะ พี่ไม่เกี่ยว พี่ไม่รู้”
