ด้วยแรงอธิษฐาน
ตอนที่ 9
“ฉันผิดไปแล้ว...วรดา ยกโทษให้ฉันด้วย”
ลินจันทร์กลัวจนฉี่ราด แกมแก้วอายมากพาลูกเดินหนี นัทธมนมองตามเครียดๆก่อนขอตัวบ้าง ทิ้งกฤตย์ให้ยืนงงตามลำพัง...หรือว่านัทธมนจะเป็นวรดากลับชาติมาเกิดจริงๆ
คำพูดหลุดปากของลินจันทร์ทำให้นัทธมนประสาทเสีย สมองครุ่นคิดแต่เรื่องวรดาจนไม่มีแก่ใจฝึกนั่งสมาธิตามคำแนะนำของแม่ที่อยากให้เธอปล่อยวางความแค้น เช่นเดียวกับแกมแก้วที่ยังช็อกกับพฤติกรรมลินจันทร์ที่หลุดชื่อวรดาต่อหน้านัทธมนทั้งที่เธอไม่เคยพูดให้ฟัง
กฤตย์เห็นน้องสาวซึมๆก็อดนั่งคุยด้วยไม่ได้ แกมแก้วจึงถือโอกาสระบายความอึดอัดใจ
“บางทีแก้วก็อดคิดไม่ได้นะว่ายัยลินอาจเป็นแม่ผาณิตกลับชาติมาเกิดก็ได้”
“พูดอะไรอย่างนั้นแก้ว”
“พี่กฤตย์คิดดูสิคะ แก้วไม่เคยเล่าเรื่องผาณิตให้ยัยลินฟังเลย เรื่องวรดาด้วย แต่ทำไมยัยลินถึงรู้เรื่องพวกนี้”
“นั่นสินะ...พี่ก็หาคำอธิบายไม่ได้เหมือนกัน แต่ก่อนไม่เห็นเป็นนะ หนูลินเริ่มเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็ตั้งแต่มียัยนัทเลขาพี่กฤตย์เข้ามานั่นแหละค่ะ”
“แปลกนะ...มันเกิดขึ้นเพราะอะไรกันแน่”
“ก็เพราะว่า...พี่กฤตย์อย่าคิดว่าแก้วเป็นบ้านะคะ คือแก้วอดสงสัยไม่ได้ว่า...หรือยัยลินจะเป็นแม่ผาณิตกลับชาติมาเกิด ส่วนยัยนัทธมนนั่นก็คือ...วรดา”
“ไม่ใช่ว่าพี่ไม่เชื่อคำพูดของแก้วนะ แต่เป็นเพราะพี่ไม่เชื่อเรื่องพวกนี้”
“แก้วก็ไม่เชื่อค่ะ แต่กับเรื่องทั้งหมดที่แก้วเจอมาถึงไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแล้วหรือเปล่าคะ...”
ooooooo
นัทธมนเก็บเรื่องวรดาไปคิดจนฝันร้าย... บรรยากาศในงานศพวารีเต็มไปด้วยความเศร้าโศก ประพจน์มาร่วมงานด้วยความรู้สึกผิดที่ไม่สามารถจัดงานศพอย่างดีให้วารีเพราะผกาไม่ยอม
วรดาไม่อยากทำตัวเป็นภาระประพจน์ ยอมจัดงานศพตามมีตามเกิดเพราะไม่อยากถูกผกากับผาณิตค่อนแคะ แป้งอยากช่วยพูดเพราะสงสารวรดาแต่ทำไม่ได้เพราะไม่มีสิทธิ์
กฤตย์แวะมาหาวรดาทันทีที่รู้ข่าววารีเสียชีวิต วรดาร่ำไห้ทันทีที่เห็นหน้าเขา
“รดาไม่เหลือใครแล้ว”
“ยังเหลือเราไง เธอเอานี่ไป”
จบคำก็ยื่นซองเงินให้ วรดาส่ายหน้าไม่ยอมรับ
“คุณกฤตย์...เงินเยอะขนาดนี้ฉันไม่กล้ารับไว้หรอกค่ะ”
“เธอไม่รับไม่ได้นะ คิดซะว่าฉันใส่ซองช่วยงานศพคุณแม่เธอไง เก็บไว้ดีๆเธอจำเป็นต้องใช้”
กฤตย์คะยั้นคะยอเพราะรู้ดีว่าเธอคงลำบากเรื่องจัดงานศพแม่ วรดาร้องไห้โฮด้วยความซาบซึ้งใจ
“ขอบคุณมากนะ คุณดีกับฉันเหลือเกิน”
“เธอไม่ต้องห่วงนะ ถึงเราจะถูกกีดกันไม่ให้พบเธอแต่เราจะคอยเป็นกำลังใจให้เธอเสมอนะ”
“ทั้งชีวิตฉันก็เหลือแค่คุณคนเดียว...”
ภาพวรดาโผกอดกฤตย์เลือนหายไปแล้ว นัทธมนนอนกระสับกระส่าย พึมพำเหมือนละเมอ
“ไม่ได้นะวรดา เธอจะรักเขาไม่ได้...ผู้ชายคนนี้ต่อไปเขาจะฆ่าเธอ!”
