ด้วยแรงอธิษฐาน

ปณิตากระเถิบตัวหนีกลัวตาย นัทธมนย่างสามขุมเข้าหาแต่ไม่ทันถึงตัวกฤตย์ก็พังประตูเข้ามา!

สภาพของปณิตาทำให้กฤตย์หันไปถามเลขาฯสาวเสียงห้วน

“นัทธมน...คุณทำอะไรเขา”

“ดิฉันแค่ทำสิ่งที่สมควรทำน่ะค่ะ”

นัทธมนตีหน้าตายไม่รู้สึกผิด กฤตย์เลยต้องหันไปคาดคั้นจากปณิตา

“บอกผมมาสิว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

“นังปีศาจมันใช้พลังจิตยกตัวฉันให้ลอยขึ้นไปเกือบติดเพดานแล้วก็ปล่อยทิ้งลงมาจนแขนฉัน...”

ไม่ทันจบคำแกมแก้วก็โพล่งขึ้นอย่างหัวเสีย

“โอ๊ย...พอเถอะแม่ปณิตา รีบไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่าไหม นี่ไม่ใช่เวลาจะมาพูดเล่นโกหกเพ้อเจ้อ”

“ฉันไม่ได้เพ้อเจ้อนะ ถ้าไม่เชื่อฉันมีหลักฐาน”

ปณิตาคว้ามือถือตัวเองมาเปิดแต่เพราะตกกระแทกพื้นเลยเปิดไม่ติด แกมแก้วยิ้มเยาะคิดว่าปณิตาเพ้อเพราะเห็นภาพหลอน กฤตย์เลยตัดปัญหาเรียกพิษณุมาพาปณิตาส่งโรงพยาบาล

ooooooo

ปณิตาขู่จะแจ้งความ นัทธมนตอกจะแจ้งความเรื่องแม่ถูกทำร้ายเหมือนกัน กฤตย์ต้องห้ามทัพสองสาวและมอบหมายให้พิษณุพาปณิตาไปโรงพยาบาล

“ฉันเป็นขนาดนี้คุณกฤตย์ยังไม่ห่วงไม่สนใจไยดีอีกเหรอคะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้น ผมแค่อยากถามให้รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

“คุณกฤตย์ก็ถามฉันสิคะ”

“ผมได้ยินจากทางคุณแล้วไงแต่ผมก็ต้องถามนัทเขาอีกทาง”

“จะถามมันทำไมอีกล่ะคะ นี่คุณกฤตย์ไม่เชื่อฉันหรือไง”

“ผมต้องฟังความทั้งสองข้าง นัทเขาทำงานอยู่ในห้อง คุณเองที่บุกเข้าไป ถ้ามองมุมนี้นัทเขาไม่ใช่คนเริ่มแน่ๆ”

กฤตย์พูดอย่างเป็นกลางแต่ปณิตาฉุนขาดเพราะคิดว่าเขาเข้าข้างนัทธมน

“พอกันที! ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าใจจริงคุณคิดยังไงกับฉัน ต่อไปนี้ฉันจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตคุณอีก เชิญคุณอยู่กับนังปีศาจนั่นแล้วรอวันที่มันจะทำร้ายคุณ

อย่างที่ทำร้ายฉัน...ลาก่อนค่ะคุณกฤตย์”

“ครับ...ขอให้คุณณิตาโชคดี”