ด้วยแรงอธิษฐาน
ตอนที่ 7
ปิติอ้ำๆอึ้งๆ “เอ่อ...แค่คุยกันนิดๆหน่อยๆ ไม่รู้จะนัดให้เอิกเกริกทำไม”
“แล้วพี่เกตุ...พี่สาวผมรู้ไหมว่าคุณจะไปกินข้าวกับเลขาผมเนี่ย”
“ก็แค่กินข้าว จะอะไรนักหนา คุณไปกับผมเลยไหมล่ะถ้าจะถามอะไรเยอะแยะแบบนี้”
“ไม่ล่ะครับ...ก็ถ้าคุณยืนยันว่าไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง ผมก็จะเชื่อคุณ”
“งั้นก็ดี...วันนี้ผมคงไม่ต้องโดนคุณชกหน้าอย่างวันก่อนโน้นใช่ไหม”
นัทธมนนิ่วหน้าแต่กฤตย์ไม่ทันสังเกต ยอมอ่อนท่าทีกับพี่เขย
“เรื่องมันผ่านไปร่วมยี่สิบปีแล้ว คุณยังไม่ลืมอีกเหรอ”
“อันที่จริงผมก็ลืมไปนานแล้วล่ะถ้าคุณจะไม่ทำให้ผมต้องนึกถึงแบบนี้...ผมขอตัวก่อนนะ”
คำพูดมีนัยของปิติทำให้นัทธมนสงสัยแต่จำต้องเก็บไว้เพราะปิติมีอาการหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
กฤตย์ได้แต่มองตามรถของปิติด้วยแววตานิ่งเฉยทั้งที่ในใจพลุ่งพล่านด้วยความร้อนรนและหึงหวง แต่เขาคงไม่ออกอาการหนักเท่าแกมแก้วที่แล่นมาคาดคั้นความจริงเรื่องปิติกับนัทธมน
“อืม...พี่เห็นแล้วว่าเขาออกไปด้วยกัน”
“ทำไมทุกคนรู้กันหมด เมื่อกี้แก้วโทร.ไปฟ้องพี่เกตุ พี่เกตุก็บอกว่ารู้แล้ว”
“แก้วโทร.ไปฟ้องเหรอ...ไม่กลัวพี่เกตุเขาจะทะเลาะกันใหญ่โตหรือไง”
“ถ้าทะเลาะก็ไม่ใช่ความผิดแก้วแล้วล่ะค่ะ พี่เกตุเขารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว”
“แล้วพี่เกตุเขาว่าไงบ้างเหรอ”
“พี่เกตุเขาก็เสียใจสิคะ เห็นพี่เกตุบอกว่าเหนื่อยแล้ว...บางที...อาจจะต้องคิดเรื่องแยกทางกับอีตาปิติซะ”
“ว่าไงนะ พี่เกตุพูดแบบนั้นจริงๆเหรอ”
“ค่ะ...พี่เกตุบอกว่าอยากจะหย่าเต็มทีแล้ว”
ooooooo
การตัดสินใจของเกตุมณีจะขอหย่าปิติทำให้กฤตย์กับแกมแก้วใจไม่ดี แต่ปิติยังไม่รู้ตัวมัวทำตัวเป็นแหล่งข้อมูลที่ดีของนัทธมนเกี่ยวกับเรื่องราวหลังการเสียชีวิตของวรดา
“หลังการตายของวรดาบ้านท่านประพจน์ก็เหมือนถูกสาป ทุกคนมีแต่ความเศร้า ความรู้สึกผิดบาปที่ต่างได้เคยล่วงเกินทั้งวาจาทั้งการกระทำกับวรดาไว้”
“แล้วคนอื่นๆรอบตัววรดาเขาเป็นยังไงกันบ้างคะ”
“ท่านพลโทประพจน์ก็ลาออกจากราชการไปบวชเป็นพระธุดงค์และไม่สึกอีกเลยจนชราเสียชีวิตไป ส่วนคุณผาณิตก็ย้ายไปอยู่หอพักของทางมหาวิทยาลัย ต้องรอจนปิดเทอมถึงจะกลับมาสักครั้ง”
“แล้วคุณแม่ของคุณผาณิตล่ะคะ”
“คุณหญิงผกาท่านก็อยู่บ้านคนเดียวเงียบๆ เหมือนเป็นบ้านร้างเพราะบรรดาแม่บ้าน คนใช้ก็ออกไปหมด หลังจากนั้นปีนึงตอนคุณหญิงผกาขับรถไปรับคุณผาณิตกลับบ้านก็ประสบอุบัติเหตุรถคว่ำ...เสียชีวิตทั้งคู่”
ชะตาชีวิตของครอบครัวประพจน์สลดหดหู่กว่าที่นัทธมนคิดไว้มาก แต่เธอก็ยังไม่หยุดและถามถึงกฤตย์
