ด้วยแรงอธิษฐาน
ตอนที่ 7
คำพูดเตือนสติของแม่ทำให้นัทธมนนอนฝันถึงอดีตอีก ความร้ายกาจของผกากับผาณิตไม่ได้จบแค่คอยจับผิดเรื่องวรดากับกฤตย์แต่ลามถึงวารีที่นอนป่วยหนัก
สายสร้อยสาวใช้คนสนิท ลิ่วล้อของผกามาตามวารีไปรับใช้ตามคำสั่งของผาณิต วรดารั้งตัวแม่ไว้
“แม่...ไม่ต้องลุกหรอกจ้ะ เดี๋ยวรดาไปรับใช้ผาณิตเขาเอง”
“ฉันพูดไม่ชัดพอหรือไงยะ คุณณิตใช้ให้มาตามแม่วารี คนอื่นที่ไม่ได้เรียกชื่อก็ช่วยอยู่เฉยๆ”
“นี่! น้าสายสร้อยไม่เห็นหรือไงว่าแม่ป่วยอยู่เนี่ย”
“เห็นสิยะ ฉันก็มีตาสองข้างเหมือนเธอแต่
นายให้มาเรียกจะให้ฉันทำยังไง เธอมีอะไรก็ไปคุยกับคุณณิตเอง”
วรดาประคองแม่ไปหาผาณิตที่นั่งคอยอยู่แล้วพร้อมกางเกงตัวใหม่ที่อยากให้วารีสอยปลายขา วารีรับคำสั่งด้วยความเต็มใจตามประสาคนไม่มีปากเสียงแต่วรดาคัดค้านเพราะผาณิตเร่งจะเอากางเกงภายในคืนนี้
วารีไม่อยากมีปัญหาตัดบทให้พากลับห้อง
วรดาหงุดหงิดบ่นอย่างเหลืออด
“ทำไมเราต้องยอมด้วยล่ะแม่ ยิ่งไปยอมเขาก็ยิ่งไม่เห็นหัวเราอย่างงี้”
“แต่ถ้าเราไม่ยอมมันจะยิ่งไปกันใหญ่ เราควรเจียมตัวว่าเราอยู่ในฐานะอะไร”
“แต่แม่จ๋า...รดาก็เป็นลูกของคุณพ่อเหมือนกัน แม่เองก็มาก่อนคุณหญิงน้าแม่ของผาณิตด้วยซ้ำ”
“อย่าสร้างความหนักใจให้ท่านเลยลูกเอ๊ย เราอยู่ของเราแบบนี้ก็ดีแล้ว”
แป้งสาวใช้เพื่อนสนิทของวารีที่มาช่วยดูแลส่ายหน้า อยากให้วารีเรียกร้องเพื่อตัวเองบ้าง สายสร้อยผ่านมาได้ยินก็ของขึ้น โผล่ไปเอาเรื่องแทนผกากับผาณิต
“นี่...รวมหัวกันนินทาเจ้านายเหรอยะ ดังไปถึงหน้าประตูน่ะ โถ...คิดจะเรียกร้องอะไรกันไม่ทราบ”
วารีหน้าเสียก่อนบอกปัดว่าไม่มีอะไร แต่สายสร้อยไม่เชื่อ “อย่าสำคัญตัวผิด...ถึงแม่วารีจะเคยมีลูกกับท่านนายพลแต่สถานะตอนนี้แม่วารีกับลูกก็เป็นคนใช้ไม่ต่างกับฉันนักหรอกจ้ะ”
วรดาอดไม่ได้เถียงแทนแม่ “ต่างสิ...อย่างน้อยรดาก็มีเลือดเนื้อเชื้อไขของท่าน”
“แล้วไง...ท่านเคยใส่ใจเธอบ้างไหมล่ะ ถ้าอยากจะฝันเฟื่องหลอกตัวเองไปวันๆฉันก็ไม่อยากจะขัดเธอหรอกนะ”
แป้งหมั่นไส้โต้แทนวรดากับวารี “หลอกตัวเองอะไรกันแม่สายสร้อย ที่รดาพูดมาก็ความจริงทั้งนั้น”
“โอ๊ย...ฉันจะพูดยังไงให้พวกเธอเข้าใจ ลองแม่วารีกับวรดาไปมีเรื่องทะเลาะแตกหักกับคุณหญิงผกาแล้วก็คุณผาณิตสิ แล้วดูว่าท่านนายพลจะไล่ตะเพิดคู่ไหนออกจากบ้าน”
คำปรามาสท้าทายของสายสร้อยทำให้นัทธมนสะดุ้งตื่น แววตาอาฆาตเมื่อคิดถึงความเจ็บช้ำใจของวรดา
“ทำไมเราต้องเป็นฝ่ายยอมอยู่ข้างเดียว...ต่อไปนี้เราจะไม่ยอมอีกแล้ว ใครทำอะไรเราไว้ก็จะต้องชดใช้!”
ooooooo
กฤตย์ตัดภาพนัทธมนจากใจไม่ได้เลย
หลังกลับจากหลวงพระบาง ภาพความทรงจำตั้งแต่วันแรกที่เจอกันทำให้เขาหัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นตั้งแต่วรดาจากไป
