ด้วยแรงอธิษฐาน
ตอนที่ 7
ความคิดถึงก่อตัวจนสุดท้ายกฤตย์ก็ทนไม่ไหวต้องเปิดตู้หาหนังสือเจน แอร์ที่เขาเคยมอบให้วรดา แต่ตู้ว่างเปล่าก็ทำให้เขาขมวดคิ้วก่อนจะได้รู้จากแม่บ้านเช้าวันต่อมาว่าแกมแก้วเป็นคนสั่งให้เอาไปทิ้ง!
กฤตย์โกรธมากเอาเรื่องแกมแก้วทันทีเมื่อเธอมาช่วยงานที่ออฟฟิศ
“แก้วให้คนเอาหนังสือในห้องพี่ไปทิ้งใช่ไหม”
แกมแก้วเหยียดยิ้ม ท่าทางไม่สะทกสะท้านกับความผิดตัวเอง “อ๋อ...แก้วก็หลงดีใจนึกว่าคิดถึงน้อง
ถึงได้เดินมาหาถึงที่นี่ ค่ะ...แก้วเห็นมันเก่าแล้วเลยกลัวจะรกห้องพี่กฤตย์ ก็เลยให้เด็กเอาไปทิ้ง”
“ของส่วนตัวในห้องของพี่ แก้วมีสิทธิ์อะไรถึงทำแบบนี้”
“ถ้าพี่กฤตย์อยากได้ เดี๋ยวแก้วให้คนไปซื้อมาให้ใหม่ก็ได้นี่คะ นิยายรักอมตะเรื่องนี้น่าจะหาได้ทั่วไป”
“แต่มันไม่เหมือนกัน”
“ไม่เหมือนยังไงคะ...ไม่เหมือนเพราะมันไม่ได้มีชื่อนังวรดาสุดที่รักของพี่กฤตย์ใช่ไหมคะ ทำไมคะ...วรดาผู้หญิงคนนี้มันมีดีอะไร เป็นแค่ลูกคนใช้แต่ทำไมทุกคนต้องโหยหาคร่ำครวญถึงมันทั้งที่มันตายไปตั้งนานแล้ว”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะแก้ว!”
“ทำไมคะ...ตายไปแล้วก็ยังแตะต้องไม่ได้เหรอคะ”
พูดจบก็ผละหนี ทิ้งให้กฤตย์งุ่นง่านคนเดียว
ก่อนปรี่ไปหาพิษณุผู้ช่วยหนุ่มให้ไปตามหาหนังสือเจน แอร์ ที่แม่บ้านบอกว่าติดไปกับกองหนังสือเก่าสำหรับขาย พิษณุงงกับคำสั่งแต่ก็ทำตามก่อนกลับมารายงานด้วยสีหน้าผิดหวังว่าหนังสือเก่าทั้งหมดถูกขายต่อไปแล้ว
ขณะที่บ้านกฤตย์วุ่นวายตามหาหนังสือเจน แอร์ บ้านปิติที่กรุงเทพฯก็มีระเบิดลงโครมใหญ่เมื่อเกตุมณีดันเห็นสามียืนดูรูปนัทธมนในห้องของลูกสาว ปิติยิ้มแหยกลบเกลื่อนเลยถูกเกตุมณีดักคอ
“ฉันรู้นะว่าคุณคิดอะไร คนในรูปเนี่ยถึงจะหน้าเหมือนวรดาอดีตรักฝังใจของคุณแต่ช่วยระงับความรู้สึกได้ไหม”
“เกตุ...ไม่เอาน่ะ นี่คุณคิดอะไรของคุณเนี่ย”
“อย่ามาบอกว่าฉันคิดอะไร คุณนั่นแหละกำลังคิดอะไร นี่เพื่อนของลูกนะ คุณยังจะจ้องตาเป็นมันแบบนี้เหรอ”
“ผมแค่ดูรูปเฉยๆ ไม่ได้คิดเลยเถิดไปขนาดที่คุณว่าหรอกนะ”
“คิดว่าฉันเชื่อเหรอ คุณคงคิดว่าฉันไม่รู้สึกอะไร แต่จะบอกให้ว่าฉันต้องทนกับความรู้สึกนี้มาร่วมยี่สิบปีแล้ว”
“ความรู้สึกอะไรของคุณ”
“ก็ความรู้สึกว่าจริงๆแล้วในใจของคุณรัก
แม่วรดามากกว่าฉันน่ะสิ”
“เกตุ...นี่ผมต้องพูดอีกกี่ครั้งว่าเรื่องนั้นมันเป็นอดีต มันผ่านไปแล้ว ได้ยินไหมว่ามันจบไปแล้ว”
“ถ้ามันจบไปแล้ว ทำไมฉันถึงยังรู้สึก ทำไมฉันถึงยังเจ็บทุกครั้งที่คุณตอกย้ำว่าคุณยังรักแม่นั่น...มากกว่าฉัน”
“นี่คุณจะหาเรื่องผมใช่ไหม”
“ฉันพูดเรื่องจริง คุณเองกล้าปฏิเสธไหมล่ะว่าในใจไม่ได้คิดถึงแม่นั่นแล้ว”
“พอได้แล้ว! ผมชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ”
“ทำไม...คุณจะทำอะไรฉัน”
