ดวงใจขบถ

“รับคำสั่งครับผม” พูดเสร็จพสุหอมแก้มเจ้าจ้อยหนึ่งฟอดแล้วจูงมือกันลัดเลาะไปทางหลังเรือน จนกระทั่งเจอแปลงสมุนไพรนานาชนิด มีทั้งรู้จักและไม่รู้จัก ครั้นเดินลึกเข้าไปอีกไม่นานก็เจอห้องปรุงยาซึ่งมีกลิ่นสมุนไพรแรงมากจนเจ้าจ้อยถึงกับเบ้หน้า

“เจ้าอุ่นคำเป็นหมอยาหรือครับ” พสุพูดพลางเปิดตู้เห็นอุปกรณ์ต้มชงสมุนไพรวางเรียงราย

“เฮาไม่แน่ใจ เฮารู้แต่ว่าเจ้าป้าหลงใหลการดื่มชาและศึกษาการดื่มชาบำรุงสุขภาพ ถึงได้เที่ยวชงชาให้ใครต่อใครดื่ม เฮาเองเจ้าป้าก็เคยชงมาให้ดื่ม”

“ชงมาให้คุณด้วยหรือครับ”

“ค่ะ โชคดีที่เฮาไม่ชอบการดื่มชาเลยแม้แต่น้อย เฮาก็เลยบ่ายเบี่ยงไม่ได้ดื่ม”

“บางครั้งการที่เราไม่ชอบทำอะไร ก็ทำให้เราปลอดภัยได้ แต่มหาเทวีกลับดื่ม”

“ก็เจ้าแม่กำลังป่วย เมื่อเจ้าป้าบอกว่าดื่มแล้วจะบำรุงร่างกาย บำรุงเลือด ทำให้แข็งแรงขึ้น เจ้าแม่ก็เลยหลงดื่ม”

“ขอให้เราเจอสารพิษในห้องนี้เถอะครับ จะได้นำกลับไปให้หมอวินิจฉัยและรักษาเจ้าแม่ของคุณได้ถูก”

“ถ้าเจอ ก็แปลว่าเจ้าป้าคือคนร้าย คือฆาตกรที่พยายามจะฆ่ามหาเทวี” สีหน้าเจ้าจ้อยทั้งโกรธและผิดหวัง

“ศัตรูนอกบ้านหรือจะน่ากลัวกว่าศัตรูในบ้าน”

พสุใช้กล้องถ่ายรูปสิ่งของต่างๆในห้องนี้ไว้หมด

เจ้าจ้อยสำรวจทั่วห้องพบหีบใบหนึ่งแต่เปิดไม่ได้เพราะล็อกกุญแจแน่นหนา

เจ้าอุ่นคำนอนอยู่อีกห้องได้ยินเสียงแปลกๆจึงลุกขึ้นคว้าผ้าคลุมไหล่ออกจากห้อง พสุได้ยินเสียงฝีเท้ารีบดึงเจ้าจ้อยซ่อนตัว และโชคเข้าข้างที่เจ้าขุนแสงเรืองเมากลับมา เจ้าอุ่นคำเลยคิดว่าเสียงแปลกๆที่ได้ยินมาจากลูกชาย

เจ้าอุ่นคำบ่นเจ้าขุนแสงเรืองครู่หนึ่งก่อนจะช่วยพยุงไปนอนในห้อง แต่พสุที่ดึงเจ้าจ้อยมากอดซ่อนตัวก็ยังไม่ยอมปล่อยเสียที พอเธอมองหน้า เขาก็ทำไขสือไม่รู้ไม่ชี้ถามว่ามองอะไร?

“เขาไปตั้งนานแล้ว มัวแต่กอดอยู่นั่นแหละ ยังไม่รีบไปอีก”

“ผมกอดไว้เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่กลับมาอีกต่างหากล่ะครับ”

“แล้วนี่กอดนานพอจะแน่ใจหรือยัง”

“ยังครับ”

“หมวด!” เจ้าจ้อยเผลอเสียงดัง พสุต้องรีบตะครุบปากแล้วเดินนำออกจากที่ซ่อนไปทางด้านหลังซึ่งเป็นสวนสมุนไพร ครั้นพ้นเขตเรือนมาแล้วต่างถอนใจโล่งอก

“อย่างกับออกมาจากบ้านผีสิง บรรยากาศในเรือนเจ้าอุ่นคำแปลกๆ”

“นั่นสิ ดูวิเวกวังเวง เต็มไปด้วยกลิ่นยาสมุนไพร”

“เจ้าจ้อยอยู่ในคุ้มนี้แท้ๆ ไม่เคยเข้าไปในเรือนเจ้าอุ่นคำเลยหรือครับ”

“ไม่เคย ถึงเจ้าป้าจะเป็นเหมือนผู้มาขออาศัย แต่ก็เป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่ที่ทุกคนเกรงใจไม่กล้าล่วงล้ำเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัว อีกอย่างนึงเฮาก็ไม่อยากจะย่างกรายเข้ามาในเรือนนี้นักหรอก”