ดวงใจขบถ
ตอนที่ 12
“รู้ว่าเจ้าแม่ถูกวางยา ยุพราชก็ไม่ยอมกลับมาอย่างนั้นหรือ”
“เจ้าค่า ท่าทางยุพราชไม่สนใจเลย ทำไมถึงกลายเป็นคนที่ไม่มีหัวใจก็ไม่รู้”
“ถ้าอย่างนั้นยุพราชจะมาที่โรงพยาบาลเพื่ออะไร” เจ้าจ้อยหันไปถามพสุกับเผ่าเทพ แต่สองคนซึ่งรู้เห็นอยู่ก่อนหน้านี้ต่างบ่ายเบี่ยงโยนกันไปโยนกันมาให้เป็นคนตอบ อ่อนคำเลยสงสัยว่าต้องมีเรื่องไม่ดีแน่ๆ อาจจะเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย
พสุเห็นท่าไม่ดีเพราะอ่อนคำเสียงดังกลัวมหาเทวีจะตื่นจึงจูงมือเจ้าจ้อยออกไปคุยกันข้างนอก
“ยุพราชมาเอาเรื่องคุณใช่ไหม”
พสุไม่อยากให้เจ้าจ้อยเก็บไปคิด เลยพูดแบบสบายๆเหมือนไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น “เพื่อนกัน...ผู้ชายเดี๋ยวก็เคลียร์กันได้ครับ คุณอย่าเอามาคิดมากเลย”
“ไหนล่ะ ถ้าเคลียร์กันได้ทำไมยุพราชไม่กลับมา หรืออย่างน้อยขึ้นมาเยี่ยมเจ้าแม่ หรือไม่ก็มาพบท่านอกานซิงห์พ่อของเขาก็ยังดี”
“ให้เวลายุพราชหน่อยเถอะครับ”
“เฮากลัวแต่ว่าเวลายิ่งเนิ่นนานไป จะยิ่งทำให้ยุพราชเปลี่ยนไปจนทำอะไรที่ไม่ดี เขามีฝีมือ ได้รับการฝึกฝนด้านอาวุธมาอย่างชำนาญ เขาอาจจะกลายเป็นตัวอันตรายทำร้ายพวกเรากันเองได้”
“โอ๊ย...” พสุร้องพร้อมกับกุมหัวเหมือนปวดหัวหนักมากจนเจ้าจ้อยตกใจ
“หมวดเป็นอะไร ไม่สบายหรือ ไหนให้เฮาดูซิ”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ แค่ปวดหัวเพราะเห็นเจ้าจ้อยเครียด ผมก็เลยเครียดตาม”
“เฮาขอโทษถ้าเป็นต้นเหตุให้คุณไม่สบายใจ”
“เอาอีกแล้ว เรื่องอะไรนิดอะไรหน่อย เจ้าจ้อยจะเก็บมากังวลทุกเรื่องไม่ได้หรอก ขอเวลา 5 นาที หยุดเครียดหยุดคิดเรื่องอื่น แล้วยิ้มได้ไหมครับ”
“เฮาไม่รู้จะยิ้มเรื่องอะไรนี่”
“ถ้าไม่รู้จะยิ้มเรื่องอะไร ก็คิดเรื่องผมสิครับ คิดถึงวันแรกที่เราได้เจอกัน ดูซิว่าจะยิ้มออกไหม”
เจ้าจ้อยมองหน้าพสุแล้วนึกย้อนเหตุการณ์ตั้งแต่เจอเขาครั้งแรกและเขาเข้าใจว่าเธอเป็นนางกำนัล เลยทั้งยิ้มทั้งขำอย่างกลั้นไม่อยู่
“ไม่เอาสิครับ อย่ายิ้มเยอะ ผมขอแค่ยิ้มนิดเดียวพอ”
“ก็เฮาขำที่คุณหลงเข้าใจผิดว่าเฮาเป็นนางกำนัลแล้วเรียกเฮาว่านางกำนัลอ่อนใจ”
“นั่นสิครับ ผมนี่ตาเซ่อจริงๆ กว่าจะรู้ตัวผมก็หลงรักนางกำนัลอ่อนใจไปแล้ว ถ้ารู้แต่แรกว่าคุณเป็นเจ้าหญิงแสงจันทา ผมคงหักห้ามใจไว้”
“รู้ตอนนี้ก็ยังไม่สาย ยังหักห้ามใจทันนะ” เจ้าจ้อยงอนจะเดินหนีแต่พสุคว้าตัวมากอด
“ไม่ทันแล้วล่ะครับ ผมเป็นองครักษ์ในชีวิตคุณไปเสียแล้ว หน้าที่ขององครักษ์คือต้องพิทักษ์เจ้าหญิงไปจนหมดลมหายใจ”
“เมื่อไหร่ที่คุณหมดลมหายใจ เฮาจะเป็นลมหายใจให้คุณ”
พสุยิ้มหวานมาก โล่งใจที่เจ้าจ้อยเลิกสนใจเรื่องยุพราชไปได้
ooooooo
