ดวงใจขบถ

เจ้าหลวงกับอกานซิงห์กลับมาที่คุ้มเจอเจ้าอุ่นคำเหมือนกำลังรอคอยอยู่ ทั้งคู่พยายามปรับสีหน้าให้ปกติ ขณะที่เจ้าอุ่นคำกับลูกชายต่างปั้นหน้าห่วงใยเข้ามาหา ซักถามอาการมหาเทวีและอยากไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล

“อย่าเลยเจ้าพี่ อีกไม่กี่วันมหาเทวีก็กลับคุ้มแล้ว”

“อีกไม่กี่วัน แล้วนี่มันกี่วันเข้าไปแล้วล่ะ เป็นอะไรมากหรือ”

“นั่นน่ะสิ ถ้าไม่เป็นอะไรมาก ทำไมหมอถึงไม่อนุญาตให้กลับเสียที”

“มหาเทวีไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก เฮาเองที่เป็นคนไม่อยากให้กลับ อยากให้มหาเทวีพักผ่อนบำรุงร่างกายให้เต็มที่ จนแข็งแรงดีเสียก่อน”

“อ้อ...อย่างนั้นหรือ”

“อ้าว แล้วนี่เจ้าหลวงกลับมา ใครอยู่เฝ้ามหาเทวีล่ะเจ้าค่า” เจ้าขุนถามเพื่อให้แน่ใจว่าพสุอยู่ที่โรงพยาบาล

“เจ้าจ้อยกับหมวดพสุดูแลอยู่”

“แหม...พี่ว่าจะชงชาไปเยี่ยมเสียหน่อย ก็เลยอด”

เจ้าหลวงสะดุดคำว่าชงชา คิดว่าถ้าเจ้าอุ่นคำชงชาไปก็ดีอาจจะเจอสารพิษ “ถ้าเจ้าพี่เป็นห่วงอยากจะชงชาไปให้ ก็ชงเลย ฝากเฮาเอาไปให้”

เจ้าอุ่นคำนึกได้พลิกลิ้นทันที “อย่าเลย สมุนไพรแผนโบราณกับยาฝรั่งไม่ถูกกัน ไว้ให้มหาเทวีกลับมาเสียก่อน พี่ค่อยชงให้กินใหม่นะ”

หลังจากทักทายกันแล้ว เจ้าหลวงกับอกานซิงห์แยกไปคุยกันที่ห้องทำงาน

“ท่าทางเจ้าพี่ไม่มีพิรุธอะไรเลย สีหน้าท่าทางปกติมาก หรือว่าเราสงสัยผิดคน”

“แต่มีทางเดียวที่มหาเทวีจะได้รับสารพิษคือกินชาเจ้าอุ่นคำนะเจ้าค่า ข้าเฮามองไม่เห็นทางอื่นเลย”

“แต่ถ้าการสงสัยผิดพลาด ชีวิตมหาเทวีก็จะยิ่งตกอยู่ในอันตราย เราต้องมีหลักฐานจับให้มั่นคั้นให้ตาย ไม่เช่นนั้นเจ้าพี่อุ่นคำไม่มีวันยอมรับแน่ๆว่าเป็นคนทำ”

“เจ้าหลวงไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าค่า ข้าเฮาจะจัดการเรื่องเวรยาม เปิดโอกาสให้หมวดพสุเข้าค้นหาสารพิษในเรือนเจ้าอุ่นคำให้ได้คืนนี้”

เวลานั้นเจ้าอุ่นคำเดินยิ้มกระหยิ่มกลับไปเรือนตัวเองโดยมีเจ้าขุนแสงเรืองตามติดด้วยท่าทีร้อนใจ

“โธ่...คิดว่าฉันโง่เป็นเด็กยังไม่หย่านมอย่างนั้นหรือ คนป่วยอาการหนักหรือไม่หนักดูจากสารรูปคนที่ไปเฝ้าไข้ก็รู้แล้ว เบ้าตาเจ้าหลวงโหลยังกับไม่ได้หลับตานอนมาเลยทั้งคืน นังมหาเทวีคงกำลังทุรนทุรายอย่างทรมาน”

“แต่ทำไมไม่เห็นมีข่าวอะไรของไอ้พสุเลยท่านแม่”

“นั่นสิ ถ้ามันถูกไอ้ยุพราชฆ่าตาย เจ้าหลวงกับอกานซิงห์ต้องไม่นิ่งเฉยแบบนี้แน่ นี่แสดงว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้นกับมัน”

“ไอ้ยุพราช! มึงมัวทำอะไรอยู่วะ ไม่รีบลงมือ”