ดวงใจขบถ
ตอนที่ 12
เช้าวันถัดมาอาการมหาเทวียิ่งแย่ไปกันใหญ่ บ่นร้อนรุ่มเหมือนโดนไฟเผาทั้งที่เนื้อตัวไม่ได้ร้อนสักนิด เอาแต่ร่ำร้องคิดถึงลูกและอยากกลับบ้าน เจ้าหลวง กับอกานซิงห์หนักใจมาก พยายามช่วยกันปลอบและให้กำลังใจจนที่สุดมหาเทวีก็สงบลงได้บ้าง
แต่คนที่วางยาไม่ได้อนาทรร้อนใจ กลับนั่งนับเวลา รอคอยให้ครบ 7 วัน พูดรำพึงรำพันคาดหวังว่ามหาเทวีตายแน่ ต่อให้พยายามรักษาแค่ไหนถ้าไม่มียาถอนพิษก็ต้องตายอย่างทุกข์ทรมาน ป่อจ่าจะเอาอาหารเข้ามาให้ได้ยินคำพูดนั้นของเจ้าอุ่นคำก็หวาดกลัวถึงกับขนลุกซู่รีบถอยหลังออกไปส่งต่อถาดอาหารให้แซงแซวจัดการแทน
ด้านเจ้าขุนแสงเรืองที่คิดยืมมือยุพราชฆ่าพสุ เช้านี้เขาออกจากคุ้มมุ่งหน้าไปตลาดเพื่อเร่งเร้าให้จัดการพสุเสียที แต่ยุพราชเกี่ยงว่าที่คุ้มมีทหารองครักษ์มากมายคงจัดการไม่สะดวกนัก
“ใครว่าจะให้จัดการมันที่คุ้มล่ะ ตอนนี้มหาเทวีไม่สบาย มันคงต้องเดินทางมาโรงพยาบาลบ่อยๆ”
“มหาเทวีไม่สบาย เป็นอะไรเจ้าค่า”
“ก็โรคสำออยน่ะ อย่าไปสนใจเลย สนใจแต่เรื่องของเราดีกว่า เจ้าไปหาวิธีที่เหมาะสมที่จะจัดการกับมันระหว่างที่มันเดินทางมาโรงพยาบาล ยิ่งเร็วก็ยิ่งดี ถ้าเจ้าทำสำเร็จเฮาจะไม่ลืมสัญญาที่เฮาให้ไว้กับเจ้าแน่นอน”
“ขอบคุณเจ้าค่า” ยุพราชก้มศีรษะให้เจ้าขุนแสงเรือง แต่แววตาแข็งกร้าวไม่นอบน้อมเหมือนกิริยา ขณะที่เจ้าขุนแสงเรืองก็แอบยิ้มเยาะเพราะหวังหลอกใช้ ต่างคนต่างไม่จริงใจต่อกัน
หลังจากนั้นยุพราชกลับมาที่ห้องเช่า เตรียมปืนและกระสุนเต็มพิกัดเพื่อไปรอสังหารพสุที่โรงพยาบาลตามเบาะแสที่เพิ่งได้มา เมื่ออ่อนคำตั้งใจหอบหิ้วข้าวปลาอาหารมาให้ยุพราชจึงคลาดกันนิดเดียว
ส่วนเจ้าขุนแสงเรืองพอกลับเข้าคุ้มก็เจอเจ้าจ้อยกับพสุกำลังหยอกล้อกัน เขาแสดงความเป็นเจ้าของเจ้าจ้อย และจะเอาเรื่องพสุให้ได้ เจ้าจ้อยห้ามก็ไม่ฟัง ซ้ำยังพูดจาน่าเกลียดจนเธอทนไม่ได้ต้องเสียงดังใส่
“เจ้าพี่หยุดคิดเรื่องแบบนั้นได้ไหม ตอนนี้เจ้าแม่กำลังป่วย”
“เจ้าจ้อยรีบไปเถอะครับ เดี๋ยวเจ้าหลวงจะรอนาน เจ้าหลวงมีงานต้องกลับมาทำ”
“เจ้าจ้อยกำลังจะคุยกับเฮา แกจะขัดคอทำไม ตกลงมหาเทวีป่วยเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“เจ้าแม่ป่วยเพราะอ่อนเพลีย และมีความเครียดเรื่องที่พวกทหารซาอูพยายามจะลักพาตัวไป”
“อย่างงั้นหรือ พี่ฝากความห่วงใยไปให้มหาเทวีด้วยนะ ถ้าไม่ออกจากโรงพยาบาลเสียก่อน พี่กับท่านแม่ จะไปเยี่ยม เจ้าจ้อยรีบไปเถอะ ป่านนี้มหาเทวีคงบ่นคิดถึงเจ้าแย่แล้ว แกรีบพาเจ้าจ้อยไปเร็วๆสิ เป็นแค่บอดี้การ์ดอย่าทำตัวเกินหน้าที่ เพราะสุดท้ายเจ้าจ้อยก็จะต้องแต่งงานกับเฮา”
พสุไม่สนใจ บอกเจ้าจ้อยให้รีบไป เจ้าขุนแสงเรือง ยิ้มเย้ยพสุแล้วเดินพึมพำจากมาอย่างย่ามใจ
“รีบไปโรงพยาบาลเร็วๆเข้า เพชฌฆาตกำลังรอมึงอยู่”
ooooooo
