ดวงใจขบถ
ตอนที่ 12
เจ้าหลวงทั้งโกรธทั้งเสียใจ ทุกคนนิ่งเงียบ ไม่มีใคร กล้าพูดอะไร ระหว่างนั้นยุพราชโผล่มาจากมุมตึกเล็งปืนจะยิงพสุ แต่อยู่ๆอกานซิงห์ก้าวขยับมาหาเจ้าหลวงจนบังพสุไว้ ยุพราชตกใจหยุดนิ้วตัวเองแทบไม่ทัน ยืนใจหายใจคว่ำบ่นพึมพำว่าพ่อของตนเกือบตายแทนพสุเสียแล้ว
“ผมอยากแอบเข้าเรือนเจ้าอุ่นคำคืนนี้” พสุพูดขึ้นมา ทุกคนมองเขาเป็นตาเดียว “ถ้าเจ้าอุ่นคำวางยามหาเทวีจริงตามที่ผมสงสัย หลักฐานทุกอย่างจะต้องอยู่ในเรือนเจ้าอุ่นคำนั่นแหละครับ โดยเฉพาะยาพิษ”
“ถึงแม้ว่าจะต้องทำตัวเป็นไอ้ตีนแมวปีนเข้าบ้านคน แต่ผมก็เห็นด้วยกับพสุนะครับ ถ้าเจอสารพิษที่เจ้าอุ่นคำใช้วางยามหาเทวี จะได้รีบนำกลับมาให้หมอวินิจฉัยเพื่อหาทางรักษามหาเทวีได้ถูกทาง” เผ่าเทพบอก
“แต่การปฏิบัติการเป็นตีนแมวครั้งนี้ ผมต้องขออนุญาตเจ้าบ้านเสียก่อน”
เจ้าหลวงอนุญาตและสั่งอกานซิงห์เคลียร์ลู่ทางในคุ้มให้พสุด้วย
“งานนี้จะให้เจ้าอุ่นคำรู้ตัวก่อนไม่ได้เด็ดขาด เพื่อป้องกันการทำลายหลักฐาน และถ้าเกิดว่าผมเข้าใจผิด ถ้าเจ้าอุ่นคำไม่ได้เป็นคนทำ เจ้าหลวงกับเจ้าอุ่นคำก็จะได้ไม่ผิดใจกัน”
“เฮาเข้าใจ และอยากให้คุณเข้าใจเจ้าพี่อุ่นคำผิด ไม่อยากให้เจ้าพี่เป็นคนทำเลย แต่อีกใจนึงเฮาก็อยากให้คุณเจอสารพิษเร็วที่สุด เพื่อที่มหาเทวีจะได้รับการรักษาก่อนที่มันจะสายเกินกาล”
เวลานั้นยุพราชขึ้นไปชั้นบน แนบตัวกับผนังมองลงมาที่กลุ่มของเจ้าหลวงและเห็นพสุชัดเจนจึงเล็งปืนเตรียมยิง แต่ตอนนั้นเองพสุเงยหน้าขึ้นไปเห็นพอดี เขาตกใจแวบนึง ก่อนจะคุมสติให้นิ่งจ้องยุพราชด้วยแววตาที่ท้าทาย
ยุพราชขบเขี้ยวอยากจะยิง แต่ในที่สุดก็ไม่ยิงลดปืนลงมองปะทะสายตากับพสุทำนองท้าทายให้มาเจอกัน ซึ่งดูเหมือนทั้งคู่ก็เข้าใจตรงกัน เมื่อเจ้าหลวงขอตัวกลับคุ้มพร้อมอกานซิงห์เพื่อไปเคลียร์ลู่ทางไว้สำหรับคืนนี้ พสุจึงฝากเผ่าเทพไปส่งเจ้าหลวงที่รถ ส่วนตัวเองเดินมาทางหลังตึกมองหายุพราช
ยุพราชโผล่มาด้านหลังพร้อมปืนในมือ แต่พสุไหวตัวทันชักปืนหันไปทันที ต่างคนต่างจ่อปืนในระยะเผาขนเท่าเทียมกัน ไม่มีใครเสียเปรียบใคร แต่สายตาของยุพราชเต็มไปด้วยความแค้น ขณะที่สายตาพสุพร้อมสู้เพื่อป้องกันตัวเอง ไม่ได้มีความโกรธเกลียดแต่อย่างใด เอ่ยเสียงเรียบว่า
“มหาเทวีคงดีใจ ถ้ารู้ว่านายมาเยี่ยม”
“ฉันไม่ได้มาเยี่ยมใครทั้งนั้น ฉันมาหาแกโดยเฉพาะ”
“สำหรับแก เรื่องของฉันสำคัญกว่าอาการป่วยของมหาเทวีอย่างงั้นหรือ แกไม่อยากรู้หรือว่ามหาเทวีล้มป่วยเพราะอะไร”
