ชาติเสือพันธุ์มังกร

รณชิตผิดหวังที่จับตัวพันเดชตัวการใหญ่ไม่ได้ กระนั้นก็โล่งใจที่จับมือดีของอีกฝ่ายได้หลายคน ทรงวาดยกความดีความชอบทั้งหมดให้ปิ่นมุกซึ่งติดใจท่าทางแปลกๆของไต้เกียวที่บอกว่ากินอยู่ไม่ค่อยสบายหลังฮุ่ยเซี้ยงตาย แต่กลับมีรถหรูหรารับส่งถึงร้านข้าวต้มเมื่อไม่กี่วันก่อน

ทรงวาดเล่าข้อสันนิษฐานของปิ่นมุกพลางถอนใจยาว สีหน้าเศร้าเมื่อคิดถึงก๊กไช้

“ผมก็คิดไม่ถึงว่าอาไต้เกียวจะเกี่ยวข้องกับคุณพันเดช ไม่อย่างนั้นอาไช้ก็คงไม่ตาย”

ชาญยุทธตบบ่าปลอบน้องชายบุญธรรม “มันไม่มีใครคิดถึงทั้งนั้นแหละเสือ แค่เสือไม่หูเบาเข้าใจพี่ผิดก็ถือว่าดีมากแล้ว คราวนี้เราเกือบจะจัดการไอ้พันเดชได้แล้ว ถ้าทำสำเร็จเมื่อไหร่เสือกลับมาช่วยงานพี่นะ”

ทรงวาดอึกอัก ชาญยุทธรีบดักคอ “อย่าเพิ่งปฏิเสธ ...พี่รู้ว่าเสือไม่อยากกลับไปทำแบบเดิมแล้ว พี่ก็จะไม่บังคับ แต่งานพี่มีตั้งหลายอย่าง เสือเลือกเอาตามที่ชอบก็แล้วกัน พี่แค่อยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเท่านั้นเอง”

“อย่างที่ผมเคยบอก...พี่อ้ายเป็นพี่ชายของผมเสมอ ไม่ว่าผมจะทำงานให้พี่อ้ายหรือไม่ทำมันก็เหมือนเดิมครับ”

ชาญยุทธอ้าปากจะค้านแต่สายตาก็เหลือบเห็นปิ่นมุก ทรงวาดยิ้มบางๆเมื่อเห็นเธอ

“ผมมีคนที่ผมรัก ผมต้องใส่ใจความรู้สึกเขา ขอโทษนะครับพี่อ้าย...ผมมีความสุขกับชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้แล้ว”

ooooooo

ทรงวาดเดินกลับบ้านกับปิ่นมุกจากโรงพักโดยไม่รู้เลยว่าพันเดชส่งลูกน้องไปพังร้านข้าวต้ม ทิเหล็งพยายามปกป้องกิมเอ็งกับป่วยซังสุดความสามารถจนได้แผลมีดบาดมือเลือดอาบ!

ปิ่นมุกยิ้มกว้างเมื่อเห็นทรงวาดปลอดภัย กระนั้นก็อดกระเง้ากระงอดไม่ได้ที่เขาปิดบังเรื่องแผนตลบหลัง

“ตอนหมวดโทร.มาบอกว่าเฮียจะทำอะไรอั๊วกลัวแทบแย่ ทำไมเฮียถึงไม่บอกให้อั๊วรู้ก่อน”

“บอกแล้วลื้อจะหายกลัวรึไง จะบอกตอนไหนก็ค่าเท่ากันนั่นแหละ”

“แต่อย่างน้อยอั๊วก็ไม่ต้องคิดมากว่าเฮียจะกลับไปเป็นนักเลงอีก”

“อั๊วบอกลื้อแล้วไงให้เชื่ออั๊วไว้ใจอั๊ว คนอย่างอั๊วไม่มีวันผิดคำพูดกับคนที่อั๊วรักหรอก”