สะใภ้อิมพอร์ต
ตอนที่ 17
ฟาร์มไพรรักษาได้รับเกียรติให้เป็นสถานที่จัดงานแต่งงานอีกครั้ง คราวนี้เป็นงานแต่งงานระหว่างหมอหมีกับริน บริเวณสวนร่มรื่นถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงาม พัฒน์รับหน้าที่เป็นตากล้องประจำตระกูล
“ขอเชิญทุกคนเข้าไปถ่ายรูปกับว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวได้แล้วครับ”
ดลประคองลิซ่าซึ่งตอนนี้ท้องแก่เก้าเดือนแล้ว เดินไปหาเจ้าบ่าวกับเจ้าสาว โดยมีทับทิม อรกับลดาและพิธานตามเข้าไปร่วมวงถ่ายรูปด้วย พัฒน์เห็นทุกคนพร้อม จัดการตั้งเวลาถ่ายภาพอัตโนมัติแล้ววิ่งไปรวมกลุ่ม ทันใดนั้นลิซ่าน้ำเดิน จึงสะกิดดลที่กำลังยิ้มให้กล้องไม่ได้หันมามอง
“ถ่ายรูปก่อนคุณ แล้วค่อยพูด”
ลิซ่ายิ้มแหยๆหันมองกล้องเป็นจังหวะที่ชัตเตอร์ทำงาน ถ่ายรูปเสร็จดลหันมาถามว่ามีอะไร
พอรู้ว่าเธอจะคลอด ก็ร้องเอะอะ ทุกคนตกใจมาก อรตั้งสติได้ก่อนสั่งให้เอารถออก
“ไม่ทันแล้วค่ะ ลิซคิดว่าลูกกำลังจะออกเดี๋ยวนี้”...
ครู่ต่อมา ดลอุ้มลิซ่าที่ใกล้คลอดเต็มทีมาวางบนเตียงในห้องนอน โดยมีรินกับอรตามมาติดๆ ลิซ่าร้องโอดโอยตลอดเวลาว่าไม่ไหวแล้วจะคลอดแล้วหมอมาหรือยัง
“อดทนหน่อยนะลูก รออีกสิบห้านาทีนะ”
“รอไม่ไหวแล้วค่ะคุณแม่ ลิซเจ็บ โอ๊ย มันเจ็บมาก”
“เอาไงดีคะคุณแม่ พี่ลิซ่าดูจะไม่ไหวแล้ว”
ดลนึกถึงหมอหมีขึ้นมาได้ รีบวิ่งไปตามให้มาช่วยทำคลอดลิซ่า เขาส่ายหน้าดิกทำคลอดให้คนไม่เป็น ทำคลอดเป็นแต่วัวแต่ควาย
“มันก็คงเหมือนๆกันนั่นแหละ”
“มันเหมือนกันที่ไหนเล่า” หมอหมียืนกราน
นับว่าลิซ่ายังโชคดีที่ไม่ต้องใช้บริการของหมอหมีเพราะหมอตัวจริงมาถึงเสียก่อน หมอตัวจริงเชิญทุกคนออกจากห้องยกเว้นดลที่ต้องอยู่ช่วยทำคลอด
หมอจัดท่าทางให้ลิซ่านอนหนุนตักดล และ ให้เขาจับมือเธอไว้แน่นๆระหว่างที่หมอทำคลอด จากนั้นหมอสั่งให้เธอออกแรงเบ่ง และให้ดลช่วยเบ่งด้วย ลิซ่าทำตามที่หมอบอก เบ่งจนสุดแรง หมอก็สั่งให้เบ่งอีก
“นี่ก็เบ่งแรงสุดแล้ว จะให้เบ่งแรงขนาดไหนห๊ะหมอ เมื่อไหร่มันจะออกมาสักที” ลิซ่าโวย
ในที่สุดสมาชิกใหม่ของตระกูลไพรรักษาก็ออกมาลืมตาดูโลก เสียงร้องของเด็กน้อยดังลั่น
ooooooo
หนึ่งปีต่อมา...
ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เด็กหญิงตัวน้อยหน้าตาน่ารักนั่งอยู่ในรถเข็นกำลังเล่นของเล่น แต่ทำของเล่นหล่นพื้น เด็กชายที่วิ่งเล่นอยู่แถวนั้นเห็นเข้า เดินมาเก็บให้ แล้วจับแก้มเด็กหญิงชมว่าน่ารักจัง ดลที่ติดหนวดสวมชุดคาวบอยทำท่าทางเหมือนดาวร้ายรุ่นคุณปู่กระแอมเสียงดัง เด็กชายตกใจหันมอง
“ไอ้หนู คิดจะจีบลูกสาวฉันเหรอ อย่าได้คิดเชียว ยังเด็กอยู่แท้ๆ หย่านมแม่หรือยัง” เสียงกร้าวของดลทำให้เด็กชายกลัวร้องไห้จ้า คนแถวนั้นหันมองเขาเป็นตาเดียวกัน ดลพยายามห้ามเด็กชายก็ยิ่งแหกปากร้อง
พ่อของเด็กชายซึ่งหุ่นล่ำบึ้กราวกับคนเหล็ก ได้ยินเสียงลูกร้องปรี่เข้ามา ดลเห็นพ่อเด็กชายถึงกับผงะ
“พ่อครับ ลุงคนนี้ดุผม”
“ผมเปล่านะครับ ผมไม่ได้ดุ” ดลแก้ตัวเป็นพัลวัน
“ถ้าไม่ได้ดุแล้วทำไมลูกผมถึงร้องไห้”
“ผมก็ไม่รู้ครับ ไม่รู้จริงๆ...อุ๊ย นั่น”
ดลชี้โบ๊ชี้เบ๊ไปด้านหลัง พ่อกับเด็กชายหลงกลหันมองตามมือ ดลรีบเข็นรถลูกวิ่งหนี พ่อกับเด็กชายหันมองอีกทีเขาหายไปแล้ว ดลเข็นรถพาลูกสาวหนีจนเห็นว่าปลอดภัยก็หยุดวิ่ง ย่อตัวลงไปหาลูกถามว่าตกใจหรือเปล่า ลูกยังไม่ทันว่าอะไร ลิซ่าตามมาสมทบเสียก่อน
