สะใภ้อิมพอร์ต

“พูดแบบนี้น้ำตาแม่จะไหล”

พิธานยอมรับว่าที่ผ่านมาเขาเป็นลูกที่แย่มาก สร้างปัญหาให้แม่มาตลอด ไม่เคยทำให้แม่ภูมิใจหรือมีความสุข นับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เขาจะทำ ทุกอย่างเพื่อชดเชยเวลาที่เสียไป ลดาเองก็มีส่วนทำให้เขาเกือบเดินทางผิด ก็จะขอชดเชยเวลาที่เสียไปเหมือนกัน

พิธานชวนให้ท่านมาเริ่มต้นกันใหม่ สองแม่ลูกปรับความเข้าใจกันได้ ก่อนจะกอดกันกลม พัฒน์ เข้ามาโวยวายแม่กับพี่พิเอาเขาไปไว้ที่ไหนแล้วเข้าไปแทรกกลาง

“ผมเองก็รักแม่ รักพี่พินะครับ แม่กับพี่พิจะกอดกันสองคนไม่ได้”

ลดากับพิธานหัวเราะ แล้วเข้ามากอดพัฒน์พร้อมกัน พิธานบอกว่าตัวเองก็รักน้องเช่นกัน

“ผมก็รักพี่พิกับแม่ที่สุดเลยครับ” พัฒน์กอดแม่กับพี่ชายตอบ...

เมื่อปรับความเข้าใจกับลูกได้ ลดานึกถึงแม่ขึ้นมาทันทีจัดแจงถือพวงมาลัยดอกมะลิไปที่บ้านท่าน ระหว่างทางเจออรมีพวงมาลัยในมือเช่นกันก็ร้องทักว่าพี่อรจะเอาพวงมาลัยไปให้แม่เหมือนกันหรือ อร พยักหน้ารับคำ ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมา

“นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนพี่กับดาทำอะไรเหมือนกันแบบนี้ เราคงทะเลาะกันตายไปแล้ว”

“นั่นสิคะ แต่ที่เราชอบทำอะไรเหมือนๆกัน บางทีก็ใส่เสื้อผ้าแบบเดียวกัน มันเป็นเพราะว่าเรามีหัวใจดวงเดียวกันต่างหาก”

“จริงๆแล้วเรารักกันแต่เรากลับให้คำว่าทิฐิมาอยู่เหนือความสัมพันธ์ของเรา ที่ผ่านมาเราก็เลย

ตีกันตลอด”

“ซึ่งไม่ดีเลยนะคะ พอนึกย้อนกลับไปดารู้สึกว่าตัวดาเป็นน้องสาวที่แย่มาก ดาอิจฉาพี่อรตลอด”

“พี่เองก็เหมือนกัน พี่มักมองหาแต่ข้อด้อยของดาแล้วก็เอามาซ้ำเติมดา ขอโทษนะ”

“ดาต่างหากที่ต้องขอโทษพี่อรมากกว่า”

“ไม่สิ พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ” อรเริ่มเสียงแข็ง สองพี่น้องทำท่าจะมีปากเสียงกัน แต่ทั้งคู่ก็ตั้งสติได้พากันหัวเราะขำตัวเองที่เกือบจะทะเลาะกันอีก ต่างให้สัญญาต่อไปจะไม่ทะเลาะกัน จะพูดกันด้วยเหตุผล

จากนั้นจูงมือกันไปหาแม่ ไม่นานนักสองพี่น้องมานั่งอยู่ตรงหน้าทับทิม ก้มกราบพร้อมกันแล้วมอบพวงมาลัยให้

“ขอบใจเราสองคนมากที่เอาพวงมาลัยมาให้ แม่จะได้เอาไปไหว้คุณพ่อ”

“คุณแม่ขา” อรกับลดาเอ่ยขึ้นพร้อมกัน แล้วหันมองหน้ากัน ทับทิมใจคอไม่ดี

“เมื่อครู่นี้ยังดีกันอยู่แท้ๆ อย่ามาดีแตกล่ะ”

ลดายืนยันว่าเราสองคนพี่น้องตกลงกันแล้วว่าจะไม่ทะเลาะกันอีก ทับทิมมองเหล่นี่พูดจริงหรือ อรรับรองว่าเป็นเรื่องจริง ถ้าไม่เชื่อก็ให้รอดูได้เลย ลดาเชิญให้อรพูดก่อน เธอเป็นน้องควรจะพูดทีหลัง

ทับทิมพอใจที่พี่น้องลงรอยกันได้ อรก้มกราบขอโทษแม่ถ้าเคยทำอะไรให้ท่านต้องปวดหัว ลดากราบขอโทษท่านเช่นกัน

“ดารู้ตัวว่าดาเกเร เอาแต่ใจ ทำให้คุณแม่เป็นทุกข์”

“แม่เห็นเราสองคนสำนึกกันได้เองแบบนี้ แม่ก็สบายใจ แม่ไม่โกรธเราสองคนหรอก ที่แม่ดุด่าว่ากล่าวเป็นเพราะแม่รัก แม่ห่วง ครอบครัวเราก็มีอยู่ด้วยกันเท่านี้ มองไปทางไหนก็เจอหน้ากัน เพราะฉะนั้นเราต้องรักกันให้มาก ถ้ามีปัญหาเกิดขึ้นก็ต้องลืมให้เร็วเพราะชีวิตยังอีกยาวไกลเหลือเกิน แล้วก็

ไม่รู้ว่าชาติหน้าเราจะได้มาเป็นครอบครัวเดียวกันอีกไหม ทำดีต่อกันให้มากทั้งแม่อรแม่ดา”

สองพี่น้องรับคำพร้อมกัน จากนั้นเข้ามาสวมกอดทับทิม