สะใภ้อิมพอร์ต

ลิซ่าว่าแล้วยื่นอุปกรณ์ตรวจการตั้งครรภ์ให้ดูเห็นขึ้นสองขีด อรฉีกยิ้มกว้าง ขณะที่รินกับดลนิ่วหน้างงๆ ไม่เข้าใจว่าหมายถึงอะไร

“ก็แปลว่าหนูลิซ่าท้องแล้วน่ะสิ...แม่กำลังจะได้เป็นย่าแล้ว เย้”

อรกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

“น้ำยาของผมได้ผลเกินคาด ขึ้นสองขีดแบบนี้ ผมจะได้ลูกแฝดใช่ไหม”

“ไม่ใช่ มันไม่ได้เกี่ยวกับจำนวนลูก” ลิซ่าอธิบาย

“อ้าวเหรอ แต่ไม่เป็นไร ผมจะมีลูกเอาให้ตั้งทีมฟุตบอลได้เลย”

อรเชียร์ให้ลูกชายเต็มที่เพราะอยากมีหลานเยอะๆ แต่ลิซ่าไม่เอาด้วยขืนมีลูกเยอะขนาดนั้นหุ่นเธอคงเหมือนหมูแน่ๆ ดลไม่วายหยอดคำหวานถึงจะเหมือนหมู เขาก็ยังรักอยู่ดี แล้วดึงลิซ่ามาหอม

รินเก็บข่าวดีนี้ไว้ไม่ไหวขอตัวไปบอกคุณยายก่อน ท่านจะต้องดีใจแน่ๆ จากนั้นอรกับรินพากันออกไปทิ้งดลกับลิซ่าไว้ลำพัง เขาก้มมองท้องของเธอ ก่อนยกมือขึ้นมาลูบ

“ลูกครับ อีกเก้าเดือนเราจะได้เจอกันแล้วนะ พ่อตื่นเต้นที่สุดเลย” ดลก้มไปหอมท้องลิซ่าปลื้มสุดๆ...

หมอหมีดีใจไปกับเพื่อนรักด้วยเมื่อรู้จากรินว่าลิซ่าท้อง รินลุ้นจนเหนื่อยนึกว่าจะไม่ทันเวลา ในที่สุดหลานของเธอก็มาเกิดจนได้ เขายกเครดิตให้ดลว่าทั้งเก่งทั้งเฮง แล้วบอกรินว่าเห็นแบบนี้แล้วอยากมีลูกของตัวเองบ้าง

รินเขินหน้าแดงซ่าน ยังไม่ทันแต่งงานคิดเรื่องมีลูกแล้วหรือ ข้ามขั้นไปไหม เขายืนยันไม่ได้ข้ามขั้น จากนั้นหยิบแหวนทองเรียบๆออกมาจากกระเป๋ากางเกง

“แหวนวงนี้แม่พี่ให้เอาไว้ก่อนที่ท่านจะเสีย แม่บอกว่าถ้าเจอผู้หญิงที่อยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิตให้เอาแหวนวงนี้ไปให้เขา ตอนนี้พี่เจอผู้หญิงคนนั้นแล้ว”

หมอหมีคุกเข่าตรงหน้ารินที่ทั้งตื้นตันและตื่นเต้น จับมือเธอมากุมไว้

“พี่ไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้อีกแล้วริน พี่มั่นใจว่ารินคือผู้หญิงคนนั้น คนที่พี่อยากยิ้ม อยากหัวเราะ อยากที่จะร่วมทุกข์ร่วมสุขไปจนแก่เฒ่า รินคือผู้หญิงคนนั้นนะครับ แต่งงานกับพี่นะน้องริน”

รินพยักหน้ารับคำทันทีไม่ต้องเสียเวลาคิด หมอหมีดีใจมากรีบสวมแหวนให้แล้วลุกขึ้นยืน

“ขอบคุณพี่หมอนะคะที่เลือกริน...รินจะเป็นภรรยาที่ดีของพี่หมอค่ะ รินสัญญา”

รินเห็นหมอหมีร้องไห้ก็ตกใจปนแปลกใจว่าร้องทำไม เขาซึ้งใจกลั้นน้ำตาไม่อยู่ แล้วปล่อยโฮออกมา รินเข้ามากอดเขาร้องไห้ดีใจไปด้วย สองคนกอดกันกลม

ooooooo

เมื่อขอรินแต่งงานสำเร็จ หมอหมีแวะไปหาลดาที่บ้านขอร้องให้ช่วยเป็นเถ้าแก่ฝ่ายเขา เนื่องจากพ่อแม่ของเขาตายไปหมดแล้วและเขาก็ไม่มีญาติที่ไหน ท่านรับเป็นเถ้าแก่ให้เขาด้วยความเต็มใจ

“ขอบคุณนะครับที่คุณลดาเมตตาผม”

“พูดเหมือนเราไม่สนิทกันไปได้ หมออยู่ที่นี่มานานจนเหมือนเป็นครอบครัวของเราไปแล้ว”

“จริงอย่างที่ตาพิพูด ถ้าหมออยากให้ฉันช่วยอะไรมากกว่านี้ก็บอกมาได้เลยไม่ต้องเกรงใจ”

หมอหมีเห็นไม่มีอะไรแล้วจึงขอตัวกลับไปทำงานก่อน แล้วผละไป ลดารอจนเขาไปพ้นแล้วถึงได้หันมาถามพิธานเมื่อไหร่จะมีแฟนกับเขาสักที ดลก็มีเมียไปแล้ว หมอหมีกำลังจะแต่งงาน

“ยากครับ ผมยังรักชีวิตโสด แล้วอีกอย่างถ้าผมแต่งงาน ผมก็ต้องแบ่งเวลาของผมให้ผู้หญิงคนอื่น ผมอยากทุ่มเทเวลาทั้งหมดที่มีอยู่ดูแลแม่คนเดียว”