สะใภ้อิมพอร์ต
ตอนที่ 17
พัฒน์พูดจบกดถ่ายแบบตั้งเวลา แล้วรีบวิ่งมายืนข้างลดา มือถือเริ่มถ่ายทีละช็อต ทุกคนรีบเปลี่ยนท่าน่ารักๆ ส่วนลดาที่กลัวจะเปลี่ยนท่าไม่ทันกลับโพสท่าได้เริ่ดกว่าใครเพื่อน ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความสุขสนุกสนาน...
ค่ำวันเดียวกัน ดลกับลิซ่าเข้ามาในห้องนอนด้วยสีหน้าเก้อเขิน จะพูดอะไรกันก็ติดๆขัดๆไปหมด สุดท้ายดลรวบรวมสติถามเธอว่าคืนนี้เรานอนด้วยกันได้แล้วใช่ไหม เธอพยักหน้ารับคำเดินไปดึงเชือกห้อยกระดิ่งที่ขึงแบ่งเตียงนอนกับโซฟาเอาไปโยนทิ้ง
“นับตั้งแต่คืนนี้จะไม่มีฝั่งคุณไม่มีฝั่งฉัน จะมีแต่ฝั่งเราเท่านั้น”
ดลดีใจสุดๆทำท่าเยส ลิซ่ามองเหล่นั่นเขาทำท่าอะไร เขาซ้อมเอาไว้เผื่อคืนนี้ต้องใช้ พูดจบก็ทำท่านี้ต่อ ลิซ่าเขินมากยกมือปิดหน้า
“บ้า...ฉันเขินนะเนี่ย”
“ระดับนี้ไม่ต้องเขินกันแล้ว”
“ยังไงฉันก็เป็นผู้หญิง ถึงเราจะแต่งงานกันมานานแล้ว แต่เราก็ไม่เคย...กันสักที มันรู้สึกทำตัวไม่ถูก”
“ไม่ต้องเกร็งนะจ๊ะ ผ่อนคลาย ปล่อยตัวตามสบายที่เหลือผมจัดการเอง” ดลยื่นหน้าจะจูบ ลิซ่ายกมือกัน
“ไหนบอกว่าจะมีแต่ฝั่งของเรา แล้วคุณห้ามผมทำไม”
ลิซ่าเอามือคล้องคอดลยื่นหน้ามากระซิบข้างหูด้วยเสียงเซ็กซี่ ขอตัวไปอาบน้ำก่อน แล้วเดินยั่วยวนเข้าห้องน้ำ ทำเอาดลใจเต้นไม่เป็นส่ำ อึดใจเธอแง้มประตูออกมา โยนเสื้อตัวที่สวมอยู่ไปให้เขาแถมโผล่หน้าออกมายิ้มยั่วพร้อมกับส่งจูบให้ เขาเคลิ้มมากจะตามเข้าไปอาบน้ำด้วยแต่เธอปิดประตูใส่หน้า
“โอ้ย...บิลต์กันขนาดนี้ มันต้องจัดให้หนัก”
ดลถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้วโดดขึ้นเตียงดึงผ้าห่มมาคลุมโพสท่าเซ็กซี่รอ ไม่กี่อึดใจลิซ่าสวมเสื้อคลุมอาบน้ำเดินสีหน้าไม่สู้ดีนักออกจากห้องน้ำ
“คุณเป็นอะไร”
ดลเห็นเธออึกอักไม่สบายใจก็เป็นห่วง ลุกพรวดขึ้นยืนลืมไปว่าไม่ได้นุ่งอะไร เธอเห็นเขาโป๊ก็ตกใจร้องว้ายหันหน้าหนี นี่เขาแก้ผ้ารอเลยหรือ ดลรีบคว้าหมอนมาปิดส่วนสำคัญไว้
“ผมไม่อยากเสียเวลา”
“ฉันหันไปได้หรือยัง”
เขาส่งเสียงอือให้หันมาได้ ลิซ่าค่อยๆหันมา เขาซักตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอต้องขอโทษเขาด้วย พอดีเธอมีวันนั้นของเดือน ดลตกใจปล่อยหมอนร่วงลงพื้น ลิซ่าร้องลั่นรีบเอามือปิดหน้าปิดตาแทบไม่ทัน
ooooooo
หมอหมีกับพิธานพากันขำกลิ้งเมื่อได้ฟังดลเล่าถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ยิ่งเห็นเขาขุดดินเอาเป็น เอาตายก็ยิ่งแซวกันสนุกปากว่าไม่ได้นอนกับเมียนี่เอง เช้านี้ถึงต้องออกมาใช้แรง
“ไม่ต้องมาซ้ำเติม อย่าให้ถึงคราวของแกสองคน บ้างนะเว้ย ฉันจะหัวเราะให้ฟันร่วงหมดปาก”
“แกคงไม่มีวันได้หัวเราะเยาะฉันเพราะฉันยังโสด” พิธานออกตัว
“งั้นแกก็เตรียมตัวรอไว้ได้เลยไอ้หมอ ถ้าถึงวันที่แกกับน้องสาวฉันแต่งงานกันเมื่อไหร่ แกจะได้รู้สึกแบบเดียวกับฉัน”
ดลแช่งชักหักกระดูก หมอหมีโวยทำไมต้องมาแช่งกันด้วย แล้วเปลี่ยนไปคุยเรื่องพินัยกรรมหน้าตาเฉยว่าอีกไม่กี่เดือนจะหมดหนึ่งปีตามที่คุณตาสั่งเสียแล้ว ดลกับลิซ่าจะมีลูกทันหรือ
“ไม่ทันก็ไม่ทัน ฉันไม่สน เพราะยังไงฟาร์มนี้ก็ตกเป็นของคนในครอบครัวอยู่ดี”
“แต่ฉันไม่เก่งเท่าแก ฉันว่าฉันบริหารฟาร์มนี้ไม่ได้”
“ใครจะให้แกทำคนเดียว ครอบครัวต้องช่วยกัน”
“แต่ยังไงฉันก็ไม่อยากขึ้นมาแทนแก ฉันว่าเราไปคุยกับคุณทนายดีกว่าว่ามันมีทางผ่อนปรนได้หรือเปล่า”...
