สะใภ้อิมพอร์ต

ท้องแรกของลิซ่าทำเอาเธอย่ำแย่ เข้าห้องน้ำอาเจียนตลอดจนห้องน้ำจะกลายเป็นบ้านหลังที่สองไปแล้ว

หลังจากอาเจียนจนหมดเรี่ยวแรง ลิซ่าเดินโซเซออกมา ดลที่รอท่าอยู่ถามว่าไหวไหม เธอแว้ดทันทียังมีหน้ามาถามอีก ดูหน้าเธอก็น่าจะรู้แล้วว่าโทรมเหมือนผี กินอะไรก็ไม่ได้ กินเข้าไปก็อาเจียน

“หมอบอกแล้วว่าช่วงสองสามเดือนแรก คุณจะแพ้ท้อง ใจเย็นๆมานั่งก่อน ผมคั้นน้ำมะนาวมาให้”

น้ำมะนาวที่เคยเป็นของโปรด มาบัดนี้แค่

ได้กลิ่นลิซ่าก็เหม็นแทบแย่ ลมตีขึ้นมาทำท่าจะอาเจียนอีก โวยวายดลว่าเอาน้ำมะนาวเหม็นมาให้ดื่ม ทำแบบนี้แกล้งกันชัดๆแล้วร้องไห้ออกมา เขาจะเข้าไปกอดปลอบใจเธอก็เหม็นตัวเขาอีกผลักไสไล่ส่งไปห่างๆ

ดลก้มดมกลิ่นตัวเองไม่เห็นเหม็นตรงไหนเพิ่งอาบน้ำมาเอง ลิซ่าพะอืดพะอมจะอาเจียนอีก ดลจะพาไปห้องน้ำก็ไม่ทัน เธออาเจียนใส่เขาเต็มๆ

“อี๋...เหม็น ออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้ ออกไป”

ลิซ่าดันหลังดลออกจากห้องแล้วปิดประตูใส่หน้า

“ที่มันเหม็นเพราะอ้วกคุณนะคุณลิซ่า” ดลบ่นอุบ...

ในเวลาต่อมา หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ดลลงมานั่งปรับทุกข์กับริน หมอหมีและอรที่โต๊ะอาหาร อรอธิบายว่าที่ลิซ่าเป็นแบบนี้เพราะฮอร์โมนทำให้อารมณ์ขึ้นๆลงๆ ตอนท่านท้องดลกับรินก็เป็นแบบนี้เช่นกัน ดลสงสัยแล้วพ่อผ่านมาได้อย่างไร อรบอกว่าต้องใช้ความอดทนเท่านั้น

“นี่เพิ่งเข้าเดือนที่สอง ยังเหลืออีกตั้งหลายเดือน ผมตายแน่”

“อะไรวะไอ้ดล สตรองอย่างแกเรื่องแค่นี้ทนไม่ได้เหรอ”

“อย่าให้ถึงตอนที่รินท้องบ้างก็แล้วกันไอ้หมอ ฉันจะจับตาดูว่าแกจะรอดหรือจะร่วง”

“น้องรินจ๋า ตอนท้อง ปรานีพี่บ้างนะ” หมอหมีหันไปอ้อนคนรัก

รินไม่รับปากเพราะขึ้นอยู่กับฮอร์โมน ทันใดนั้นมีเสียงลิซ่าตะโกนเรียกดลดังขึ้น เขาลุกพรวดตะโกนตอบว่าได้ยินแล้ว จากนั้นวิ่งปรู๊ดไปหา รินหันไปทางแม่ สีหน้ายิ้มๆ ไม่น่าเชื่อว่าเราจะได้เห็นเสือกลายเป็นหนู แล้วหัวเราะชอบใจ อรกับหมอหมีประสานเสียงหัวเราะกันเป็นที่สนุกสนาน...

ดลเปิดประตูห้องเข้ามาเห็นลิซ่านั่งสีหน้าไม่สู้ดีนักอยู่บนเตียง ปราดเข้าไปถามว่าเป็นอะไร เธอเป็นตะคริวที่ขา เขารีบนวดขาให้จนเธอรู้สึกดีขึ้น

ลิซ่าขอบคุณเขามากที่คอยดูแลเป็นอย่างดี ทั้งที่เธอทั้งเหวี่ยงทั้งวีนเอาแต่ใจ แต่เขาก็ไม่เคยบ่นเคยว่า ไม่เคยรำคาญ พูดไปพลางน้ำตาไหลไปด้วย เขาเช็ดน้ำตาให้

“ไม่ต้องร้องไห้นะครับ ผมเต็มใจทำให้คุณเพราะคุณเป็นภรรยาของผม แล้วคุณก็ตั้งท้องลูกของเราอยู่”

“ฉันโชคดีจริงๆที่ได้แต่งงานกับคุณ”

“ผมก็โชคดีที่ได้คุณเป็นภรรยา” ดลเอามือจับท้องเธอ “ลูกครับ อย่าทำให้แม่เขาแพ้ท้องมากนะ แม่เขาตัวเล็กนิดเดียว สงสารคุณแม่นะครับ” พูดจบเขาเอามือออก

“อุ๊ย!! ลูกดิ้น” ลิซ่าจับมือดลมาวางบนท้องตัวเอง เขาฉีกยิ้มกว้างทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจ

“ลูกถีบใหญ่เลย แสดงว่าลูกต้องได้ยินที่ผมพูดแน่ๆ”

ตลอดหลายเดือนที่ลิซ่าท้อง ดลจะคอยดูแลเอาใจใส่ไม่ห่าง และยังคอยถ่ายรูปเก็บไว้เพื่อดูพัฒนาการของครรภ์ที่โตขึ้นทุกวัน