สะใภ้อิมพอร์ต
ตอนที่ 17
หลังจากได้คุยกับทนายความของคุณตา ดล พิธานและหมอหมีนำเรื่องที่คุยกันมาแจ้งให้อรและลดารับทราบว่าถ้าดลมีลูกไม่ทันตามกำหนดหนึ่งปี และพิธานปฏิเสธการเป็นเจ้าของฟาร์มไพรรักษา ทั้งฟาร์มและสมบัติบางส่วนจะตกเป็นของสาธารณกุศล อรตกใจมากถามย้ำว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆหรือ
“จริงครับ คุณตาคิดว่าต้องมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นก็เลยบอกคุณทนายเอาไว้น่ะครับ”
“คุณพ่อนะคุณพ่อ แสบจริงๆ”
“เราจะให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไม่ได้นะคะพี่อร ไม่งั้นเราไม่มีที่ซุกหัวนอนกันแน่ๆ เราต้องช่วยกันทำให้หนูลิซ่าตั้งท้องภายในสองเดือนนี้ให้ได้”
ลดาสีหน้ามุ่งมั่นเอาจริง
ooooooo
เพื่อให้ทุกอย่างเป็นไปตามแผน อรกับลดาแบ่งหน้าที่กันอย่างชัดเจน อรคอยดูแลเรื่องอาหารบำรุงสมรรถภาพทางเพศให้ดล ขณะที่ลดาสอนโยคะให้ลิซ่าเพื่อให้การตั้งท้องเป็นไปได้ง่ายขึ้น
แรกๆดลพะอืดพะอมกับการถูกบังคับให้กินอาหารบำรุง พอวันหลังๆเขาเริ่มกินได้คล่องคอขึ้น
จนกลายเป็นเรื่องง่าย เช่นเดียวกับลิซ่าที่เล่นโยคะครั้งแรกๆตัวจะแข็ง ลดาสอนจนเธอตัวอ่อนสามารถทำท่าสะพานโค้งได้ในที่สุด
หมอหมีกับพิธานก็มีส่วนร่วมในแผนการนี้เช่นกัน คอยกำกับดูแลเรื่องการออกกำลังกายของดลเพื่อให้ร่างกายแข็งแรง ส่วนทับทิมจะเป็นคนดูแลเรื่องยาบำรุงและอาหารการกินให้กับลิซ่า...
เมื่อพร้อมกันทั้งสองฝ่าย อรกับรินยกบ้านทั้งหลังให้ดลและลิซ่าได้อยู่กันตามลำพังสองต่อสอง มีการสร้างบรรยากาศด้วยการกินดินเนอร์ใต้แสงเทียน ลิซ่าอดบ่นไม่ได้
“บ้านเงียบเหมือนกันนะคะ พออยู่กันสองคน”
“คุณกลัวหรือเปล่า ถ้ากลัว ผมจะไปตามแม่กับน้องริน”
“ไม่ต้องค่ะ ให้คุณแม่กับน้องรินนอนค้างบ้านคุณยายดีแล้วค่ะ เราจะได้มีเวลาสองต่อสอง...คุณดลคะ ฉันหิวแล้วอ่ะ”
“หิวแล้วก็กินเลยสิครับ”
“ฉันไม่ได้หิวอาหาร”
ลิซ่ามองดลด้วยสายตาและท่าทางของนางแมวยั่วสวาท ครู่ต่อมาสองสามีภรรยากอดกันนัวเนียตั้งแต่โต๊ะอาหารยันถึงหน้าห้องนอน ดลถอดเสื้อโยนทิ้งอีกมือจะเปิดประตูแต่ควานหาลูกบิดไม่เจอครั้นเปิดประตูได้ลิซ่าผลักเขาเข้าไปในห้องปิดประตูปัง
ทั้งคู่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันจนมาถึงเตียงก่อนจะล้มลงไปด้วยกัน โดยดลทับอยู่บนตัวลิซ่า พยายามถอดกระดุมเสื้อเธอแต่ถอดไม่ออก
“ทำไมเสื้อคุณแกะกระดุมยากแบบนี้”
ลิซ่าพลิกตัวมาอยู่ข้างบนแทนที่เขาอาสาจะจัดการเอง กระชากเสื้อตัวเองออกแล้วโน้มตัวลงไปหาดล...
เช้าวันรุ่งขึ้น ดลนอนกอดลิซ่าแนบอกสภาพของทั้งคู่เหมือนผ่านศึกมาอย่างหนัก ถามเธอว่ามีความสุขไหม เธอเขินหน้าแดง
“บ้า ถามอะไรก็ไม่รู้ ก็ต้องมีความสุขสิ รู้อย่างนี้ทำแบบนี้ไปตั้งนานแล้ว”
ดลหัวเราะชอบใจ เรียกเธอเสียงหวานหยด “คุณลิซ่า...อยากมีความสุขต่อไหม”
“ถามอะไรอีกแล้วก็ไม่รู้ ก็ต้องอยากสิ”
“งั้น เริ่มเลยนะ”
“อย่าช้า”
สองคนมีความสุขด้วยกันอีกครั้ง
ooooooo
สองเดือนต่อมา...
อรที่นั่งลุ้นอยู่กับริน เห็นดลเดินไปเดินมาลุ้นหนักกว่าตัวเองก็สั่งให้หยุดเดินแล้วนั่งลงเดี๋ยวนี้ เขาส่ายหน้าหายใจยังลำบากจะให้นั่งติดได้อย่างไร ไม่นานนักลิซ่าออกจากห้องน้ำพร้อมกับอุปกรณ์สำหรับ ตรวจการตั้งครรภ์ ทั้งสามคนรีบเข้าไปถามว่าผลเป็นอย่างไรบ้าง อรเห็นสีหน้าไม่สู้ดีนักของเธอก็ใจแป้ว
“ไม่ท้องเหรอหนู”
“ไม่เป็นไรนะคะ เรายังมีเวลาอีกเดือนกว่าๆ” รินปลอบใจ
“ลิซยังไม่ได้พูดสักคำว่าไม่ท้อง”
