สะใภ้อิมพอร์ต
ตอนที่ 16
จังหวะนั้น รินเปิดประตูห้องเข้ามาถามลิซ่าว่าเสร็จหรือยัง ครั้นเห็นพี่สะใภ้เต็มตา ชมไม่หยุดปากว่าสวยมาก คนถูกชมยอมรับหน้าชื่นตาบานว่าตัวเองสวยจริงอย่างที่เธอชมแล้วโพสท่าราวกับเป็นนางงาม รินหัวเราะขำกับอารมณ์ขันของอีกฝ่าย แล้วแจ้งว่าคุณแม่ให้มาบอกพี่ลิซ่าให้สแตนด์บายรอเพราะใกล้เวลาแล้ว
“งั้นไปกันเลยไหม”
ลดาเสนอ ลิซ่าพยักหน้าเห็นดีด้วย หันมองตัวเองในกระจกเงาอีกครั้ง ก่อนพ่นลมหายใจ ออกมาด้วยความตื่นเต้นสุดๆ...
อีกมุมหนึ่งในห้องแต่งตัวเจ้าบ่าว ดลตื่นเต้นไม่แพ้เจ้าสาวยืนกุมมือพยายามบังคับไม่ให้มันสั่น มีมือมาจับบ่าเขาถึงกับสะดุ้งโหยงหันขวับไปมองเห็นพิธานยืนอยู่กับหมอหมี
“เหม่ออะไรอยู่ เรียกตั้งนานไม่ได้ยิน”
“คนเป็นเจ้าบ่าวก็แบบนี้แหละ ในหัวสมองมีแต่เจ้าสาวก็เลยไม่ได้ยินเสียงคนอื่น” หมอหมีกระเซ้า
“ปากดี อย่าให้ถึงคราวของแกบ้างแล้วกัน จะได้รู้ว่ามันตื่นเต้นมากแค่ไหน”
พิธานไม่เข้าใจจะตื่นเต้นทำไมในเมื่อดลกับลิซ่าก็แต่งงานกันแล้ว เขาอธิบายว่าครั้งก่อนกับครั้งนี้ความรู้สึกไม่เหมือนกัน ครั้งแรกเราสองคนแต่งเพราะถูกบังคับ แต่คราวนี้เราแต่งงานกันเพราะความรัก
พิธานตาร้อนฉ่าด้วยความอิจฉา ดลแนะถ้าอิจฉานักก็ให้พิธานหาใครสักคนมาแต่งด้วย
“จะไปหาใคร วันๆอยู่แต่ในฟาร์ม เจอแต่วัวตัวเมีย”
“เรื่องแบบนี้ไม่ใช่ปัญหา ฉันมีน้องๆแนะนำ อยากได้สเปกแบบไหนบอกมาได้เลย”
“เฮ้ยๆๆหมายความว่าไงที่บอกว่ามีน้องๆ แกแอบมีกิ๊กเหรอวะไอ้หมอ” ดลเดือดร้อนแทนน้องสาว
“ใจเย็นเพื่อน น้องๆที่ว่าคือพวกที่ตามแฟนเพจฉันนั่นแหละ ฉันมีหัวใจดวงเดียวและหัวใจดวงนี้ก็มอบให้น้องสาวแกไปแล้ว”
“เลี่ยนเว้ย เบื่อพวกคนมีคู่”
พิธานบ่นอุบ ขณะที่หมอหมีกับดลหัวเราะชอบใจ
ooooooo
หมอหมีเดินแยกจากดลกับพิธานมาตามทางเดินในฟาร์ม เห็นทางหางตามีผู้ชายคนหนึ่งเดินผ่านแวบๆ เขาหันไปมองเห็นเพียงหลัง
ชายคนนั้นไวๆเลี้ยวไปอีกทาง
“เสี่ยวิชัย?” หมอหมีจะตามไปดูแต่รินเข้ามาหาเสียก่อน เห็นสีหน้าตื่นๆของเขาก็แปลกใจ
“พี่หมอเป็นอะไรคะ ทำหน้าทำตาแบบนั้น”
“เมื่อกี้พี่เหมือนเห็น...แต่คงไม่ใช่หรอก”
“ไม่ใช่อะไรคะ พี่หมอบอกรินมาเถอะค่ะ”
“พี่เหมือนเห็นเสี่ยวิชัยเดินไปทางนั้น”
รินงงวิชัยจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรในเมื่อถูกตำรวจจับตัวไปแล้ว หมอหมีก็คิดเหมือนเธอ แต่ผู้ชายคนที่เขาเห็นเมื่อครู่คล้ายมันมากๆจนน่าตกใจ เธอหาว่าเขาตาฝาดไปเอง
“เรื่องนี้ประมาทไม่ได้ น้องรินรอพี่ตรงนี้”
พูดจบหมอหมีวิ่งปรู๊ดออกไป รินเป็นห่วงรีบวิ่งตาม ทั้งคู่ไล่ตามชายคนนั้นจนทันเห็นหลังไวๆ รีบชวนกันหาที่ซ่อน รินเห็นแล้วก็คิดคล้อยตาม หมอหมีว่าเหมือนวิชัยมาก
“เห็นหรือยังว่าพี่ไม่ได้ตาฝาด เดี๋ยวพี่จะเดินไปดูหน้ามัน”
หมอหมีขยับจะไปแต่รินรั้งตัวไว้
“เดี๋ยวค่ะพี่หมอ เดินลุยเข้าไปได้อย่างไร ถ้าเกิดเป็นเสี่ยตัวจริงพี่หมอตายเลยนะคะ เราต้องหาวิธีอื่น”
รินหันไปหาตัวช่วยเจอหินก้อนใหญ่อยู่แถวนี้หยิบขึ้นมาปาไปใกล้ๆกับที่ชายคนนั้นยืนอยู่ แล้วพากันหลบ ชายคนนั้นหันมามอง ทำให้เห็นชัดเจนว่าไม่ใช่วิชัย ทั้งคู่พากันถอนใจโล่งอก ชายคนนั้นไม่เห็นใครก็เดินจากไป
“เฮ่อ ไม่ใช่”
