สะใภ้อิมพอร์ต

ในเวลาเดียวกัน ที่ห้องเช่าเก่าๆ วิชัยในสภาพโทรมดูไม่ได้ หนวดเคราครึ้มกำลังเช็กปืนอยู่ตอนที่มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เขาหันขวับถือปืนตรงไปที่ประตูถามว่าใคร

“มาส่งข้าวครับ”

วิชัยไม่ได้เอะใจอะไรเปิดประตูรับ เจอคนส่งอาหารจึงรับอาหารและจ่ายเงินให้ ก่อนจะกลับเข้าห้อง คนส่งอาหารเดินออกมา ผ่านตรงมุมที่ตำรวจนอกเครื่องแบบซ่อนตัวอยู่ สารวัตรรีบวิทยุแจ้งทุกหน่วย

“เจอตัวเสี่ยวิชัยแล้ว มันหนีมากบดานที่นี่จริงๆ”

พักเดียวประตูห้องเช่าของวิชัยถูกตำรวจพังเข้าไป วิชัยที่กำลังนั่งกินข้าวตกใจคว้าปืนยิงใส่โดนตำรวจล้มฟุบไปหนึ่งนาย ตำรวจนายอื่นพากันหลบเข้าที่กำบังเนื่องจากกระสุนพุ่งใส่ไม่หยุด วิชัยโดดหนีลงทางหน้าต่าง แต่ร่วงผิดท่าทำให้ขาพลิก โขยกเขยก หนีไปพลางยิงปืนใส่ตำรวจไปด้วย จนกระสุนหมดกำลังจะจนมุม

“มอบตัวซะเสี่ยวิชัย หนีไปไหนไม่รอดแล้ว”

ทันใดนั้นมีรถแล่นมาจอดรับวิชัย แถมคนในรถยิงใส่ตำรวจสกัดไม่ให้ตาม แล้วเร่งเครื่องหนีไป...

เสี่ยชั่วนั่งหอบตัวโยนอยู่ในรถ หันไปบอกสมคิดที่เป็นคนขับรถมารับว่าโชคดีที่มาได้ทันเวลา สมคิดแนะให้เขาหนีได้แล้ว ตนติดต่อเรือเอาไว้แล้วคืนนี้มันจะพาพวกเราออกนอกประเทศ วิชัยไม่ยอมไปไหนทั้งนั้นจนกว่าจะได้สะสางบัญชีแค้น

“แต่มันอันตรายนะครับเสี่ย ตำรวจเข้าใกล้เรามากขึ้นแล้ว ผมกลัวเสี่ยจะถูกจับ”

“ฉันไม่สน ยังไงฉันก็จะเอาคืนพวกมันให้ได้ อีแก่ทับทิมกับลูกหลานของมันจะต้องสิ้นชื่อไปตลอดกาล” วิชัยขบกรามแน่นด้วยความแค้น...

พิธานนำเรื่องที่วิชัยหนีรอดการจับกุมตัวไปได้มาแจ้งกับดล และยังบอกอีกว่าตำรวจฝากเตือนมาด้วยให้พวกเราระวังตัว เพราะกลัววิชัยจะย้อนกลับมาที่นี่ ดลเครียดจัดเป็นห่วงความปลอดภัยของลิซ่า

ooooooo

ในห้องพักรับรองแขกบ้านทับทิม ลิซ่าพยายามโทร.หาดลอยู่หลายครั้งแต่ไม่มีใครรับสาย ไลน์ไปถามว่าตอนนี้อยู่ไหน เขาก็ไม่อ่าน เธอนิ่วหน้าแปลกใจ

“ไหนบอกไม่อยากห่างเราแล้วไหงพอห่างกันก็หายตัวไปแบบนี้ล่ะ หรือว่าจะแอบหนีไปเที่ยว อย่าให้รู้นะ”

อีกมุมหนึ่งนอกบ้าน ใครบางคนจับจ้องมาที่หน้าต่างห้องพักรับรองแขกเขม็ง หันซ้ายหันขวาไม่เห็นใครรีบเอาบันไดมาพาดตรงหน้าต่างห้องนั้น

ฝ่ายลิซ่ายังคงโทร.หาดลไม่หยุด ไม่มีใครรับสายเหมือนเดิม แถมไลน์ไปหาก็ไม่อ่าน พลันมีเสียงกุกกักดังขึ้นนอกหน้าต่าง เธอหันขวับเงี่ยหูฟังอีกครั้งยังคงมีเสียงดังเช่นเดิม มั่นใจว่ามีบางอย่างอยู่นอกหน้าต่าง ตัดสินใจเดินไปรูดม่านดูต้องตกใจเมื่อเห็นดลยืนอยู่บนบันได เขาเอานิ้วมาแตะริมฝีปากตัวเอง

“ชู่ว์...เปิดหน้าต่างให้ผมที”

ดลปีนเข้ามาในห้องได้ก็เล่าเรื่องวิชัยให้ฟัง ลิซ่ากลัวจัด เข่าอ่อนแทบทรงตัวไม่อยู่ เขาต้องประคองไว้

“เสี่ยจะย้อนกลับมาที่นี่มาทำอะไรคุณไหม ฉันกลัว”

“ต่อให้มันมา มันก็ทำอะไรผมไม่ได้”

“คุณอย่าประมาท คุณก็เห็นว่ามันร้ายกาจแค่ไหน ยิ่งตอนนี้เสี่ยหลังชนฝามันทำได้ทุกอย่าง ฉันเป็นห่วงคุณมากนะคุณดล ถ้าคุณเป็นอะไรแล้วฉันจะอยู่ยังไง” ลิซ่าหน้าเบ้จะร้องไห้ ดลต้องดึงเธอมากอดปลอบใจ

“ผมไม่มีทางเป็นอะไรเด็ดขาด ผมต้องมีชีวิตอยู่เพื่อปกป้องคุณเพราะคุณคือผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุด”