สะใภ้อิมพอร์ต
ตอนที่ 16
ดลพูดจริงไม่ได้พูดเล่น ขอให้เธอสัญญามาก่อนว่าจะฝันถึงเขาทุกคืน เธอจะให้สัญญาแบบนั้นได้อย่างไรในเมื่อไม่มีใครบังคับความฝันได้
“ถ้างั้นคุณต้องถ่ายรูปคุณส่งมาให้ผมดูก่อนนอน”
“อันนี้ทำได้ คุณก็ถ่ายรูปหน้าคุณมาให้ฉันดูด้วยล่ะ”
“โอเคครับ” ดลรับคำเสร็จ พาลิซ่าไปส่งที่บ้านคุณยาย ดึงเธอมากอดด้วยความอาลัยอาวรณ์ ทับทิมหมั่นไส้กระแอมเสียงดังให้เขาปล่อยเธอได้แล้ว กอดอยู่ได้ทำเหมือนจะจากกันเป็นปี ดลโอดครวญสำหรับเขาแล้วการจากลิซ่าแค่หนึ่งวันเหมือนจากกันเป็นเดือน
“เหม็นความรักหนุ่มสาว” ทับทิมแขวะ ลิซ่าขอร้องให้ดลกลับไปได้แล้ว เขาจำใจเดินออกไป แต่เดินได้แค่สามก้าววิ่งกลับมากอดเธออีก เธอต้องปรามให้เขาพอได้แล้ว
“โอเคๆผมไปจริงๆแล้ว ไปแล้วนะ” ดลทนไม่ไหววิ่งกลับมาจะกอดลิซ่าเป็นรอบที่สอง เจอทับทิมขวางทำให้เขากอดท่านเต็มๆ ดลรีบปล่อยมือแทบไม่ทัน ลิซ่าหัวเราะชอบใจ
“ทำไม กอดคนแก่บ้างจะเป็นไรไปหา”
“เฮ่อ...คุณยายไม่เข้าใจ”
“เออ ยายไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าจะอาลัยอะไรนักหนา เดี๋ยวอีกห้าวันก็ได้อยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืนแล้ว ไปๆๆ”
“ครับ ไปแล้วครับ” ดลว่าแล้วหันไปบอกรักลิซ่าซึ่งทำมือเป็นมินิฮาร์ตตอบ เขายิ้มเศร้าเดินคอตกกลับไป ทับทิมมองตามยิ้มๆ แล้วชวนลิซ่าเข้าบ้าน
ooooooo
ครู่ต่อมาทับทิมจูงมือลิซ่าเข้ามาดูห้องพักรับรองแขก บอกให้อยู่ที่นี่ได้ตามสบาย
“ลิซไม่รบกวนคุณยายจริงๆนะคะ”
“รบกวนอะไรกัน ดีซะอีกยายจะได้มีเพื่อน...ลิซ่า ยายขอโทษนะที่ยายเคยมองหนูผิดไปและคิดว่าหนูจะเข้ามาปอกลอกตาดล แต่เพราะสิ่งที่หนูทำมันทำให้ยายรู้ว่ายายตั้งแง่กับหนูมากเกินไป ความดีของหนูทำให้ยายตาสว่าง”
“คุณยายพูดซะจนลิซตัวลอยแล้วล่ะค่ะ ลิซเองก็ขอบคุณคุณยายเหมือนกันที่ให้โอกาสลิซ แล้วก็ขอบคุณที่คุณยายรักและเมตตาลิซ” ลิซ่ายิ้มอย่างรู้สึกดี ทับทิมยิ้มตอบรู้สึกไม่ต่างกัน จากนั้นทั้งคู่สวมกอดกัน เป็นจังหวะเดียวกับลดาเดินเข้ามาพร้อมถ้วยใส่กล้วยบวชชี เห็นทั้งคู่กอดกันอยู่ก็ร้องทัก
“อ้าวหนูลิซ่าก็มาอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ”
“หนูลิซ่าจะมาอยู่ที่นี่กับแม่จนกว่าจะถึงวันแต่งงาน”
“ลิซขอตัวไปที่ร้านก่อนนะคะ เผื่อคุณยายกับคุณลดามีเรื่องอยากคุยกัน” ว่าแล้วลิซ่าขยับจะไป ลดาร้องเรียกไว้ เธอใจไม่ดีคิดว่าจะถูกเล่นงาน แต่กลับตาลปัตร ลดาแค่จะบอกเธอว่าตอนนี้เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว เพราะฉะนั้นเธอจะมาเรียกชื่อท่านเฉยๆไม่ได้ ต้องเรียกท่านเหมือนที่ดลเรียก ลิซ่าอึ้ง ขณะที่ทับทิมอมยิ้ม
“เอ้า ยังจะเงียบอยู่อีก ถ้าเธอไม่อยากเรียกก็ไม่เป็นไร”
“คุณน้าดา...ต่อไปนี้ลิซขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ถ้าลิซทำอะไรไม่ถูกต้อง คุณน้าดาสั่งสอนได้เลย”
“จ้ะ...มานี่มา” ลดาอ้าแขนออก ลิซ่าเข้ามากอด สองคนกอดกันแน่นด้วยความรู้สึกที่ดีต่อกัน...
