สะใภ้อิมพอร์ต

อรพาดลกับลิซ่าไปหาหลวงพ่อที่เคารพเพื่อให้หาฤกษ์แต่งงาน โดยขอแบบเร่งด่วนอีกด้วย ท่านขอวันเดือนปีเกิดของเจ้าบ่าวเจ้าสาว หลังคำนวณเวลาตกฟากของทั้งคู่พบว่าฤกษ์เร็วที่สุดคืออีกห้าวัน

“แต่...ดวงชะตาของทั้งคู่มีเกณฑ์ต้องพลัดพราก”

“พลัดพราก!!! หมายความว่าอย่างไรคะท่าน” ลิซ่าใจคอไม่ดี

“อาตมาเองก็บอกไม่ได้ว่าหมายถึงอะไร แต่มันมีวิธีแก้เคล็ดที่จะทำให้โยมทั้งสองได้ครองคู่กันไปจนชั่วชีวิตอย่างราบรื่น”

ดลกับลิซ่ามองหลวงพ่ออย่างรอคำตอบ...

ทันทีที่กลับถึงฟาร์มไพรรักษา ดลโวยวายหัวเด็ดตีนขาดไม่ยอมทำตาม อรโวยกลับไม่ยอมไม่ได้ เขากับลิซ่าต้องแยกกันอยู่ก่อนถึงวันแต่งงาน ถึงจะเป็นการแก้เคล็ดเพื่อทำให้เรื่องร้ายกลายเป็นเรื่องดี

“ผมทนไม่ไหวหรอกแม่ แค่ไม่ได้เห็นหน้าคุณลิซ่าแค่ชั่วโมงเดียว ผมก็คิดถึงใจจะขาดอยู่แล้ว แต่นี่ต้องไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งห้าคืน ไม่ไหวแน่ๆ”

“มันก็จริงนะคะ ลิซก็คงคิดถึงคุณดลเหมือนกัน” ลิซ่าเสียงอ่อย

“นั่นไง คุณลิซ่ายังคิดเหมือนผมเลย”

“งั้นเลือกเอาว่าอยากแยกกันอยู่ตอนนี้ หรือหลังแต่งงานแล้วต้องแยกกันอยู่ตลอดชีวิต...พระท่านทักมาก็แสดงว่าท่านต้องเห็นอะไร เราต้องทำตามห้ามปฏิเสธ”

ลิซ่ากับดลหนีไม่ออก จำใจพรากจากกัน ชั่วคราว...

ในเวลาไล่เลี่ยกัน รินกับหมอหมีกำลังจู๋จี๋ป้อนข้าวให้กันอยู่ที่จุดชมวิว เขาชมว่าไข่เจียวฝีมือเธอทั้งอร่อยทั้งหวานนี่ถ้าเธอมาอยู่บ้านเขาเขาคงจะได้กินอาหารอร่อยๆ ทุกวัน หรือว่าเราจะแต่งงานกันเลยดีไหม

“บ้าสิพี่หมอ เราเพิ่งคบกันยังไม่ถึงเดือนเลยนะคะ”

“แต่ทำไมพี่ถึงรู้สึกเหมือนรักกับน้องรินมานานแสนนานแล้วล่ะ น้องรินจ๊ะ พี่มีอะไรจะบอก...แบตฯหมดให้เดินหาปลั๊ก แต่ถ้าขาดความรักให้เดินมาหาเรา” หมอหมีมองรินยิ้มๆ เธอแปลกใจเขายิ้มทำไม

“รอยยิ้มที่เกิดขึ้นโดยไม่มีสาเหตุ มักจะมีเรื่องราวของคนพิเศษซ่อนอยู่”

“พี่หมอเอาคำพูดพวกนี้มาจากไหนคะ เหมือนรินเคยอ่านที่ไหนมาก่อน”

หมอหมีเปิดเพจด็อกเตอร์เลิฟให้ดูพร้อมกับสารภาพว่าตัวเองคือด็อกเตอร์เลิฟ และเขารู้ว่าเธอคือคุณพริตตี้ เธออายมากนั่นเท่ากับเขารู้ตั้งแต่แรกว่าเธอชอบเขา แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ เธอยกมือปิดหน้าแล้วแบบนี้เธอจะสู้หน้าเขาได้อย่างไร ทนนั่งต่อไม่ได้ลุกขึ้นจะกลับ หมอหมีคว้าแขนไว้

“น้องรินจะอายทำไมในเมื่อพี่เองก็รักน้องริน น้องรินเองก็รักพี่ พี่พูดถูกไหม”

“ค่ะ” รินคลายความเขินยิ้มออกมาได้ หมอหมีดึงเธอมาหอมหน้าผากด้วยความรักเต็มหัวใจ

ooooooo

ดลเห็นลิซ่าเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยก็หน้าหมองทันที เธอขอร้องอย่าทำหน้าแบบนั้นทำให้เธอใจคอไม่ดี เขาจะไม่เศร้าได้อย่างไรขนาดเธอยังไม่ทันไปเขาก็คิดถึงเธอแย่แล้ว ลิซ่าจับใบหน้าเขาไว้

“ฉันแค่ย้ายไปอยู่บ้านคุณยายเองนะคะ มองจากหน้าต่างนี้ก็จะเห็นแล้ว”

“เฮ่อ เห็นแค่หลังคาบ้าน มันจะไปฟินได้อย่างไร ผมต้องตายแน่ๆที่ไม่ได้อยู่หายใจร่วมกับคุณ”

“น้ำเน่าใช้ได้นะเนี่ย”