สะใภ้อิมพอร์ต
ตอนที่ 15
กลับถึงบ้าน ดลรีบเอาล่วมยามาทำแผลให้ลิซ่าที่เกิดระหว่างต่อสู้กับรตี เขาขอโทษเธอด้วยที่เป็นต้นเหตุให้เธอได้รับบาดเจ็บอยู่ตลอด เขารู้สึกแย่มาก
“มันเป็นอุบัติเหตุไม่เกี่ยวกับคุณสักหน่อย อีกอย่างทุกครั้งที่ฉันมีเรื่องคุณก็จะเป็นคนมาช่วยฉันเอาไว้” ลิซ่าจับมือดลมาแนบกับแก้ม “เพื่อเป็นการตอบแทนในความดีงามของคุณ คืนนี้ฉันอนุญาตให้คุณขึ้นมานอนบนเตียงเดียวกับฉันได้ค่ะ”
ดลยิ้มมีความสุข แต่ครั้นได้เวลานอน ถึงจะได้นอนเตียงเดียวกันกับลิซ่าแต่ก็มีหมอนข้างกันตรงกลางเหมือนเดิม เขาตัดพ้อจะต้องเอาหมอนมาขวางทำไม เธออ้างจะได้ไม่ข้ามเขตกัน
“แต่คุณบอกว่าคุณอนุญาตให้ผมนอนเตียงเดียวกับคุณ”
“ใช่ค่ะ นี่เราก็นอนเตียงเดียวกันอยู่ กู๊ดไนต์นะคะ” ลิซ่าล้มตัวลงนอน ดลหงุดหงิดเดินไปนอนด้านตัวเอง แล้วคิดหาทางทำอย่างไรดี ครั้นคิดแผนร้ายขึ้นมาได้ทำเป็นบ่นทำไมแอร์ถึงร้อนแบบนี้ ถามเธอว่าร้อนไหม
“ไม่นี่คะ”
“แต่ผมร้อนมากเลยอ่ะ” ดลลุกขึ้นถอดเสื้อ ลิซ่าเห็นหุ่นขาวโอโม่ของเขาถึงกับใจสั่นละล่ำละลัก
“คุณ...ดล...คุณถอดเสื้อทำไม”
เขาอ้างว่าร้อน เธอไล่ให้ไปเร่งแอร์ไม่ใช่มาทำแบบนี้ เขาขอถอดเสื้อดีกว่าจะทำให้โลกร้อนขึ้นด้วยการปรับแอร์ต่ำกว่า 25 องศา เพราะนั่นเท่ากับเป็นการทำลายโลก แล้วทำเป็นยืดเส้นยืดสายบิดตัวโน่นนี่ยั่วน้ำลายอีกฝ่าย เธอมองตาค้างน้ำลายจะหยด ดลแอบชอบใจ
“วิดพื้นหน่อยดีกว่า” ดลว่าแล้วลงไปวิดพื้นจนเหงื่อชุ่ม ก็ลุกขึ้นสะบัดผมด้วยท่าทางเซ็กซี่มาก ลิซ่าเห็นเขามองมาทางตัวเองรีบเบือนหน้าหนี แต่หน้าแดงก่ำปิดไม่มิด
“ท่าทางคุณจะร้อนเหมือนกันนะ ถอดเสื้อไหม”
เธอเผลอตัวรับคำ แล้วนึกขึ้นได้ทำโวยวายกลบเกลื่อน “บ้าสิคุณดล จู่ๆมาบอกให้ถอดเสื้อได้ยังไง”
“ถ้าไม่รีบระบายความร้อนระวังจะเป็นฮีตสโตรก มันอันตรายถึงตายเลยนะ”
“ใครบอกว่าฉันร้อน...ฉันไม่ได้ร้อน” ลิซ่าเหงื่อท่วมตัวร้อนจากถูกเขายั่วยวน เขาไม่วายต่อปาก ต่อคำ ถ้าไม่ร้อนแล้วที่เปียกๆบนหน้าคืออะไร เธอรีบปาดเหงื่อทิ้ง
“ก็เหงื่อไง ร่างกายมันกำลังขับความร้อน ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว ฉันจะนอน”
“โอเคผมนอนด้วย” ดลดึงหมอนข้างออก เธอร้องเอะอะ
“เอาหมอนข้างออกไปทำไม ฉันต้องนอนกอดหมอนข้าง”
“แต่ผมว่าคุณกอดผมมันอบอุ่นกว่า เอ หรือจะให้ผมกอดคุณดี” ดลล้มตัวลงนอนบนเตียงข้างเธอแล้วรวบตัวมากอด เธอสั่งให้เขาปล่อย แต่เสียงอ่อยมาก ดลกระซิบข้างหู
“ไม่ปล่อยได้ไหม อยากกอดทั้งคืน” ดลไม่กอดเปล่า ยกขาก่ายบนตัวเธออีกด้วย “กู๊ดไนต์นะครับ” พูดจบเขาหอมแก้มเธอหนึ่งฟอดแล้วหลับตาพริ้ม ลิซ่าหันมองพบว่าใบหน้าเขาอยู่ใกล้ก็ยิ่งใจสั่น หายใจไม่ทั่วท้อง เขาพูดทั้งที่หลับตาว่ามองหน้าเขาทำไม เธอเขินจัดหันหน้ากลับหลับตาปี๋ ดลอมยิ้มกระชับกอดเธอแน่นขึ้นอีก
ooooooo
ลิซ่านอนหลับตาพริ้มกอดดลไว้แน่น เขาหันมามองยิ้มไม่หุบ เธอค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นเขาจ้องอยู่ก็เขินมาก ถามว่าตื่นนานแล้วหรือ
“อือ นานแล้ว ใครก็ไม่รู้กอดผมแน่นจนผมหายใจไม่ออกทั้งคืน”
หญิงสาวก้มมองเห็นตัวเองกอดดลอยู่ก็ตกใจ รีบลุกพรวดขึ้นนั่ง “เอ่อ คือฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่รู้ตัว”
“ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ จะกอดอีกก็ได้” ดลยิ้มกรุ้มกริ่ม
“บ้า...ฉัน...ฉันไปห้องน้ำก่อนดีกว่า” ลิซ่าเขินจนขาขวิดล้มโครม ดลตกใจรีบชะโงกไปดูถามว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า เธอรีบลุกขึ้นเสยผมแก้เขิน
“ฉันโอเค” ลิซ่ายิ้มแหยๆ ตรงลิ่วเข้าห้องน้ำ ขณะที่ดลหัวเราะชอบใจ...
