สะใภ้อิมพอร์ต
ตอนที่ 15
เมื่อเห็นทุกอย่างเงียบ รตีออกจากพงหญ้าข้างทางในสภาพมอมแมมมีแต่เศษหญ้าติดเต็ม หิ้วรองเท้าเดินเท้าเปล่าขึ้นมาบนถนน มองไปรอบๆอย่างระแวดระวัง ทันใดนั้นมีเสียงลิซ่าร้องเรียกเธอดังขึ้น
รตีหยุดกึกหันมองตามเสียงแต่ไม่เจอใคร ตะโกนสวน “นังลิซ่า แกยังไม่ตาย”
“ไงคะ อึ้งทึ่งงงไปเลยไหมที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ขอโทษนะคะที่ฉันไม่ตาย ฉันคงทำให้คุณผิดหวังมาก ตอนนี้คุณคงจะโกรธและแค้นฉันมากจนอยากที่จะเอาคืนฉัน ได้เลยค่ะ ตัดสินให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเลยว่าวันนี้ใครจะอยู่ใครจะไป”
รตีโกรธควันแทบออกหูตัวสั่นไปหมด ลิซ่าก้าวออกมาพร้อมโทรโข่งในมือ พลางโบกไม้โบกมือให้
“ไฮ้...คุณกับฉันอยู่กันแค่สองคนแล้ว มีอะไรอยากพูดก็พูดมาเลยค่ะ”
“พูดงั้นเหรอ ฉันไม่พูดกับคนอย่างแก” รตีปรี่ไปตบหน้าลิซ่าเต็มแรงโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว รตีจะเข้ามาซ้ำเจอลิซ่าต่อยสวนหน้าหงายเลือดกำเดาพุ่ง
“ฉันบอกให้พูด ทำไมถึงชอบใช้กำลังนัก”
“ก็เพราะแกยังไงล่ะ แกทำให้ชีวิตฉันพัง ถ้าไม่มีแกซักคน ดลกับฉันก็คงจะแต่งงานกันไปแล้ว”
“คุณดลเขาเคยบอกว่ารักคุณงั้นเหรอ เขาไม่เคยบอกว่าเขารักคุณ คุณมโนไปเอง และเพราะคุณเป็นคนที่ไม่ยอมรับความจริงชีวิตคุณถึงพัง”
“ไม่จริง ฉันไม่ได้คิดไปเอง ดลรักฉัน...ดลรักฉัน” รตีคร่ำครวญน้ำตานองหน้า ลิซ่าสงสารขยับเข้ามาใกล้
“คุณรตี คุณยอมมอบตัวเถอะนะคะ คนที่นี่พร้อมที่จะให้อภัยคุณ”
ยัยตัวแสบทำท่าเหมือนยอมจำนนให้ลิซ่าตายใจ พออีกฝ่ายเผลอควักมีดพกแทง ลิซ่าเบี่ยงตัวหลบคว้าข้อมือรตีบิดสุดแรงมีดหลุดจากมือแล้วรวบตัวไว้ ระหว่างนั้นตำรวจกรูกันเข้ามา รตีเห็นก็ตกใจร้องโวยวาย
“จับฉันทำไม ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด”
ตำรวจไม่ฟังเอากุญแจมือมาสวม รตีเข่าอ่อนแทบสิ้นเรี่ยวแรง ตำรวจพยุงปีกพาไปขึ้นรถ รตีเห็นทับทิมยืนอยู่กับอร ลดากับพวกไพรรักษา ก้มหน้างุดไม่ยอมสบตาด้วย ท่านจะเดินไปหารตี อรจับมือไว้ขอร้องแม่อย่าไปยุ่งกับเธออีกเลย ผู้หญิงคนนี้เป็นตัวอันตราย
“แม่เชื่อว่ารตีจะไม่ทำร้ายแม่ อรปล่อยแม่เถอะ แม่อยากคุยกับรตีเป็นครั้งสุดท้าย”
อรจำต้องปล่อยมือ ทับทิมเข้าไปขอตำรวจคุยกับหลานของตัวเองสักครู่ ตำรวจพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ปล่อยให้ยายหลานอยู่กันตามลำพัง โดยที่ลิซ่ากับพวกยืนดูอยู่ห่างๆ รตีเอาแต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตา ทับทิมบอกให้มองท่านเธอก็ไม่ทำตาม ท่านเท้าความถึงวันแรกที่เธอมาอยู่ด้วย
“หนูรตี หนูจำวันแรกที่หนูมาอยู่กับยายได้ไหม วันนั้นหนูกลัวมาก กลัวจนไม่กล้านอนคนเดียว ยายต้องเล่านิทานให้หนูฟังก่อนนอนทุกคืน หนูถึงจะนอนหลับ”
รตีหน้ามองทับทิมด้วยสายตาอ่อนลง “รตีจำได้ คุณยาย รตีกลัว รตีไม่อยากไปกับพวกเขา รตี ไม่อยากไป”
“รตีไม่ต้องกลัว หนูไม่ได้อยู่คนเดียว หนูยังมียาย...ยายจะไม่ทิ้งหนู ยายจะไปเยี่ยมหนูบ่อยๆนะลูก”
“คุณยายไม่โกรธรตีเหรอคะ”
“ยายไม่เคยโกรธหนู ยายให้อภัยหนูทุกเรื่อง” ทับทิมจับมือรตีไว้ “หลังจากวันนี้ เริ่มต้นชีวิตใหม่ อดีตที่มันผ่านไปแล้ว หนูไม่ต้องนึกถึงมันอีก ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด”
“รตีขอโทษนะคะคุณยาย” รตีรู้สึกผิดต่อท่านอย่างมากน้ำตาไหลพราก ทับทิมดึงเธอมากอดไว้ ทุกคนมองภาพตรงหน้าด้วยความโล่งใจที่รตีสำนึกผิดในที่สุด
ooooooo
