สะใภ้อิมพอร์ต

ดลลุกขึ้นยืนจ้องหมอหมีสีหน้าเอาเรื่องถามย้ำว่า ยอมทำทุกอย่างตามที่พูดจริงหรือ เขาพยักหน้ารับคำ รินเห็นท่าไม่ดีเข้าไปขวางพลางเตือนพี่ชายถ้าทำร้ายเขาเธอจะไม่คุยด้วย ดลสั่งให้เธอหลีกไป เธอไม่ยอมขยับ

“น้องรินครับ ถอยออกไปก่อนครับ พี่จะทำให้ทุกคนเห็นว่าพี่รักน้องรินมากแค่ไหน” หมอหมีขยับไปยืนประจันหน้ากับดลทำราวกับจะมีเรื่องกันแต่เขากลับคุกเข่ากับพื้น “ผม นายปรมัตถ์ เป็นลูกชาย คนเดียวของบ้าน คุณพ่อคุณแม่เสียไปหมดแล้ว ผมไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ผมใช้ชีวิตตามลำพังมาโดยตลอด ไม่เคยคิดจริงจังกับใครจนกระทั่ง ผมได้เจอกับน้องริน ผมรู้ทันทีว่าน้องรินเป็นรักแท้ของผม”

รินซึ้งน้ำตาคลอ ดลสั่งให้หมอหมีลุกขึ้น รินขอร้องพี่ชายอย่าทำอะไรเขาเลย เขาอุตส่าห์แสดงความจริงใจขนาดนี้แล้ว ได้โปรดให้โอกาสเขาด้วย ลิซ่าปฏิเสธทันทีว่าไม่ให้ แค่คำพูดเชื่อไม่ได้ อร

เห็นด้วยกับลูกสะใภ้ ถ้าอยากให้พวกเราเชื่อ เขาต้องทำมากกว่าที่พูด หมอหมียอมทุกอย่างจะให้ทำอะไรบอกมาได้เลย

“หมอพูดซึ้งซะขนาดนั้น มันก็ต้องมีหอมแก้มกันบ้างแล้วล่ะเนอะ”

“ใช่” ดลกับลิซ่าขานรับเป็นปี่เป็นขลุ่ย รินถึงบางอ้อที่แท้ทุกคนก็แกล้งเราสองคนนี่เอง อรพยักหน้าถ้าไม่ทำแบบนี้ท่านจะรู้ได้อย่างไรว่าหมอหมีจริงใจกับลูกของท่าน สองคนพากันถอนใจโล่งอก

“เฮ้อ ขอบคุณทุกคนมากนะครับ ผมเกือบ

จะหัวใจวายตายแล้ว”

“เฮ้ยๆๆห้ามตายนะเว้ย ไม่งั้นน้องฉันเป็นม่ายน่ะสิ”

“บ้าพี่ดล รินยังไม่ได้แต่งงานกับพี่หมอสักหน่อย” รินพูดไปเขินไป ทั้งลิซ่า ดลและอรแซวเธอสนุกสนานจนคนถูกแซวเขินแล้วเขินอีก ทุกคนหัวเราะชอบใจ อรหันไปทวงถามหมอหมี

“หมอยังไม่หอมแก้มลูกฉันเลยนะ”

“หอมเลยจ้ะ” ลิซ่าเชียร์เสียงลั่น หมอหมีทำตามเสียงเชียร์ ทุกคนชอบใจส่งเสียงเฮดังสนั่น

ooooooo

หมอหมีเดินกุมมือรินออกมาจากบ้านดล ดีใจที่ทุกคนยอมรับในตัวเขา ทีแรกคิดว่าจะถูกดลต่อยเอาแล้ว รินรับรองตราบใดที่เธอยังอยู่ พี่ดลไม่กล้าทำอะไรเขา หมอหมีร้องทักนี่เธอกำลังปกป้องเขาอย่างนั้นหรือ

“ใช่ค่ะ รินปกป้องพี่หมอ”

“ได้ไง พี่เป็นผู้ชายพี่ต้องปกป้องรินถึงจะถูก”

รินไม่เห็นด้วย สมัยนี้ชายหญิงเท่าเทียมกัน อะไรที่ผู้ชายทำได้ผู้หญิงก็ทำได้ หมอหมีไม่เชื่อ มีอยู่อย่างหนึ่งที่เธอไม่กล้าทำแน่ๆ ยื่นหน้าไปหอมแก้มเธอหนึ่งฟอด ท้าทายว่าเธอไม่กล้าทำแบบนี้แน่ๆ แล้วยักคิ้วทำหน้าทะเล้นก่อนหันหลังเดินหนี เธอตามไปสะกิดไหล่พอเขาหันกลับมาเธอขโมยหอมแก้ม เขาได้แต่ยืนตะลึง

“เห็นแล้วนะคะว่ารินกล้า”

“ถ้างั้นแบบนี้ล่ะเป็นไง” หมอหมีจูบปากรินหน้าตาเฉย เธอไม่ยอมแพ้กระชากคอเสื้อเขาเข้ามา เขาตกใจคิดว่าจะโดนเล่นงานแต่เธอกลับจูบปากเขาเอาคืน หมอหมีตกใจตาค้าง

“ฮึ พี่หมอรู้จักรินน้อยไปแล้ว” รินตบไหล่หมอหมีเบาๆก่อนเดินจากไป หมอหมีจับปากตัวเองยิ้มๆแล้ววิ่งตามเธอไป ท้าทายว่ายังมีอีกหลายอย่างที่เธอไม่กล้าทำ

“พอแล้วค่ะ” รินเดินต่อไปไม่สนใจอีก...