ตอนที่ 10
แต่ที่มุมหนึ่งในสนามแข่ง พาทิศแอบมาดูการแข่งอยู่ เมื่อม้าของนวียาทำท่าจะหยุดที่รั้วที่สอง ทั้ง
นวียาและพาทิศต่างใจคอไม่ดี พาทิศลุ้นสุดใจในที่สุดม้าก็ข้ามรั้วไปได้ทั้งหมด เรียกเสียงเฮได้รอบสนาม
นวียาดีใจ เหลียวมองรอบๆรู้สึกเหมือนพาทิศยืนอยู่แถวนั้น แต่พาทิศยังคงซุ่มเงียบ แอบดู แอบถ่ายรูปแล้วจากไปเงียบๆ
ทุกคนดีใจที่นวียาได้ติดทีมชาติอย่างที่หวัง
นนทวีจัดคัพเค้กมาฉลองให้น้องที่น่ารัก แสนดีและ
เก่งที่สุดในโลก นวียาให้ทุกคนทานไปก่อน ตนขอตัวไปอาบน้ำก่อน
พอนวียาลุกไปพ่อก็ถามว่าพาทิศเขาไม่กลับมาจริงๆหรือ นนทวีบอกว่าคุณแม่ยังไม่แจ้งข่าวเลย
“น้าพาทิศกลับมาเมื่อไหร่นะ พายจะตีๆๆๆเลย” พายพูดงอนๆ
“รังแกผู้ใหญ่ได้ที่ไหน” นนทวีหยอกแล้วพาไปนอน
นนทวีอ่านนิทานให้พายฟังอย่างมีชีวิตชีวา จนพายขำ เอามือเกี่ยวนนทวีไว้จนหลับ
เห็นพายหลับแล้ว นนทวีแกะมือพายออก เปิดลิ้นชักหยิบจดหมายของอรจิราที่เขียนถึงพายขึ้นมาอ่าน
“พาย...เมื่อหนูรู้ว่าแม่เป็นแม่ หนูคงจะเสียใจ แต่เชื่อเถอะว่าแม่เสียใจยิ่งกว่าที่คนอย่างแม่กลับมีลูกสาวที่น่ารักเหลือเกินอย่างหนู พาย...หนูเป็นเด็กดี ดีจนแม่ไม่กล้าแตะต้อง แม่ขอโทษที่ทำให้หนูต้องเจอกับเรื่องที่เลวร้ายที่เด็กวัยหนูไม่ควรจะเจอ แต่หนูรู้ไหม หนูเผชิญหน้ามันอย่างเข้มแข็งกว่าแม่เสียอีก”
นนทวีหยุดนิดหนึ่งอย่างสะเทือนใจ ก่อนอ่านต่อด้วยความรู้สึกดีว่า...
“ลูกทำให้แม่เข้าใจว่าชีวิตคนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เราเลือกจะเดินบนเส้นทางที่ดีได้...ความผิดพลาดอย่างเดียวในชีวิตแม่ไม่ใช่ลูก แต่เป็นการที่แม่ทิ้งลูกไป ถ้าชีวิตแม่จะพอมีอะไรที่ดีกับเขาบ้าง หนูคือสิ่งนั้น พาย... ยกโทษให้แม่นะ และขอให้หนูเติบโตเป็นเด็กดี มีความรักในหัวใจอย่างที่หนูเป็นมาตลอดนะ และอาจมีสักวันที่แม่คนนี้อาจจะดีพอที่จะกลับไปรักและดูแลหนูอีก”
นนทวีอ่านจดหมายจบก็ก้มลงกอดพาย พูดเบาๆ
“ไว้พ่อจะพาพายไปหาคุณแม่นะคะ” แล้วกอดพายหลับไปด้วยกัน...
นวียานั่งเหงาๆอยู่ในห้อง จับต่างหูม้าที่พาทิศให้ รำพึงด้วยความคิดถึง...คุณอยู่ไหนนะ...
เหมือนพาทิศได้ยิน เสียงไลน์ดังขึ้น นวียาเปิดดู ตกใจเมื่อเห็นข้อความ “ยินดีด้วยนะนักกีฬาทีมชาติ” และรูปที่ตนแข่งม้าวันนั้น อุทานยิ้มปลื้ม “คุณมาดู
ฉันแข่งนี่” รีบถามว่าคุณอยู่ไหน พาทิศไม่ตอบแต่ส่งรูปร้านบะหมี่เกี๊ยวที่เคยกินด้วยกันมาถามว่า
“หิวไหม ผมสั่งเผื่อคุณแล้วนะ”
นวียาลุกออกจากห้องไปทันที...ไปถึงร้านพาทิศเอาบะหมี่เกี๊ยวมาเสิร์ฟ บอกว่าเป็นบะหมี่ง้อ นวียาเขิน