ตอนที่ 10
กิตติพัศถามว่าเธอฝันไว้แบบไหน ศรุดาย้อนถามว่าตนถามบ้างได้ไหมว่าทำไมเขาถึงมา กิตติพัศบอกว่าตนอยากรู้ว่าทำไมเธอถึงเลือกม้า อยากรู้ว่าทำไมเธอถึงเลือกผีเสื้อ ศรุดาถอนใจไม่อยากพูด อ้างว่าเหนื่อยและขอตัว แต่ยังไงก็ขอบคุณที่มา
แต่พอศรุดาจะเดินไป กิตติพัศคว้ามือไว้ เธอหันมองเขาเต็มตา ถาม
“คุณต้องการอะไร”
“ก็แค่...ไม่อยากเสียคุณไป” เธอถามว่าแค่นั้นหรือที่รั้งตนไว้ สะบัดมือออกจะไปขึ้นรถ
กิตติพัศทนไม่ได้ตะโกนตามหลังไปด้วยน้ำเสียงสะท้าน
“ผมไม่เคยคิดถึงคนอื่นมากกว่าตัวเอง ไม่เคยคิดว่าวันนึงจะอยากดูแลผู้หญิงคนเดียว...ไปตลอดชีวิต และคงไม่มีวันคิดถ้าผู้หญิงคนนั้น...ไม่ใช่คุณ เพราะผมไม่เคยรักใคร นอกจากคุณ”
ศรุดาหยุดฟังคำสารภาพอย่างไม่เหลือฟอร์มของกิตติพัศ เธอยิ้มกว้างน้ำตาไหล ทั้งสองมองกัน ในนาทีนี้ไม่มีฟอร์ม มารยา และทิฐิอีกแล้ว มีแต่ความจริงใจให้กันอย่างหมดหัวใจ...
ooooooo
เมื่อแม่นนทวีได้รับโทรศัพท์จากศรุดาว่ายกเลิกงานแต่งงานและพาทิศหายไปก็โทร.บอกนนทวี นนทวีไลน์บอกนวียาว่า
“พาทิศหายไปจากบ้าน แกช่วยไปพบแม่เขาหน่อย ป.ล.เขายกเลิกงานแต่งแล้ว”
เมื่อแม่พาทิศได้รับแจ้งข่าวจากนวียาก็รำพึงอย่างรู้สึกผิดว่า
“ตาทิศไม่เคยได้เลือกชีวิตของเขาเอง...ทุกอย่างกำหนดไว้หมดว่าต้องเรียนอะไร ทำงานอะไร หรือแม้แต่...จะคบใคร ไม่ได้ใช้ชีวิตสนุกเหมือนเด็กคนอื่น มันคงเป็นความผิดของฉันเอง ที่ทำให้ลูกต้องมาแบกรับทุกอย่าง ทั้งๆที่เขาควรจะมีความสุขได้มากกว่านี้”
“คุณน้าไม่ต้องห่วงนะคะ วีมั่นใจว่าตอนนี้พาทิศเขากำลังมีความสุข...วีเชื่อว่าเขาคงใช้เวลานี้ชดใช้ความสุขให้ตัวเอง”
“ฉันก็เชื่อแบบนั้น...นวียา ถ้าทิศกลับมา ฉันฝากลูกชายฉันด้วย ฉันเชื่อว่าเธอจะทำให้เขามีความสุขได้”
ที่อาชาคลับ...โค้ชยักษ์ กิตติยา เบด เชน อิคคิว กำลังดูหนังสือที่ศรุดาถ่ายภาพคู่กับผ้าพันคอคอลเลกชัน ม้า ให้สัมภาษณ์หนังสือพิมพ์ฉบับนั้นว่า
“ดากับทิศจบลงด้วยดีนะคะ ดายังทำงานที่วิชิต–ภากร ถ้าถามว่าทำไมทุกอย่างถึงจบลง ดาว่าการออกแบบ กว่าที่เราจะได้ลายที่เราต้องการจริงๆเราก็ผ่านการ
ลองผิดลองถูก ดาคิดว่าความรักสำหรับดาก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน”
“งั้นคุณพาทิศคือลายที่ผิด” เชนเอ่ย อิคคิวเสริมว่า “และคุณกิตคือลายที่ถูก” เบดบ่นว่าทำไมมันต้องซับซ้อนขนาดนี้ โซดาตอบอย่างผู้รู้ว่า
“ความรักมันก็แบบนี้แหละ กว่าจะรู้ใจก็ต้องให้เวลา ถ้ายัยวีรู้ข่าวนี้คงดีใจ มีแรงซ้อมม้าแน่”
“แต่ฉันว่าตอนนี้ยัยวีคงจริงจังกับความฝันของตัวเองจนไม่สนใจเรื่องหัวใจแล้วล่ะ”