พรายสังคีต

ฝ่ายเทิดกับพุกกำลังเดินอยู่ จู่ๆทางก็ลาดชันขึ้น ซ้ำมีลมพัดกระโชกเข้ามาอย่างแรงจนพุกสงสัยว่านี่มันลมอะไรกัน เทิดเตือนให้ระวังตัวด้วย ไสยดำมันอาจมีลูกเล่นอีกก็ได้

ขณะทั้งสองกำลังมุ่งมั่นเดินฝ่าลมแรงขึ้นไปนั้น จู่ๆก็มีเสียงร้องเรียกของดวงดังขึ้น

“พี่เทิด...พี่เทิด”

เทิดชะงักบอกพุกว่า “แม่ดวงกำลังเรียกหาข้า”

พุกถามว่าเสียงแม่ดวงที่ไหนตนไม่เห็นได้ยินเลย ฉับพลันเสียงดวงก็ดังขึ้นอีกร้องเรียกเทิดให้ช่วยด้วย เทิดตกใจบอกพุกว่า

“นั่นไง แม่ดวงกำลังร้องขอความช่วยเหลืออยู่ แม่ดวง...แม่ดวง” เทิดวิ่งลงเนินไปทันที พุกตกใจพยายามร้องเรียกเทิด แต่เทิดวิ่งไม่หยุด พุกลังเลไม่รู้จะทำยังไงดี สุดท้ายก็วิ่งตามเทิดไป

ที่ห้องพักของเม เช้านี้มีโทรศัพท์เข้ามาแต่เช้า เมงัวเงียขึ้นรับสายปรากฏว่าเป็นสายจากยชญ์ พอฟังปลายสายพูด เมหายง่วงเป็นปลิดทิ้งตอบอย่างรีบร้อนว่า

“ไปสิ ฉันไปด้วยแน่ ขอเวลาอาบน้ำสิบนาที”

เมรีบลุกขึ้น มิ่งออกจากห้องน้ำพอดี เมบอกว่ารู้ตัวคนที่ต้องขายโน้ตเพลงให้แล้ว พี่ยชญ์โทร.มาบอกเมื่อกี๊นี้ ถามมิ่งว่าจะไปด้วยกันไหม มิ่งบอกว่าตนจะไปมหาลัยคุยกับเพื่อนๆที่ทำเรื่องขอย้ายสาขาก่อน เมบอกว่าดี ลำพังพี่ยชญ์คนเดียวคงทำทุกอย่างพร้อมกันไม่ได้ พวกเราช่วยกันคนละไม้คนละมือ เชื่อว่าทุกอย่างต้องจบลงด้วยดี

พอเมจะไปอาบน้ำ มิ่งเรียกไว้ถามอำๆว่าเดี๋ยวนี้เรียกพี่ยชญ์เต็มปากเต็มคำเลยนะ เมทำหน้าตายถามว่าทำไม ก็เขาเป็นพี่ ตนเรียกพี่ยชญ์ก็ถูกแล้วนี่ มิ่งทำหน้าล้อๆบอกว่าเมื่อก่อนเธอเรียกนายยชญ์ทุกคำ เมเลยว่าถ้ามิ่งไม่ชินหูตนจะเรียกนายยชญ์เหมือนเดิมก็ได้

“เรียกพี่ยชญ์น่ะดีแล้ว ฉันดีใจนะที่แกเห็นความดีของพี่ยชญ์เสียที เพราะพี่เขาเป็นคนดีจริงๆ”

มิ่งดีใจกับเมจริงๆ จนอดไม่ได้ที่จะบอกกับรูปแพรว่า “แพร ที่เราสงสัยกันดูท่าจะเป็นเรื่องจริงแล้วล่ะแก เสียดายที่แกไม่อยู่ซะแล้ว ไม่งั้นเราคงมีเรื่องเม้าท์กันสนุกไปเลย...ฉันคิดถึงแกนะ”

ooooooo

พวงแพรที่มิ่งบ่นคิดถึง เมื่อตายแล้วก็กลายเป็นบริวารของราตรี วันนี้ก็บีบนวดรับใช้ราตรีอย่างเอาใจ ราตรีหางตาใส่แพรพูดอย่างหมั่นไส้

“นังตัวดี ตอนอยู่กับพี่เทิดมึงก็ออกฤทธิ์ออกเดช แต่พอมาอยู่กับกูสงบเสงี่ยมเลยนะมึง”

“ก็ครูเทิดไม่รักษาสัญญา จนป่านนี้ยังไม่ยอมช่วยให้ฉันได้สมหวังกับพี่ยชญ์เลย คุณ...คุณต้องช่วยฉันนะคะ”

“ทวดกับเหลนมันก็ตะเภาเดียวกัน กูมีใจรักมั่นให้พี่เทิด แต่เขากลับไม่เคยเห็นค่าความรักกูเลย”

ราตรีมองพวงแพรแล้วคิดถึงอดีต...เวลานั้นตัวเองเพิ่งอายุ 18 เทิดอยู่ในวัยหนุ่มอายุ 20 ยังเป็นเด็กฝึกหัดอยู่ในคณะของพระประดิษฐ์ไพเราะ

วันหนึ่งขณะเทิดกำลังดูแลระนาดอยู่อย่างขะมักเขม้น ราตรีในวัยขบเผาะแต่งตัวชุดไทยสวยหรูสมกับเป็นลูกสาวขุนนางผู้ใหญ่ เดินเข้ามากอดเทิดจากข้างหลังอย่างไม่เขินอายเพราะไปเรียนเมืองนอกมา

เทิดขยับหนีติงว่าเดี๋ยวคนมาเห็นจะไม่งาม ราตรีไม่แยแสบอกว่าช่างปะไรก็ตนรักพี่เทิดใครๆก็รู้ เทิดขอร้องให้ปล่อยตน เพราะถ้าเรื่องไปถึงหูคุณพ่อคุณตนตายแน่ ราตรีกลับบอกว่าดีเลย คุณพ่อจะได้จับตนแต่งงานกับพี่เทิดเลย แล้วออดอ้อน

“พี่เทิด ฉันรักพี่เทิดนะ พี่เทิดก็รู้”

“ฉันยังเป็นแค่เด็กฝึกหัดระนาด บ้านไม่ได้ร่ำรวย ไม่เหมาะสมกับคุณราตรีดอก”

“งั้นพี่ก็ย้ายมาอยู่กับพ่อฉันสิ ฉันจะบอกให้พ่อตั้งวงดนตรีให้ พี่เทิดจะได้เป็นนายระนาดมือเอก แค่นี้ก็สมฐานะกันแล้ว”