พรายสังคีต
ตอนที่ 12
รูปปั้นอัปลักษณ์ในห้องเทิดที่หักเป็นสองท่อน พอต้องแสงจันทร์ที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างโต๊ะบูชาก็สั่นกึกๆๆ ระนาด ซอสามสาย และเครื่องดนตรีก็พากันบรรเลงเพลงท่วมธรณีขึ้น
ด้านนอกท้องฟ้าที่กระจ่างใสก็แปรปรวน ฝูงนกบินว่อน ที่ฝาห้องก็เกิดเงาของรูปปั้นค่อยๆขยับเหมือนมีชีวิต แล้วเท้าแห้งๆ ผิวเหมือนเถ้าถ่านก้าวลงจากแท่นบูชา!
ราตรีนั่นเอง! แม้ใบหน้าสวยของราตรีมีรอยแตกร้าว แต่ยังทรงอำนาจเยี่ยงหญิงสูงศักดิ์เหมือนนางพรายสาวที่ผุดขึ้นจากกองเถ้ากระดูก
พอราตรีสะบัดมือเศษโน้ตเพลงที่ตกเกลื่อนก็ลอยเข้าในร่าง แล้วเสียงร้องเพลงท่วมธรณีก็ดังขึ้น...
“ให้น้ำตาท่วมธรณี ให้ชีพนี้ตายตกตามไป ให้แผ่นดินกลบฝัง ตามสนองทุกชาติเถิดหนา...”
ที่มือราตรีมีโน้ตเพลงเนื้อเพลงท่วมธรณีปรากฏขึ้น พรายสังคีตก็คือราตรีนั่นเอง!! เสียงเพลงท่วมธรณียังคงดังต่อไป... “ให้น้ำตาท่วมธรณี เวรกรรมนี้จะติดตามหา ทุกภพชาติต่อมา ต้องชดใช้คืน”
ราตรีน้ำตาไหล พึมพำอย่างเจ็บปวด
“พี่เทิด...ไม่ว่าผ่านมากี่ร้อยปีพี่ก็ยังคงรักแต่อีดวง ฉันจะไม่ยอมให้พี่กับมันสมหวังแน่”
ooooooo
ยชญ์มาส่งเมที่อพาร์ตเมนต์เจอมิ่งกำลังจะออกไปพอดี มิ่งดีใจไหว้ยชญ์แล้วถามเมว่าหายไปไหนมา เกิดเรื่องใหญ่แล้วนะ เมมองหน้ามิ่งแปลกใจถามว่ามีเรื่องอะไรเหรอ?
มิ่งเล่าว่าวันนี้ขณะตนเดินไปที่ตึกคณะ ต้องมาดักพบบอกว่ามีเรื่องจะถาม แล้วมองไปรอบๆอย่างระแวดระวังเหมือนกลัวใครจะได้ยิน เท่านั้นไม่พอยังดึงมิ่งหลบมุมไปแล้วกระซิบถาม
“แพรตายเพราะอาถรรพณ์เพลงท่วมธรณีจริงๆเหรอ”
มิ่งตกใจจนลืมตัวถามว่าแกรู้ได้ยังไง
“คืนก่อนฉันผ่านไปแถวหอแกก็เลยขึ้นไปหา ฉันได้ยินแกกับเมคุยกัน เมยอมรับว่าแพรตายเพราะอาถรรพณ์ของเพลงท่วมธรณี”
เมฟังมิ่งแล้วตกใจ มองหน้ายชญ์ถามว่าทำไงดี ยชญ์พูดเรียบๆว่า
“ไม่เป็นไรหรอก มันคงปิดไม่ได้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น เราคงต้องขอร้องไม่ให้ต้องเอาไปพูดต่อ พี่เชื่อว่าต้องคงทำได้”
“มิ่งขอร้องแล้วล่ะค่ะ แล้วต้องก็รับปาก แต่มันไม่ได้จบแค่นั้นสิคะพี่ยชญ์”
มิ่งเล่าต่ออย่างวิตกกังวลมากว่า พอตนขอบใจ ต้องก็รับปากที่จะไม่บอกใคร แต่ต้องบอกว่ายังมีอีกเรื่องที่ตนต้องบอกมิ่ง แล้วเล่าว่า
“จริงๆแล้วตอนที่พี่ยชญ์ให้ไปถ่ายสำเนาเพลงท่วมธรณีมาให้พวกเราทุกคน ฉันถ่ายเกินมาหนึ่งฉบับแล้วเก็บไว้ที่ห้อง วันที่พี่ยชญ์ให้พวกเราเอาสำเนาคืนทุกคน ฉันไม่ได้บอกว่าฉันเก็บไว้ที่ห้องฉบับนึง เพราะฉันไม่คิดว่ามันจะมีผลอะไร”
“โธ่เอ๊ย...นึกว่าเรื่องอะไร ถ้าอย่างนั้นแกก็เอาชุดที่แกเก็บไว้มาให้ฉันสิ ฉันจะอธิบายให้พี่ยชญ์ฟังเอง พี่ยชญ์คงเข้าใจหรอก”
ยชญ์กับเมต่างรู้สึกสบายใจคิดว่าโน้ตเพลงนั้นต้องคงเอามาให้มิ่งแล้ว แต่การณ์กลับเป็นว่าโน้ตเพลงนั้น หายไปแล้ว! และต้องก็ไม่รู้ว่ามันหายไปได้ยังไง
“เราจะทำยังไงกันดีล่ะ ถ้ามีใครเอาไปร้องก็ต้องเกิดเรื่องแน่” เมร้อนใจมาก ยชญ์นิ่ง คิดหนักใจ
ooooooo
