พรายสังคีต
ตอนที่ 12
เมเงียบจนน่าสงสัย ยชญ์หันมองแล้วส่ายหน้าพึมพำขำๆ
“พอหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อนเลยนะ”
“อย่าพูดมากน่า” เมนั่งพิงรถอยู่ผงกหัวขึ้นมาพูดสะลึมสะลือ “ขับรถไปดีๆนะ พาฉันไปให้ถึงกรุงเทพฯล่ะ” แล้วหลับต่อ
“เฮ้ย ทิ้งกันดื้อๆเลยเหรอ” เมเงียบ “เธอยังไม่ได้คาดเข็มขัดเลย”
ยชญ์หันมอง เห็นเมหลับผล็อยไปแล้ว เขาส่ายหน้าอย่างอ่อนใจแกมเอ็นดู จอดรถข้างทางแล้วปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเอง เอื้อมไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้เม มองหน้าเมที่หลับสนิท ปัดผมที่ปรกหน้าผากออกเบาๆ พึมพำ
“เวลาที่เธอหลับ เป็นเวลาที่เธอน่ารักที่สุดเลยรู้ไหมเม...”
ทันใดนั้น ยชญ์รู้สึกเหมือนมีคนมองมาที่รถจากกระจกข้าง เขาผละจากเมหันไปมอง แต่ก็ไม่เห็นอะไร ยชญ์ถอยออกจากเมที่ยังนอนหลับสนิทอยู่รีบออกรถโดยยังไม่ทันคาดเข็มขัดนิรภัยของตัวเอง
ขับรถไปได้สักครู่ ยชญ์มองไปทางด้านข้างที่ค่อนข้างมืด ทันใดนั้น แพรที่ใบหน้าเปื้อนเลือดวิ่งเข้ามาตาวาว เอ่ยชวน
“ไปอยู่ด้วยกันนะคะ พี่ยชญ์”
พูดจบแพรก็พุ่งมาตัดหน้ารถอย่างเร็ว แสงไฟหน้ารถสาดเข้าใบหน้าแพรที่แสยะยิ้มน่ากลัว
“เฮ้ย!”
ยชญ์หักรถหลบ รถพุ่งเข้าชนต้นไม้ข้างทางอย่างแรง กระแทกจนประตูรถด้านยชญ์เปิดออก ร่างยชญ์กระเด็นออกมาฟุบที่ถนน นิ่งสนิท...
ooooooo
พระจันทร์เต็มดวงสาดแสงนวลไปทั่วบริเวณที่เป็นป่าโปร่ง...ยชญ์ที่นอนหมดสติอยู่เริ่มรู้สึกตัว ลืมตามองรอบตัวงงๆ ลุกขึ้นนั่งทบทวนความทรงจำ พอจำได้ว่าก่อนนี้เกิดอะไรขึ้นก็ตกใจ
ยชญ์นึกถึงเมทันที มองหาก็ไม่เห็น ร้องเรียกก็ไม่มีเสียงตอบ เขาลุกขึ้นวิ่งตะโกน
“เม...เธออยู่ไหน...เม...เม...”
ยชญ์วิ่งหาเมไปจนถึงลำธาร เห็นเมนั่งอยู่ริมธาร ถลาเข้าไปหาละล่ำละลักถาม
“เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“นายรู้สึกตัวแล้วเหรอ” เมมองนิ่งๆ ยชญ์พยักหน้า ถามอย่างสงสัยว่าทำไมเราสองคนถึงมาอยู่กลางป่า เมมองหน้าย้อนว่า “ฉันต้องเป็นฝ่ายถามนายมากกว่า”
“ตอนเธอหลับ ฉันขับรถมาเรื่อยๆ แต่อยู่ๆ ก็มีผู้หญิงวิ่งตัดหน้ารถ ฉันเลยหักหลบ แล้วจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย”
เมฟังแล้วหันมองสายน้ำในลำธารเศร้า ยชญ์เดินเข้ามามองหน้าเห็นเมร้องไห้ เขาถามอย่างแปลกใจ...
“เธอร้องไห้ทำไม”
“ฉันเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา” ยชญ์ยังทำหน้างง เมพูดเศร้าๆว่า “เราสองคนคงตายแล้ว”
“อะไรนะ!!”
ยชญ์ตกใจถามอย่างไม่อยากเชื่อ เมได้แต่มองหน้าเขาเศร้าๆ พูดอะไรไม่ออก...
ooooooo
เทิดได้ยินเสียงดวงร้องเรียกและร้องขอความช่วยเหลือก็เดินอ้าวไปตามเสียงจนถึงท่าน้ำ ร้องถาม
“แม่ดวง...แม่ดวงอยู่ไหน...”
“พี่เทิด...ฉันอยู่นี่...” เสียงดวงลอยมา
เทิดหันมองตามเสียงเห็นดวงนุ่งผ้าถุงกำลังตักน้ำอาบอยู่ที่บันไดท่าน้ำ เทิดดีใจที่ได้เจอดวงแต่ก็ถามอย่างสับสนว่า
“แม่ดวงถูกขังไม่ใช่รึ ทำไมมาอยู่นี่”
“ฉันหนีออกมาได้จ้ะ”
ดวงยิ้มหวาน ราดน้ำใส่ตัวลูบไล้เนินอกอย่างยั่วยวน จู่ๆก็ร้อง
“โอ๊ย...ฉันปวดไปทั้งตัวเลย พี่เทิดมาช่วยฉันหน่อยสิจ๊ะ”
เทิดเห็นท่าทียั่วยวนของดวงก็เดินไปลูบไล้เนื้อตัว รำพึงเสียงกระเส่า
“ข้าคิดถึงเอ็งเหลือเกิน...” ดวงโอบคอเทิดลงมาพูดเสียงกระเส่าด้วยอารมณ์ปรารถนาว่า “ฉันก็คิดถึงพี่จ้ะ” แล้วทั้งสองก็กอดรัดกันอย่างปรารถนาร้อนแรง
สินแอบดูอยู่ ยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วรีบหลบไป
ooooooo
