พรายสังคีต
ตอนที่ 12
“ก่อนอื่น เธอจะต้องเลิกดื้อ เลิกเถียง เลิกงอแง ง้องแง้งใส่ฉัน ฉันสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ” เมชะงักถามว่ามากไปไหม “ไม่เลย ถ้าเราไม่สามัคคีกัน เราก็จะไม่มีทางทำอะไรได้สำเร็จ”
“ก็ได้ ที่ฉันยอมเนี่ยเพราะอาจารย์มาโนชกับพี่โฉมนะ”
เมตอบอย่างไว้เชิง แต่พอยชญ์ให้ไปต้มบะหมี่ให้อีกชามก็ทำตาเขียวใส่ถามว่ามันเกี่ยวกันยังไง
“เกี่ยวสิ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ถ้าเราไม่อิ่มทำอะไรก็ไม่สำเร็จ คิดอะไรก็ไม่ออก เพราะฉะนั้น เธอต้มบะหมี่มาให้ฉันซะดีๆ” เมมองแค้นแต่ก็ลุก พอเมลุกยชญ์รีบบอก “อ้อ...ก่อนจะไปต้มบะหมี่ขอน้ำเย็นสักแก้วด้วยนะจ๊ะน้องเม”
เมหันมองตาเขียวปั้ด แต่ยชญ์ทำไม่รู้ไม่ชี้หยิบโทรศัพท์มาเล่น เมทำปากขมุบขมิบใส่ ยชญ์แอบมองเมขำๆ แต่พอเมหันไปก็มองอย่างเห็นใจ เข้าใจ และสงสาร...
ooooooo
ดวงจิตของปกรณ์ออกตามหาเทิดกับพุกด้วยความเป็นห่วง ล่องลอยไปในที่มืดสลัว พยายามร้องเรียก แต่ไร้วี่แววของทั้งสอง
รุ่งเช้า ปกรณ์กับอิงอรไปหาหลวงพ่อที่กุฏิ หลวงพ่อฟังปกรณ์เล่าการออกตามหาเทิดกับพุกแล้วบอกว่า
“หลวงพ่อรู้ว่าเจ้าเป็นห่วงครูเทิดกับครูพุก แต่การที่จะตามไปช่วยแบบนั้นมันอันตรายกับตัวเอง และที่สำคัญดวงจิตของเจ้าไม่อาจข้ามผ่านมิติมืดที่ไสยดำสร้างขึ้นได้อีกแล้ว”
“ทำไมตอนนั้นพี่กรณ์กับหลวงพ่อถึงไปได้ล่ะคะ”
“ตอนนั้นโยมกับโยมดวงยังมีกรรมต่อกันอยู่ แต่เมื่อโยมอโหสิกรรมให้แก่กันแล้ว ทางที่เชื่อมไปนั้น ย่อมขาดลง” ปกรณ์บอกว่ามิน่าถึงตนจะพยายามแค่ไหนก็ไม่พบใครเลย “ปล่อยให้ครูเทิดและครูพุกเป็นคนจัดการเรื่องราวทั้งหมดด้วยตัวเขาเองเถอะ สิ่งที่เจ้าควรทำควรแก้ไขก็ได้ทำไปแล้ว ถ้ายังยึดติดอยู่กับอดีตไม่ปล่อยวาง ชีวิตจะสงบสุขได้อย่างไร”
“ขอบคุณครับหลวงพ่อที่ช่วยเตือนสติผม”
ปกรณ์กราบหลวงพ่อ อิงอรกราบตาม
หลวงพ่อมองทั้งสองอย่างเมตตา...
เมื่อกราบลาหลวงพ่อและเดินมาที่รถ อิงอรหน้ามืดซวนเซ เหงื่อเต็มใบหน้า ปกรณ์รีบเข้าประคองร้องเรียกตกใจมาก
“อร! อรเป็นอะไร”
อิงอรหมดสติในอ้อมแขนปกรณ์ เขารีบพาส่งโรงพยาบาล จนกลางวันอิงอรจึงรู้สึกตัว เห็นปกรณ์นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงก็ดีใจพยายามจะลุก ปกรณ์รีบบอก
“นอนพักก่อนอร หมอให้น้ำเกลืออยู่จ้ะ” อิงอรขอโทษที่ทำให้วุ่นวาย “ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ พี่ต่างหากที่ควรขอโทษที่ไม่ดูแลอร เพราะมัวแต่ยุ่งเรื่องของตัวเอง ต่อไปนี้พี่จะดูแลอรให้มากขึ้น และให้ดีที่สุด ให้สมกับความดีของอรที่ช่วยพี่ตลอดมา ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน”
“พี่รู้เรื่องอดีตของอรด้วยเหรอคะ”
“พี่รู้ตอนที่เข้าโรงพยาบาลครั้งหลังสุด แล้วอรล่ะ อรรู้ได้ยังไง”
“ครูเทิดเล่าให้ฟังตอนที่จับตัวอรกับน้องเมค่ะ ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่ามันจะเป็นเรื่องจริง”
“แต่มันก็เป็นไปแล้ว ไม่ว่าอดีตจะเป็นยังไงเราแก้ไขไม่ได้ แต่พี่สัญญาว่าพี่จะทำปัจจุบันกับอรให้ดีที่สุด จะไม่ทำให้อรเสียใจแม้แต่ครั้งเดียว พี่สัญญา”
ปกรณ์กอดอิงอรไว้ด้วยความรักอย่างที่สุด อิงอรกอดตอบด้วยความรู้สึกเดียวกัน...
ooooooo
