ประกาศิตกามเทพ
ตอนที่ 1
“หัวขี้เลื่อยอย่างแก...มีสิบหัวยังสู้หัวยัยน้ำตาลหัวเดียวไม่ได้เลย แถมมีลูกก็ยังเลี้ยงให้โง่เหมือนแกอีก”
ทัศนัยเสียหน้าแต่ต้องข่มอารมณ์ เหมทองไม่ยี่หระอาการลูกชายบุญธรรม ประกาศกร้าว
“ฉันให้เวลาแกอาทิตย์เดียว ฉันต้องไม่เห็นรองเท้าที่แบบเหมือนของเราไปวางขายที่อื่นอีก”
“ขอบคุณครับคุณพ่อ ผมจะไม่ทำให้คุณพ่อผิดหวัง”
รับปากแล้วขอตัวทันที เหมทองมองตามด้วยแววตาดุดันก่อนสั่งกมลให้คนสะกดรอยลูกชายบุญธรรมคนที่สาม ผู้ช่วยหนุ่มซึ่งรับหน้าที่เป็นทนายความประจำครอบครัวก้มหน้ารับคำสั่ง...ดูท่าทัศนัยจะรอดยาก!
ooooooo
ผาณิตาหรือน้ำตาล รองผู้จัดการฝ่ายการตลาดสาวสุดมั่น ถอนใจโล่งอกที่การประชุมผ่านพ้นด้วยดี หญิงสาวนั่งมองรองเท้าสีแดงรุ่นใหม่ที่มีรอยเย็บจากฝีมือช่างซ่อมข้างทางด้วยแววตาครุ่นคิด คำพูดวิจารณ์ของเขาลอยวนเวียนในหัวจนเธอเริ่มรู้สึกผิดที่โกหก แต่ไม่ทันสะระตะความคิดตัวเองปราการก็แวะมาหา
“อาจะเข้ามาขอบคุณที่ตาลช่วยรับรองรองเท้าคอลเลกชันใหม่ให้”
“ตาลมีหน้าที่เสนอข้อมูลตามความเป็นจริงค่ะ ไม่ต้องขอบคุณตาลหรอกค่ะ”
“นั่นแหละ...สำหรับคุณพ่อใครรับรองก็ไม่หนักแน่นเท่าตาลหรอก ถ้าลูกอากลับมาคงต้องขอให้เทรนน้องด้วย”
“ไม่มีปัญหาค่ะ ช่วยงานกันหลายๆคนยิ่งดี”
“ขอบใจนะ...หลานอาช่างมีน้ำใจจริงๆ”
ปราการหรือเสี่ยสองยิ้มให้หลานสาวก่อนขอตัว จังหวะเดียวกับที่ผกา แม่จอมจู้จี้ของผาณิตาเปิดประตูเข้ามา ผกาไม่ชอบหน้าปราการนักแต่ต้องข่มใจไม่ให้พูดอะไรจนกระทั่งอยู่ตามลำพังกับลูกสาว
“นายสองมันมาอ่อยเหยื่อตีสนิทอะไรแก”
“เปล่าค่ะ...เขามาขอบคุณที่ตาลช่วยเชียร์สินค้าลอตใหม่ให้”
“แล้วแกไปช่วยมันทำไม ไม่รู้เหรอว่ามันเตรียมเลื่อยขาเก้าอี้แกกับพ่ออยู่”
“เก้าอี้ตาลทำด้วยเหล็กค่ะ เลื่อยไม่ขาดง่ายๆหรอก ดีไม่ดีเลื่อยจะหักด้วยซ้ำ”
ผกาเชื่อมั่นฝีมือลูกสาวเพราะเสี้ยมมาตั้งแต่เด็ก “แม่ก็คิดว่าแกไม่ใช่หมูแต่ก็ต้องระวัง ที่นี่เสือสิงห์กระทิงแรดมันเยอะ แต่ละคนเขี้ยวตำทะลุดินกันทั้งนั้น มีแต่พ่อแกนี่แหละที่ไม่เคยทันชาวบ้าน”
ประกิตหรือเสี่ยหนึ่ง สามีผกา พ่อแท้ๆของผาณิตา ได้ยินเสียงภรรยาแว่วๆจากห้องลูกสาวจึงตัดสินใจไม่เข้าไป เขาส่งสัญญาณมือบอกลูกสาวว่าจะไปข้างนอก ผาณิตาอ่อนใจรู้ดีว่าพ่อไปหาเมียน้อย ไม่ได้ไปทำงานอย่างที่แอบอ้าง แต่เพราะรักพ่อเลยยอมหาข้อแก้ตัวกับแม่ให้
ผกาไม่ติดใจเรื่องสามีติดงานด่วนแต่ไม่วายทิ้งท้ายให้ลูกสาวทำงานให้ดี ตำแหน่งผู้อำนวยการฝ่ายการตลาดคงไม่ไกลเกินเอื้อม ผาณิตาเหนื่อยหน่ายใจแต่เพราะถูกแม่ตั้งความหวังตั้งแต่เด็กเลยขัดไม่ได้
หญิงสาวรอจนแม่ออกจากห้องจึงก้มมองรองเท้าสีแดงเจ้าปัญหาอีกครั้งก่อนโยนทิ้งถังขยะอย่างไม่ไยดี...
ooooooo
