มธุรสโลกันตร์
ตอนที่ 2
บอกเรื่องที่เตี๊ยมกันไว้ไม่ให้ภารกิจชิงตัวประกันสาวและถล่มรังโจรถูกแทรกแซงก็เสนอตัวช่วยอีกแรง “ผมมีภารกิจต้องไปที่นั่น ผมจะอาสาดูแลคุณเพชรน้ำผึ้งและเธอจะกลับมาสู่อ้อมกอดของท่านทูตและคุณหญิงอย่างปลอดภัยครับ”
อรพินทร์รำไพโล่งใจขึ้น วิสุทธาดาก็เช่นกัน กระนั้นก็อดเปรยสิ่งที่ตนคิดไม่ได้
“ผมบอกตามตรง...ถึงผมจะอยากให้ลูกเรียนรู้โลกกว้าง แต่ผมไม่สบายใจที่ลูกห่างตัวหลายวัน
แต่เมื่อคุณทั้งสองรับปากจะดูแลผมก็อุ่นใจ”
“ด้วยความยินดีครับคุณชาย”
ooooooo
ภูผาหรือเสือผาแบกร่างหมดสติของว่าที่เมียไปบ้านพักของตน เพชรน้ำผึ้งสลบไสลไม่รู้เรื่องก่อนสะดุ้งตื่นพร้อมเสียงโวยวายว่าไม่อยากเป็นเมียเสือผา ภูผาได้แต่ถอนใจหน่ายๆ
“เออ...ก็ยังไม่เอา รองานแต่งก่อน”
“ฉันไม่แต่งนะพี่ ยังไงฉันก็ไม่แต่ง!”
“ฉันก็ไม่ได้อยากแต่งกับเธอนักหรอก แต่พ่ออยากให้แต่งก็ต้องแต่ง”
“ถ้าพ่อพี่สั่งให้พี่ไปตายพี่ก็จะไปตายรึไง”
“ฉันก็จะตาย...ไม่มีใครขัดคำสั่งพ่อเสือผันได้”
“งั้นพี่ก็ไปตาย ฉันจะได้ไม่ต้องแต่งกับพี่”
“ถึงขนาดแช่งกันเลย ต่อให้ฉันตายเธอก็ต้องตกเป็นเมียของใครสักคน”
“ไม่เอา พี่...การแต่งงานคือการใช้ชีวิตร่วมกัน คนเราไม่รักกันจะแต่งงานกันได้ไง”
“ไม่เห็นเกี่ยวกับรัก ก็แค่คนสองคนที่มานอนกัน...เอากัน!”
“บ้าสิ! นั่นไม่ใช่การแต่งงานที่ถูกต้อง มันคือการผสมพันธุ์ของคนที่ไร้อารยธรรม สัตว์มันยังต้องเลือกคู่และรักในคู่ของมันถึงจะสมสู่ พี่ผา...เราเกิดมาเป็นคนได้ชื่อเป็นสัตว์ประเสริฐ เราจะครองคู่ก็ต้องเกิดจากหัวใจของคนทั้งสองที่ก่อเกิดด้วยความรู้สึกรัก ผูกพันและทะนุถนอม”
เพชรน้ำผึ้งหว่านล้อมเต็มที่แต่ภูผาคร้านจะฟังตัดบทดื้อๆ
“เธอจะคิดยังไงก็ช่างแต่ยังไงคืนนี้เธอก็ต้องแต่งกับฉันตามคำสั่งพ่อ”
“ไม่นะ...ไม่! ฉันยังไม่พร้อม พี่ช่วยพูดกับ
พ่อพี่ให้หน่อย รึถ่วงเวลายื้อเวลาไปก่อนก็ยังดี...ฉันไหว้ล่ะ”
พูดพลางบีบน้ำตาเรียกความสงสาร ภูผาใจอ่อนยวบ แต่ยังไม่บอกเรื่องที่แอบเจรจากับพ่อช่วงเธอ นอนหลับ
“ฉันขอเวลาหน่อยนะ คนมีวิชาข่มเหงใจผู้หญิง พ่อก็รู้ของมันจะเสื่อม”
“ได้...แต่ข้าให้เวลาเอ็งได้ไม่มาก ข้าต้องส่งตัวคู่หมั้นกลับไปพร้อมลูกโจรในท้อง ถ้าเอ็งทำไม่ได้ข้าจะยกให้ผจง”
ภูผาเชื่อว่าตนจะปกป้องเพชรน้ำผึ้งได้โดยใช้สถานะผัวเมียเป็นเกราะกำบัง เขายอมสัญญาเสือผันให้อีกฝ่ายตายใจเพื่อให้แผนที่วางไว้นานแล้วสำเร็จ กระนั้นเขาก็ไม่บอกแผนนี้กับว่าที่เมียกำมะลอ
