มธุรสโลกันตร์

เสือผันถลาบีบคอตัวประกันสาว ร่ายคาถามนตร์ดำใส่จนเธอแทบขาดใจตาย ภูผาเห็นท่าไม่ดีปรี่ไปห้าม

“พ่อ...พอเถอะฉันขอ พ่ออยากหยามหน้าไอ้ตำรวจนั่น พ่อฆ่ามันตายมันง่ายเกินไปที่พ่อจะแก้แค้นพวกตำรวจ”

จบคำขอลูกชายคนเล็กเสือผันก็ปล่อยมือ ร่างบอบบางของเพชรน้ำผึ้งทรุดฮวบ ภูผารีบกระซิบข้างหู

“ถ้าไม่อยากตายเธอต้องพูดความจริงทุกอย่าง!”

ooooooo

ความเป็นความตายตรงหน้าทำให้เพชรน้ำผึ้ง ตัดสินใจบอกความจริงทุกอย่าง ทั้งสถานะคู่หมั้นของเผ่าเทพและฐานันดรหม่อมหลวงแห่งราชสกุลจตุวรุณ กระเช้ากับสมทรงไม่เชื่อเพราะหมั่นไส้ตัวประกันสาวเป็นทุน เพชรน้ำผึ้งเลยต้องควักสร้อยประจำตระกูลมายืนยันต่อหน้าทุกคน

เสือผันคว้าสร้อยมาดูเห็นว่าทำจากทองคำขาวเนื้อบริสุทธิ์จริง เพชรน้ำผึ้งเห็นสายตาหลายคนยังกังขาเลยจัดการปลดผมยาวสลวยของตนออกเผยให้เห็นความงามแบบผู้หญิง

ภูผาตะลึงในความงามของหม่อมหลวงสาว เช่นเดียวกับผจงที่จ้องมองด้วยแววตาหื่นกระหาย เสือผันสังเกตเห็นอาการลูกชายทั้งสองก็แสยะยิ้ม เอ่ยต่อหน้าเพชรน้ำผึ้ง

“ไอ้เผ่าเทพมันคงรักเอ็งมากถึงเรียกให้มานอนกกกอดที่ไพรวารี”

“ฉันเป็นเพียงคู่หมั้นยังไม่ได้แต่งงานกับ

พี่เทพ ฉันไม่ยอมชิงสุกก่อนห่ามแน่นอน”

เพชรน้ำผึ้งปกป้องศักดิ์ศรีตัวเองอย่างลืมตัว ผจงดวงตาเป็นประกายโพล่งลั่น

“ถึงว่า...ข้าได้กลิ่นพรหมจรรย์ พ่อ...ข้าขอนังนี่เอาทำเมีย!”

ภูผาตาวาวสวนทันควัน “ไม่ได้! ข้าเป็นคนปล้นมาได้สมบัติชิ้นนี้ต้องตกเป็นของข้า!”

สองเสือพี่น้องสบตาไม่ยอมกัน เสือผันเห็นดังนั้นก็ยิ้มเยาะ ประกาศกร้าว

“ไอ้ผาเป็นผู้ชนะ ไอ้เสือผาจะเป็นหัวหอกนำปล้นใหญ่ ของที่ปล้นมาได้ในคราวนี้ยกให้ไอ้ผา ทั้งหมด!”

ผจงอ้าปากค้าง ยิ่งโกรธยิ่งเกลียดน้องชาย

ตัวเองมากขึ้น ภูผาทำหน้านิ่งไม่ยินดียินร้าย ต่างจากเพชรน้ำผึ้งที่แทบทรุดเมื่อได้ยินประโยคต่อมาของเสือผัน

“ข้าดีใจด้วยที่เอ็งต้องย้ายข้างเมียตำรวจมาเป็นเมียโจร คืนนี้ข้าจะจัดงานผูกข้อไม้ข้อมือให้

ไอ้ผากับนังเจ้าหลงวัง ข้าจะเลี้ยงเหล้ายาปลาปิ้งพวกเอ็งก่อนส่งพวกมันเข้าหอ!”

“ไม่! ฉันไม่แต่ง!”

เพชรน้ำผึ้งโวยแต่ไม่มีใครสนใจ เสือผันก้าวไปยืนกระซิบข้างหูภูผาลูกชายคนเล็ก

“ข้าให้เอ็งนอนกันอาทิตย์นึงไม่ต้องไปไหนตั้งหน้าตั้งตาทำลูกอย่างเดียว พอมันท้องค่อยส่งตัวคืนไป ข้าอยากรู้นักว่าไอ้ตำรวจนั่นมันจะทำหน้ายังไงตอนรู้ว่าคู่หมั้นกลายเป็นเมียเอ็งซ้ำเด็กในท้องยังมีเลือดโจร!”