มธุรสโลกันตร์
ตอนที่ 2
กว่าเพชรน้ำผึ้งจะได้สติทุกอย่างก็เกือบเลยเถิด หม่อมหลวงสาวผลักตัวออก อ้าปากเตรียมแหวเต็มที่แต่ต้องหุบฉับเมื่อถูกภูผาดักคอ “ว่าฉันไม่ได้นะเธอเข้ามาจูบฉันเอง...เพลินไหมล่ะ”
เพชรน้ำผึ้งอายมากหมุนตัววิ่งหนี ทิ้งภูผาให้มองตามขำๆ เอ็นดูความน่ารักน่าแกล้งของว่าที่เมีย
ooooooo
เพราะถูกลักพาตัวมากลางดึกทำให้เพชรน้ำผึ้งไม่มีสมบัติติดตัว ภูผาต้องสละเสื้อผ้าของเขาให้เธอสวมแต่ขนาดก็ใหญ่เกินไปจนหม่อมหลวงสาวต้องใช้เชือกรัดไว้
สภาพชุดรุ่มร่ามแต่ก็รัดกุมบนร่างบอบบางของเพชรน้ำผึ้งทำให้ภูผาอดขำไม่ได้
เพชรน้ำผึ้งนิ่วหน้า รู้สึกสูญเสียความมั่นใจ “ขำอะไร ตลกนักเหรอ”
“ก็ตลกน่ะสิ ไม่ตลกจะหัวเราะได้ไง”
“นี่มันเวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย”
“คงกรรมจริงๆ ถ้าเธอมาจากพระนครช้ากว่านี้สามสี่วันเธอก็รอด โทษฉันไม่ได้นะถือเป็นคราวเคราะห์ของเธอ”
“พี่ผา...พี่ปล่อยฉันไปเถอะนะ”
“ปล่อยแน่แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
“ฉันคิดถึงคุณพ่อคุณแม่ ฉันอยากกลับบ้าน”
“เลิกพูดได้แล้ว เธอสัญญาจะไม่ดื้อไม่เถียง”
“แต่ฉันไม่ได้สัญญาจะเป็นเมียพี่นี่”
“ถ้าไม่เป็นเมียฉันแล้วจะทำอะไร”
“ก็ช่วยพี่ทำงาน อ่านหนังสือ เขียนจดหมาย คิดเงิน ทำบัญชี”
“ไม่อยากเป็นเมียแต่อยากเป็นบ่าวแทนงั้นเหรอ นี่เธอ...ที่นี่รังโจรกลางป่ากลางเขาฉันไม่มีงานเสมียนให้ทำ ถ้าอยากช่วยฉันก็ไปฝึกขี่ม้า ยิงปืน ขับรถ ว่ายน้ำ พายเรือให้เก่ง”
“ไอ้ที่พูดมานะฉันทำได้ทุกอย่างโดยเฉพาะเรื่องขี่ม้า...ปราบม้าพยศ!”
สีหน้าหม่อมหลวงสาวจริงจังมาก โฆษณาคุณสมบัติตัวเองว่าเป็นนักกีฬาประจำโรงเรียน ภูผาไม่เชื่อแถมไล่ให้เธอไปทำกับข้าวให้กินอีกต่างหาก
เพชรน้ำผึ้งทำหน้าเหมือนกินยาขมเมื่อได้ยินคำสั่งว่าที่ผัว ภูผามองมาขำๆก่อนแกล้งพาเธอเข้าครัวและยกกระชังปลามาให้ หม่อมหลวงสาวมองบรรยากาศในครัวอย่างไม่คุ้นเคย ท่าทางเก้ๆกังๆจนสุดท้ายก็ทนไม่ไหวยกกระชังปลาไปปล่อยทั้งหมดด้วยความสงสาร
ooooooo
ขณะที่เพชรน้ำผึ้งปรับตัวให้เข้ากับหมู่บ้านกองโจรและตำแหน่งว่าที่เมียของเสือผา เผ่าเทพกับสมยศวางแผนร่วมกันเพื่อชิงตัวหม่อมหลวงสาวคืนและทลายรังโจรบนภูพยัคฆ์
เผ่าเทพยังไม่สบายใจเรื่องโกหกพ่อแม่ของเพชรน้ำผึ้ง สมยศเข้าใจความรู้สึกพยายามปลอบและชี้แจงเหตุผล
“อีกไม่นานหรอกผู้กอง มันจำเป็นนี่ ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวแต่เป็นเรื่องใหญ่ระดับประเทศ”
“มันสำคัญขนาดนั้นเชียวหรือครับท่านรอง แค่ขอกำลังพลเพิ่มทลายรังโจรก็สิ้นเรื่อง”
