มธุรสโลกันตร์

ผจงชะงักเมื่อเจอยื่นข้อเสนอตัดหางปล่อยวัดแบบนี้ ขณะที่กระเช้าก็พยักหน้าให้ผจงยอมอ่อนไปก่อน

“ก็ได้ ฉันจะรอเวลา จะยังไม่กลับไปถล่มซ้ำภูพยัคฆ์ตอนนี้ แต่ก็อย่าให้นานล่ะ เพราะถ้าเสือผันกลับมาเป็นปกติเมื่อไหร่ เสือผันจะเอาคืนพวกเราไม่ไว้หน้าแน่”

พูดจบผจงเดินลิ่วกลับห้องพักส่วนตัว แล้วระเบิดอารมณ์ที่ยังขุ่นค้างเคืองแค้นกำนันชัชที่ไม่ได้ดังใจ

“โธ่โว้ย!! ไอ้เฒ่าขี้ขลาดตาขาว เสียท่าไอ้ผาแค่ครั้งเดียวถึงกับกลัวหัวหด”

“กำนันก็แค่รอเวลาให้แน่ใจว่ากลับไปอีกครั้งแล้วจะไม่พลาดซ้ำมากกว่ามั้งจ๊ะพี่จง” กระเช้าตั้งใจดี กลับโดนผจงหันขวับมาบีบปากด้วยความโมโห

“เอ็งคิดจะสอนข้าเหรอนังกระเช้า”

“เปล่านะพี่จง ฉันแค่อยากให้พี่ใจเย็นๆ”

“ข้าไม่มีเวลามานั่งใจเย็นแล้ว ที่ข้าต้องเสียแขนไปข้างก็เพราะไอ้ผา ที่ต้องเสียหน้าแพ้กลับมาทั้งๆที่อีกนิดเดียวก็ยึดภูพยัคฆ์มาได้ก็เพราะไอ้ผา ถ้าข้าต้องรอต่อไปก็คือรอให้ไอ้ผามากุดหัวข้า”

“แต่ถ้าไม่มีกำนันชัชพี่จงก็จะยิ่งสู้พี่ผาไม่ได้ เพราะไม่มีคนช่วยรับมือ พี่จงจะเอาแบบนั้นมั้ยล่ะ”

“ข้ารู้ เอ็งไม่ต้องสะเออะพูดต่อหน้าข้าให้คนอื่นเขามองว่าข้าคิดเองไม่ได้”

“ฉันไม่ได้อยากพูดให้พี่ดูไม่ดี แต่ฉันพูดเพราะฉันร่วมหัวจมท้ายกับพี่ ฉันต้องช่วยพี่”

“ขอบใจ...คืนนี้เอ็งไปพักได้แล้ว”

กระเช้ายอมออกไป ผจงมองตามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ พูดพึมพำว่า

“ในเมื่อเอ็งอยากทำตัวให้มีประโยชน์ ข้าจะให้เอ็งช่วยข้าอย่างเต็มที่แน่กระเช้า”

หลังจากคิดแผนบางอย่างได้ ผจงทำทีกลับไปขอโทษกำนันชัชโดยพูดดีเสียจนอีกฝ่ายหลงเชื่อ และเพื่อให้กำนันชัชตายใจ ผจงถึงกับมอมเหล้าวางยากระเช้าแล้วเอาตัวมาบำเรอกามให้กำนันโดยไม่สนว่าเขาจะดิบเถื่อนซาดิสม์ต่อเธอขนาดไหน

ooooooo

รุ่งเช้าวันใหม่ เพชรน้ำผึ้งอ้อยอิ่งไม่อยากกลับพระนครพร้อมพ่อแม่ พลอยน้ำค้างเข้าใจและเห็นใจขึ้นมาตามญาติผู้น้องที่สีหน้าอิดโรยเหมือนอดนอน

“นี่ไม่ได้นอนทั้งคืนเลยใช่ไหมคะ...พี่รู้ว่ามันยากจะหักใจ แต่ในเมื่อมันเป็นความรักที่เป็นไปไม่ได้ คุณน้ำผึ้งก็ต้องพยายามยอมรับความจริง”

“แต่พี่ผาเป็นคนดีมากกว่าที่ทุกคนรู้จัก ที่เขาต้องเดินทางผิดก็เพราะถูกบังคับ ตอนนี้เขาแค่ต้องการโอกาสเพื่อแก้ไขในสิ่งที่เคยทำผิด”

“ถ้ารู้ว่าไม่ดีแต่แรกก็แค่ไม่ทำ แต่รู้แล้วยังทำก็แสดงว่าไม่ได้เกรงกลัวความผิด”

“คุณพ่อ!!” เพชรน้ำผึ้งหันไปเห็นพ่อแม่เข้ามาในห้อง เธอมองท่านทั้งสองด้วยแววตาวิงวอน “คุณพ่อไม่เข้าใจ น้ำผึ้งอยู่กับเขา น้ำผึ้งรู้ดีว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่น ถ้าคุณพ่อคุณแม่ได้เจอเขาจะรู้ว่าน้ำผึ้งพูดไม่ผิด”

“ลูกฉัน โธ่...ฉันไม่ไหวแล้วนะคะคุณ ต้องรีบพากลับไปให้เร็วที่สุด”

“ไม่ต้องห่วง ลูกเราจะไม่มีโอกาสได้เจอกับมันอีก ทันทีที่ถึงพระนครพ่อจะส่งน้ำผึ้งไปอยู่เมืองนอกไม่ให้กลับมาเหยียบเมืองไทยอีก”