มธุรสโลกันตร์

จ่าเศกหน้าเสีย เผ่าเทพรีบออกตัวแทนลูกน้อง “ผมขอโทษแทนจ่าด้วยครับคุณชาย ที่ผ่านมาพวกเราพยายามช่วยทั้งคุณน้ำผึ้งและกวาดล้างพวกโจรภูพยัคฆ์อย่างหนัก จ่าแกก็เลยกลัวเสียแผน”

“ผมรู้ว่าพวกคุณพยายามแล้ว แต่ก็ยังพยายามไม่พอ เรื่องมันถึงบานปลายไปเรื่อยๆแบบนี้ ยังไงพวกคุณก็ต้องช่วยน้ำผึ้งกลับมาให้ได้ก่อนเป็นอย่างแรก”

“ครับคุณชาย”

“ส่วนปัญหาโจรภูพยัคฆ์ ผมโทรเลขแจ้งไปให้ผู้ใหญ่ในกรมทราบแล้ว และขอให้หน่วยงานที่ผมไว้ใจเข้ามาช่วยด้วยแล้ว”

“แล้วหมวดล่ะครับ”

“หลังจากเสร็จเรื่องนี้ก็อาจจะต้องถูกพิจารณาความผิด”

“อย่าทำอย่างนั้นเลยครับคุณชาย หมวดไม่มีความผิดเลยนะครับ หมวดพยายามอย่างสุดชีวิต เสี่ยงตายก็ทำมาแล้ว แต่ที่พาคุณน้ำผึ้งกลับมาไม่ได้ ก็เพราะคุณน้ำผึ้งไม่ยอมกลับมาเอง”

“จ่า!!” เผ่าเทพปรามเสียงเขียว จ่าเศกชะงักที่เผลอหลุดปาก

“นี่จ่าหาว่าลูกสาวฉันใฝ่ต่ำเหรอ”

“จ่าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นเลยครับคุณชาย ทั้งหมดผมขอยอมรับผิดเองว่าผมทำงานหละหลวมเอง ผมขอโทษครับ”

“เอาเถอะ เรื่องนี้ว่ากันทีหลัง ยังไงวันนี้ต้องพาน้ำผึ้งกลับมาให้ได้ ไม่งั้นตำรวจทั้งโรงพักอาจมีปัญหาได้”

พิสุทธิ์ธาดาพูดจริงจังแล้วเดินออกไป จ่าเศกมองลูกพี่ตัวเองด้วยความเป็นห่วง

เมื่อถูกกดดันขนาดนี้เผ่าเทพจำต้องเดินหน้าพากำลังตำรวจไปที่เรือนแพ ซึ่งเป็นเวลาที่พวกเพชรน้ำผึ้งกำลังจะเดินทางพอดี

รุ่งกับก้องพยายามจะหนีตำรวจไปส่งข่าวภูผา ขณะที่หมอธันว์ก็ปกป้องเพชรน้ำผึ้งเต็มที่เพื่อไม่ให้ตำรวจได้ตัวไป

สองฝ่ายปะทะกันจนกระทั่งรุ่งโดนยิงบาดเจ็บและถูกจับใส่กุญแจมือ ส่วนก้องหนีรอดไปได้

เพชรน้ำผึ้งไม่ต้องการให้หมอธันว์เดือดร้อนจึงยอมเจรจากับเผ่าเทพ

“คุณชายกับคุณหญิงเป็นห่วงน้ำผึ้งมากนะ กำชับพี่มาว่าต้องพาน้ำผึ้งกลับไปพบพวกท่านให้ได้”

“ผมยืนยันได้ว่าหมวดพูดความจริง ตอนนี้พวกท่านรอคุณน้ำผึ้งอยู่ ถ้าพวกเราพาคุณน้ำผึ้งกลับไปไม่ได้ ไม่ใช่แค่หมวดคนเดียวที่จะแย่ แต่พวกเราทั้งโรงพักก็จะพานแย่ด้วย”

“น้ำผึ้งก็รู้จักคุณพ่อดีว่าท่านพูดจริงทำจริง”

เผ่าเทพกับจ่าเศกช่วยกันกล่อมเพชรน้ำผึ้ง ขณะที่หมอธันว์ยังไม่ยอมวางปืนในมือ

“เก็บปืนเถอะค่ะคุณหมอ คุณหมอไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ควรต้องมารับผิดชอบกับเรื่องนี้ด้วย”

จ่าเศกรีบเข้าไปแย่งปืนจากมือหมอธันว์ออกมาแล้วจับกดตัวลงในท่าคุกเข่ามือไพล่หลัง

“อย่าทำร้ายคุณหมอนะคะจ่า”

“ไม่ต้องห่วงหรอกน้ำผึ้ง ถ้าคุณหมอให้ความร่วมมือ พี่ก็จะแค่สอบปากคำเพื่อหาทางจับเสือผา ไม่เอาผิดอะไรเขา”

หมอธันว์ไม่ยินยอม เขาพยายามจะพาเพชรน้ำผึ้งหนีไปหาภูผา เผ่าเทพเห็นความดึงดันของหมอก็เริ่มจะหมดความอดทน

“อย่าทำแบบนี้ต่อไปเลยครับหมอ หมอเป็นคนดีไม่ใช่โจร”

“หมอคะ”

“ไม่ต้องห่วงผมนะครับคุณน้ำผึ้ง หนีกลับไปหาไอ้ผาเถอะครับ”