มธุรสโลกันตร์

เหตุผลของเผ่าเทพทำให้จ่าเศกหมดข้อสงสัย... ขณะเดียวกันที่ภูพยัคฆ์ ภูผากำลังทำสมาธิร่ายคาถาสะกดอำนาจของเหล็กไหลที่เคลื่อนอยู่ในตัว และนึกถึงพุทธคุณของหลวงปู่ แต่เหล็กไหลก็ไม่ยอมออกจากตัวง่ายๆ สร้างความเจ็บปวดให้เขาอย่างรุนแรงจนร้องลั่น

เสียงร้องของภูผาดังลั่นไปทั่วป่าก่อนที่ภูผาจะล้มตึงฟุบหน้าลงไปกับพื้น ร่างของเขานิ่งเหมือนคนหมดลมหายใจอยู่ครู่ ก่อนที่นิ้วมือจะขยับแล้วลุกพรวดขึ้นมาด้วยใบหน้าที่น่ากลัว ดวงตาเป็นสีเลือดเข้ม ฟันเริ่มแหลมคมเพราะการกลายร่างเป็นสาง แต่ภูผาไม่ยอมให้ร่างกายถูกเหล็กไหลครอบงำ ใช้มีดอาคมจัดการจนเหล็กไหลออกจากร่างจนหมด แต่ก็ทิ้งความเจ็บปวดแสนสาหัสไว้ให้เขา

เมื่อทุกคนที่รออยู่ด้านนอกไม่ได้ยินเสียงร้องของภูผาอีกก็ตั้งท่าจะเข้าไปดู จังหวะนั้นเองภูผาเดินโซเซออกมา ทุกคนกรูเข้าไปประคองก่อนที่เขาจะล้มลง จากนั้นลำเจียกกับพิกุลก็ช่วยกันดูแล แต่ภูผาจะไม่ยอมพักฟื้น พยายามยันตัวลุกขึ้นเพื่อจะกลับไปหาเพชรน้ำผึ้ง

“ข้ารู้ว่าเอ็งเป็นห่วงเมีย แต่เอ็งยังไปหาไม่ได้ สภาพแบบนี้เอ็งต้องพักก่อน”

“แต่น้ำผึ้งกำลังรอฉันอยู่”

“ฉันให้ก้องกับรุ่งไปบอกคุณน้ำผึ้งแล้ว พี่ผาไม่ต้องห่วง”

“เชื่อข้าเถอะนะไอ้ผา ให้ข้าได้ตอบแทนเอ็งบ้าง เอ็งช่วยชีวิตคนที่ทำลายชีวิตเอ็ง หัวใจของเอ็งมันช่างประเสริฐนัก สมกับที่พี่ลอยตั้งความหวังไว้กับเอ็ง”

“ฉันไม่ได้ช่วยเสือผันเพราะฉันเป็นคนดีอะไรนักหรอก ฉันช่วยเพราะเสือผันบอกฉันว่าเขาจะบอกความจริงให้ฉันรู้ว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของฉันเป็นใคร”

ลำเจียกอึ้งเมื่อได้ยินภูผาพูดอย่างนั้น เพราะเธอไม่เคยคิดเลยว่าคนอย่างเสือผันจะยอมบอกความจริง ครู่ต่อมาเธอเข้าไปในบ้านเสือผัน แต่เขายังนอนไม่รู้สึกตัว จึงเอาผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าให้เขาพร้อมรำพันออกมาด้วยความหวัง

“พี่ผัน...ไอ้ผามันบอกฉันแล้ว ฉันดีใจที่พี่ยอมบอกความจริงกับมันซะที แสดงว่าพี่ยอมล้มเลิกความคิดที่จะใช้ไอ้ผาแก้แค้นแล้วใช่ไหม”

เสือผันยังคงนอนนิ่ง ลำเจียกยังพยายามต่อไปเพื่อจะให้เขาฟื้น

“ฉันอึดอัดกับความจริงนี้มานานแล้ว ถ้าพี่ยอมลดทิฐิลงได้จริง ฉันต้องขอบคุณพี่ เพราะฉันสงสารไอ้ผามัน พี่ก็เห็นแล้ว ไม่ว่าพี่จะพยายามกำหนดชีวิตมันยังไง สุดท้ายก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้ ก็เหมือนทองคำที่ไม่ว่ายังไงก็ยังเป็นทองวันยังค่ำ ไม่มีทางเปลี่ยนหรือลดคุณค่าในตัวเองได้...แต่ถ้าพี่โกหก ไม่เคยคิดจะทำตามที่พูด พี่ทำเพื่อต้องการให้ไอ้ผาช่วยชีวิตแค่นั้น พี่จะต้องเสียใจถ้าคนที่จะเล่นงานพี่ก็คือฉัน”

น้ำเสียงลำเจียกจริงจังมาก เสือผันได้ยินแต่แรกแต่ไม่ยอมลืมตา กระทั่งลำเจียกกลับออกไป เขาปรือตาขึ้นช้าๆ สีหน้าและแววตาเขาเรียบนิ่ง สุดจะคาดเดาความรู้สึกนึกคิด

ooooooo

ค่ำวันเดียวกันที่บ้านพักของเผ่าเทพ...พลอยน้ำค้างกำลังทำอาหารเพื่อรอเผ่าเทพกลับมากินพร้อมกัน เสียงรถดังหน้าบ้านทำให้คิดว่าเขากลับมาแล้ว แต่พอเดินออกมาต้องตกใจตาเบิกโพลงเพราะคนที่มาคือพ่อแม่ของเพชรน้ำผึ้ง

“คุณชาย! คุณหญิง!”

“เป็นอะไรไปจ๊ะแม่น้ำค้าง เห็นพวกฉันแล้วทำไมต้องตกใจขนาดนั้น”