มธุรสโลกันตร์

เมื่อพ่อลูกเสียงดังใส่กัน เผ่าเทพเห็นท่าไม่ดีรีบแทรกกลางด้วยท่าทีนอบน้อมต่อคุณชาย

“ขอประทานโทษนะครับคุณชายผมเห็นด้วยว่าควรต้องพาคุณน้ำผึ้งกลับ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ครับ นี่ก็มืดมากแล้ว เดินทางกลางคืนยังไงก็ไม่ปลอดภัย ขอให้ผมได้เตรียมกำลังคนไว้คุ้มกันให้พร้อมไปพรุ่งนี้ดีกว่า”

คุณชายนิ่งไปอย่างยินยอม หลังจากนั้นเพชร–น้ำผึ้งตามเผ่าเทพออกมาคุยหน้าบ้าน ต่างคนต่างหนักใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

“ขอบคุณมากนะคะพี่เทพ”

“เป็นหน้าที่ของพี่อยู่แล้วครับ”

“อาการของนายรุ่งกับคุณหมอธันว์เป็นยังไงบ้างคะ”

“นายรุ่งปลอดภัยดีอยู่ในห้องขังและทำแผลให้เรียบร้อยแล้ว ส่วนหมอธันว์ยังต้องคุมตัวไว้ที่โรงพักเพื่อสอบสวนเพิ่มเติม”

“แล้วที่พี่เผ่าเทพรับปากไว้...”

“พี่ไม่ลืมครับ พี่จะไม่แจ้งข้อหากับหมอธันว์ แต่กับรุ่งที่มีคดีติดตัวยังไงก็ต้องรับโทษตามกฎหมาย แต่จะช่วยได้มากน้อยก็อยู่ที่รุ่งให้ความร่วมมือกับตำรวจมากน้อยแค่ไหน”

เพชรน้ำผึ้งฟังแล้วสีหน้าหนักใจ เผ่าเทพรับรู้ได้ว่าเธอกำลังเป็นห่วงไปถึงเสือผาด้วย

“ห่วงว่าถ้าเสือผาถูกจับแล้วจะเป็นยังไงใช่มั้ย”

“ค่ะ น้ำผึ้งรู้จักเขาดี คนอย่างเขาไม่มีทางยอมติดคุกตลอดชีวิตแน่ ทางเดียวที่เขาจะทำคือสู้จนตัวตายมากกว่า”

“งั้นก็น่าเสียดาย เพราะเท่าที่สืบมาจนถึงตอนนี้พี่ค่อนข้างจะเข้าใจแล้วว่าทำไมน้ำผึ้งถึงหนักแน่นว่าเสือผาเป็นโจรที่ไม่ใช่โจร แต่ถ้าเสือผาไม่ยอมให้จับเป็น พี่ก็ไม่มีทางเลือก นอกจากต้องสู้กันให้ตายไปข้าง”

“พี่เทพ...น้ำผึ้งขอร้อง อย่าจับตายเสือผาเลยนะคะ น้ำผึ้งมีทางอื่นช่วยให้พี่เทพจับเป็นเสือผา พี่เทพจะร่วมมือกับน้ำผึ้งมั้ย”

หมวดเผ่าเทพชะงัก...มองหน้าหญิงสาวอย่างสนใจ

ooooooo

ภูผากลับมาที่เรือนแพแล้วให้ก้องไปหาข่าวพวกตำรวจ แต่ก้องดันกลับมาพร้อมเจ๊หมอนทำให้ภูผาไม่ค่อยพอใจนัก เจ๊หมอนเลยต้องออกโรงอธิบายเองว่า

“พอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเจ๊ก็ขอตามมาเอง ตำรวจบุกมาถึงที่นี่ชิงตัวเมียเอ็งไปได้ขนาดนี้แล้ว ยังไงที่นี่ก็ไม่ใช่ที่ที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับเอ็งแล้วล่ะไอ้ผา”

“ขอบใจเจ๊ที่เป็นห่วง จากนี้ไปฉันก็ไม่คิดว่าจะมีที่ไหนที่ปลอดภัยสำหรับฉันอีกแล้ว”

“ไอ้ผา นี่เอ็งคิดจะเอาชีวิตเข้าแลกจริงๆเหรอ”

ภูผานิ่งไม่ตอบ เจ๊หมอนมองก้อง...ก้องก็เอาแต่เงียบไม่พูดอะไร

“ข้ารู้ว่าเอ็งรักผู้หญิงคนนั้นมาก แต่การเอาชีวิตไปเสี่ยงกับความรักที่มันไม่มีทางเป็นไปได้มันคุ้มกับการตายของครูลอยที่ยอมเสียสละให้เอ็งแล้วเหรอไอ้ผา”

ภูผามองเจ๊หมอนด้วยสายตาเจ็บปวดแล้ว

ลุกเดินออกไปดื้อๆโดยไม่พูดอะไรสักคำ ก้องหน้าเสีย บ่นเจ๊หมอนว่าพูดแบบนั้นทำไม

“ข้าต้องพูด เพราะข้าก็รักไอ้ผาเหมือนลูกข้าคนนึงเหมือนกัน”

“อ๋อ...แต่ถ้าพี่ผาไม่ได้อย่างใจเจ๊ เจ๊ไม่ลองมีลูกเองบ้างล่ะ”