มธุรสโลกันตร์

“ไอ้ก้อง!! ไข่ข้ามันฟ่อไปหมดแล้ว ปากแบบนี้เดี๋ยวแม่ปั๊ดเหนี่ยวเลย” เจ๊หมอนฮึดฮัดใส่ก้องแล้วเดินตามไปคุยกับภูผานอกเรือนแพ “เอ็งอยากจะโกรธที่ข้าพูดแบบนั้นไป ข้าก็ไม่ว่าหรอกนะไอ้ผา เพราะข้าตั้งใจพูดความจริงให้เอ็งคิด ไม่ใช่ปล่อยให้ความรักมันบังตา”

“ฉันไม่โกรธหรอกเจ๊หมอน ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยคิดเรื่องนี้ แต่ฉันคิดมาตลอด โจรกับคุณหนูลูกผู้ดีให้มารักกันมันก็แทบเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว แล้วจะคิดฝันไปถึงได้สร้างครอบครัว ได้อยู่กันจนแก่เฒ่าด้วยกันอีกเนี่ย ฉันอยู่กับความจริงที่เป็นไปไม่ได้นี้มาตลอดแล้วล่ะเจ๊”

“ถ้าเอ็งรู้อยู่แล้วว่าสุดท้ายปลายทางมันไม่มีทางเป็นไปได้ แล้วทำไมเอ็งถึงยัง...”

“ปล่อยใจให้รักเขาจนหมดหัวใจน่ะเหรอเจ๊... เพราะทุกวินาทีของฉันไม่รู้ว่าจะตายวันตายพรุ่ง การได้รักน้ำผึ้งทำให้ฉันได้ใช้ทุกวินาทีนั้นอย่างคุ้มค่า และพร้อมที่จะตายโดยไม่เสียดายชีวิต และฉันก็เชื่อว่าถ้าครูลอยยังอยู่ ครูก็จะไม่ห้ามฉัน เพราะน้ำผึ้งก็เป็นแรงผลักดันที่ทำให้ฉันอยากไปให้พ้นจากเงื้อมมือของเสือผันเหมือนกัน...เจ๊สบายใจได้ ฉันไม่ได้มาเพื่อทำเรื่องบ้าๆเหมือนโคถึกคลั่ง แต่ฉันแค่ต้องการทำในสิ่งที่ฉันยังไม่เคยได้ทำให้น้ำผึ้งเลยต่างหาก”

“อะไร”

“ฉันยังไม่ได้บอกรักน้ำผึ้ง”

เจ๊หมอนอึ้งพูดไม่ออก ได้แต่มองภูผาด้วยความสงสารจับใจ

ooooooo

คืนเดียวกันที่บ้านกำนันชัช ผจงระเบิดอารมณ์ฉุนเฉียวเพราะเจ็บแค้นใจที่แผนล้างบางเสือผันกับภูผาล้มเหลวไม่เป็นท่า ผลักโน่นเตะนี่ล้มดังโครมครามไปหมดโดยไม่สนใจกำนันชัชที่ยืนจ้องเขม็งมา

“มึงจะเลิกบ้าได้รึยังไอ้ผจง”

“กำนันนั่นแหละควรจะเลิกหดหัวเป็นหนูอยู่รูซะที”

“ไอ้ผจง!!” กำนันชัชแตะปืนที่เอว ผจงเองก็แตะปืนตัวเองเหมือนกัน กระเช้าเห็นท่าไม่ดีรีบขวางทั้งคู่

“ใจเย็นๆกันก่อนไม่ได้เหรอ ฆ่ากันเองแบบนี้แล้วจะได้อะไรขึ้นมา”

ผจงฉุกคิดลดมือลง “เชื่อฉันเถอะกำนัน ตอนนี้ภูพยัคฆ์กำลังอ่อนแอ”

“แต่คนของฉันสืบมาแล้ว ไอ้ผันรอดจากการเป็นสางแล้ว ส่วนไอ้เสือผาหลังจากเผชิญหน้ากับมันตรงๆ ฉันก็รู้เลยว่าที่ผ่านมาฉันประมาทมันเกินไป ฝีมือมันเกินหน้าไอ้ผันไปมาก ต่อให้ทั้งแกทั้งฉันร่วมมือกันอีกครั้งก็จัดการไอ้ผาไม่ได้”

“ไอ้ผามันไม่ได้เก่งอย่างที่กำนันคิดหรอก ก็แค่โชคเข้าข้างมันเท่านั้น ถ้ากำนันไม่ขี้ขลาดมันก็ตายด้วยมือฉันได้เหมือนกัน”

กำนันชัชกระชากคอเสื้อผจงทันที “เอ็งว่าข้าขี้ขลาด”

“คนกล้าและมั่นใจฝีมือตัวเองจริงๆจะไม่หนีหางจุกตูดไงกำนัน”

กำนันชัชกำมือแน่น กัดฟันกรอด กระเช้ากลัวจะเลยเถิดรีบแตะมือกำนันและขอร้อง

“ฉันขอล่ะ พี่ผจงกำลังโมโห ส่วนกำนันก็กำลังหัวเสีย ถ้าพวกเสือผารู้ว่าทั้งสองคนแพ้แล้วกลับมาแตกคอกันเอง ก็คงไม่พ้นถูกหัวเราะเยาะใส่  ไม่ต้องทำอะไรเลย ปล่อยให้ฆ่ากันเองก็จบเรื่อง”

กำนันชัชสะกดอารมณ์ กระนั้นก็ยังผลักผจงจนเซ “ถ้าเอ็งคิดว่าแน่ก็กลับไปเลย แต่คนของข้าจะไม่ยุ่งด้วย”