มธุรสโลกันตร์
ตอนที่ 1
สีหน้าลังเลของเด็กสาวทำให้ภูผาสงสัยแต่ทำเฉยเพราะไม่อยากให้เธออึดอัด เพชรน้ำผึ้งไม่อยากเผยตัวจริงให้ใครรู้จึงตัดสินใจโกหกว่าตนชื่อเพชร ภูผามองมานิ่งๆ
แต่ไม่พูดอะไรนอกจากแนะนำตัวเองง่ายๆว่าชื่อผา
เพชรน้ำผึ้งพยักหน้ารับรู้ รู้สึกคุ้นชื่อนี้อย่างประหลาด พลันก็เบิกตาโพลงเมื่อคิดได้ว่าอีกฝ่ายคงไม่ธรรมดา
แต่อาจเป็นเสือผา...หนึ่งในกลุ่มโจรแห่งลุ่มแม่น้ำสะแกกรัง!
ooooooo
ภูผาหรือเสือผาทิ้งเด็กสาวชื่อเพชรไว้บ้านพวกชาวบ้านแถวไพรวารี ส่วนตัวเองออกเดินทางแต่เช้ามืดกลับหมู่บ้านกองโจรบนภูพยัคฆ์ การเดินทางราบรื่นเพราะเขาคุ้นเคยเส้นทางดีกระทั่งถึงทางเข้าลับของหมู่บ้านซึ่งเสือผันผู้เป็นพ่อลงอาคมไว้ก็ได้ยินเสียงนกปืนดังต้อนรับ
ผจงหรือเสือผจง ลูกชายคนโตของเสือผัน พี่ชายของภูผานั่นเองมาดักรอพร้อมนกปืนประจำตัว ภูผา
ไม่แปลกใจนักเพราะรู้ทันพี่ชายเสมอและอดไม่ได้จะทักตอบอย่างท้าทาย
“พี่ไม่เคยจำที่พ่อสอนเลย พ่อสอนว่ายิงคนระยะประชิดให้เล็งที่หัวนัดเดียวจอดไม่เปลืองกระสุน!”
“เอ็งไม่ต้องอ้างพ่อ ข้ายิงแน่เพราะเอ็งทำผิดกฎ เอ็งออกไปข้างนอก เอ็งไปทำอะไร”
“ฉันก็ออกไปผ่อนคลายตามประสาคนไม่มีเมีย ถ้าพี่จะเอากฎมาเล่นงานฉัน พี่นั่นแหละที่ทำผิดกฎ”
“ข้าทำอะไร อย่ามาปากพล่อย!”
“อย่านึกว่าฉันไม่รู้ พี่คอยข่มเหงข่มขืนลูกเมียชาวบ้าน”
“ทำไมข้าจะทำไม่ได้ ออกปล้น เงินทองวัวควาย ลูกเมียก็ตกเป็นของเรา”
“แต่มันเลว เราปล้นในชื่อพ่อ ชื่อเสือผัน พ่อย้ำนักย้ำหนาว่าเรามีวิชาอาคม ครูบาอาจารย์สั่งห้ามแตะต้องผู้หญิงที่ไม่เต็มใจ ต่อให้เป็นกะหรี่ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ได้วิชาจะเสื่อมย้อนเข้าตัว”
“เอ็งไม่ต้องมาอ้าง ยังไงวันนี้กูต้องเอาเลือดหัวมึงออก!”
สองเสือพี่น้องตั้งท่าจะฟัดกันให้หายคลั่งแต่พลันก็ชะงักเมื่อได้ยินเสียงเสือผันผู้เป็นพ่อ
“เลิกกัดกันเป็นหมาเสียที!”
เสือผันหน่ายใจพฤติกรรมลูกชายทั้งสองมากแต่ยังไม่พูดอะไรนอกจากลากสังขารที่ร่วงโรยตามวัยพร้อมไม้เท้าคู่ใจกลับบ้าน ภูผากับผจงสองเสือพี่น้องเดินหน้าจ๋อยตามก่อนที่คนโตกว่าจะเปิดฉากฟ้องพ่อ
“พ่อ...พ่อต้องลงโทษไอ้ผานะ มันทำผิด”
พูดพลางชี้นิ้วไปทางน้องชาย โวยวายเสียงดังจนเสือผันต้องเอ็ด
“หุบปากไอ้ผจง! ข้าไม่ได้หูหนวกตาบอด ถ้าต้องลงโทษเอ็งก็โดนทั้งคู่”
“แต่มันขัดคำสั่งพ่อ”
“แล้วเอ็งล่ะ กฎของชุมเสือภูพยัคฆ์ห้ามชักปืนยิงกันในหมู่บ้าน เอ็งยังกล้าขัดคำสั่งข้าหรือ”
