ด้วยแรงอธิษฐาน

“เอาล่ะนัทธมน...ผมเข้ามาอยู่ในห้องนี้ตามที่คุณต้องการแล้วนะ”

นัทธมนผงะ ทำไขสือเหมือนไม่รู้เรื่องแต่กฤตย์ไม่เชื่อ มั่นใจว่าเธอมีบางอย่างต้องเคลียร์กับเขาในฐานะวรดา

“ผมรู้ว่าคุณไม่ได้จะมาเอาโต๊ะตัวเล็กอะไรนั่นหรอก คุณแค่อยากให้ผมมาที่นี่...มาอยู่ในห้องเก็บของนี้”

“คุณกฤตย์นี่ฉลาดแล้วก็รู้ทันไปหมดเลยนะคะ”

“แต่ผมยังไม่รู้นะว่าคุณอยากให้ผมมาที่นี่ทำไม...หรือว่า...คุณรู้ตัวมาตลอดใช่ไหมว่าคุณก็คือวรดา”

“ค่ะ...เมื่อยี่สิบปีก่อนดิฉันเคยมีชีวิตเป็นวรดา”

“วรดา...คุณคือวรดาจริงๆ”

สีหน้าตื่นๆของกฤตย์ทำให้นัทธมนปวดแปลบในอก ยิ่งคิดชะตากรรมของวรดายิ่งเศร้า

“ใช่ค่ะ...และดิฉันก็ยังต้องทนทุกข์ทรมานกับฝันร้าย ทุกความรู้สึกเจ็บปวดที่วรดาถูกกระทำทั้งทางกายและใจ”

กฤตย์สะเทือนใจ พร่ำเรียกชื่อวรดาราวกับกลัวว่าเธอจะหาย นัทธมนหน้าตึงเมื่อเห็นเขาดีใจมากกว่าสำนึกผิด

“จะเรียกหาวรดาไปทำไมคะ ผู้หญิงที่อ่อนแอคนนั้นได้ตายไปนานแล้วเพราะถูกขังให้ทนทุกข์ทรมานให้ตายทั้งเป็นอย่างช้าๆ ตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมา เคยมี

สักครั้งไหมที่คุณจะนึกย้อนว่าผู้หญิงที่ถูกขังตายในหลุมหลบภัยเก่าๆแคบๆนั้นเขารู้สึกยังไง...คุณไม่เคยรู้สึกรู้สาในขณะที่ดิฉันต้องทนรับรู้ทุกความรู้สึกของวรดา”

ภาพหลอนตอนวรดาทุกข์ทรมานในหลุมหลบภัยเก่าๆผุดในหัว นัทธมนเจ็บแค้นแทนวรดามาก

“วรดาต้องทนอยู่ในหลุมหลบภัยเก่าที่ทั้งมืด หนาว เหม็นอับ เธอต้องใช้สองมือตะกุยดินตะกุยไม้

จนเล็บฉีก ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือจนคอแห้งเป็นผง แล้วคุณเคยสงสัยบ้างไหมว่าหลายวันก่อนจะตายเธอกินอะไร”

คราบตะไคร่น้ำบนมือของวรดาติดตานัทธมนมาตลอด “คุณรู้ไหมว่าความรู้สึกหิวจวนจะอดตายจนต้องกอบเศษตะไคร่ชื้นๆมาดูดมากินนั้นมันทั้งสกปรกและน่าอเนจอนาถขนาดไหน”

สีหน้าเจ็บปวดของนัทธมนทิ่มแทงหัวใจกฤตย์มาก ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจที่เขาปกป้องวรดา...

อดีตชาติของเธอไม่ได้

“ตลอดเวลายี่สิบปีนี้มีสักวินาทีนึงไหมที่คุณจะนึกถึงเสียงร้องโหยหวนขอชีวิตเหมือนสัตว์จนตรอกที่นอนรอความตายอยู่ในหลุมโสโครกนั่น...ยี่สิบปีที่คุณได้มีชีวิตสุขสบาย มีบ้าน มีบริษัท มีหน้ามีตาในสังคม...เคยมีสักครั้งไหมที่คุณจะนึกถึงผู้หญิงที่คุณยัดเยียดให้ตายทั้งเป็นในหลุมหลบภัยเก่านั่น...คุณเคยนึกบ้างไหม!”

“ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ผมไม่เคยลืมวรดา ไม่มี

วันไหนที่ผมจะไม่คิดถึงเธอ”

นัทธมนไม่เชื่อ “หยุดเรียกวรดาทีเถอะ เธอตายไปแล้วเพราะหลงใหลกับความรักปลอมๆที่คุณมีให้ แต่สุดท้ายคุณมันก็แค่ผู้ชายเลวๆที่พอได้เธอแล้วก็เขี่ยทิ้งเพื่อไปมองหาผู้หญิงที่มีฐานะหน้าตาทัดเทียมคุณ”

กฤตย์ส่ายหน้าสวนทันควัน “ไม่จริง...ผมไม่เคยรักใครนอกจากวรดา หรือถ้าจะมีอีกสักคนที่ใกล้เคียงคำว่ารักก็อาจจะมีแค่อีกหนึ่งคนก็คือคุณนั่นแหละนัทธมน”