ด้วยแรงอธิษฐาน

“ตามที่โยมเล่ามาเนี่ยอาตมาคิดว่ามันเป็นเรื่องของวิบากกรรมที่ติดตามมาแต่ชาติปางก่อน ถ้าเพื่อนสนิทของโยมกลับชาติมาเกิดเป็นลูกสาวโยมจริงๆนั่นคงเป็นเพราะกรรมที่ผูกพันกันมา”

“แล้วดิฉันจะต้องทำยังไงวิญญาณของเพื่อน

คนนี้จะไม่มารังควานอีก ดิฉันอยากได้ลูกสาวกลับคืนมา อยากเห็นเขาเป็นปกติเหมือนเด็กทั่วไป”

“ก็ในเมื่อลูกของโยมต้องการขอขมากรรมต่อผู้ใดโยมก็เพียงแค่ช่วยทำตามความประสงค์เขาแค่นั้น”

“แล้วกรรมมันจะหายไปหรือคะหลวงพ่อ”

หลวงพ่อถอนใจยาวก่อนยิ้มอย่างมีเมตตา “กรรมมันไม่หายไปหรอกนะ จะกี่ภพกี่ชาติมันจะยังคงอยู่ แต่ถ้าขอขมากรรมด้วยจิตที่สำนึกอย่างแท้จริงก็จะช่วยให้กรรมบรรเทาเบาบางลงได้”

“แล้ว...ลูกสาวฉันจะดีขึ้นจริงๆใช่ไหมคะ”

“ดีขึ้นสิ...ถ้าได้ขอขมากรรมที่ผูกพันติดค้างกันไว้ก็จะคลี่คลายไปในทางที่ดีที่เป็นมงคลแน่ๆ”

แกมแก้วมีกำลังใจ คิดว่าพาไปขอขมาจะได้จบๆ หลวงพ่อพอเดาออกเตือนสติทิ้งท้าย “ต่อไปนี้โยมทั้งสองก็จงตระหนักไว้ว่าทุกการกระทำของเราจะส่งผลกรรมสืบไปตลอดกาล ดังนั้นเราจึงต้องมีสติและหมั่นทำกรรมดีอยู่เสมอ”

นัทธมนมาทำงานที่ออฟฟิศกฤตย์แต่เช้าตามเคย ภาพฝันร้ายของวรดาถูกขังในหลุมหลบภัย...เสียงร้องโหยหวนของเธอยังหลอกหลอนจนอารมณ์โกรธพลุ่งพล่านในอก

“ฉันไม่รู้ว่านี่เป็นคำอธิษฐานหรือคำสาป แต่ในเมื่อเขาขังเธอให้ตายทั้งเป็นฉันก็จะส่งคืนกรรมนั้นให้กับเขาเอง!”

ความแค้นแน่นอกทำให้นัทธมนตัดสินใจขโมยกุญแจห้องเก็บของในออฟฟิศกฤตย์ คิดจะขังเขาให้ตายทั้งเป็นแบบที่วรดาเคยโดน โดยไม่รู้เลยว่ามนทิราติดใจสงสัยท่าทางแปลกๆของเธอเมื่อคืนและโทร.บอกเต้ยกับถุงแป้งให้เฝ้าระวังดีๆ...อย่าให้เธอไปก่อเรื่องเดือดร้อนให้กฤตย์

กฤตย์ยุ่งเตรียมพรีเซนต์งานลูกค้า เมื่อนัทธมนมา

ขอให้ช่วยยกโต๊ะจากห้องเก็บของเลยขอผลัดให้งานเสร็จจึงจะช่วย นัทธมนขัดใจแต่เมื่อคิดว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงความแค้นของวรดาจะถึงเวลาชำระจึงอดทนรอ

เต้ยกับถุงแป้งร้อนใจเรื่องกฤตย์ต้องบุกมาเจรจากับนัทธมนอีกครั้ง นัทธมนทำไม่รู้ไม่ชี้ บ่ายเบี่ยงขอตัวไปประชุมกับกฤตย์และพิษณุ แต่ถุงแป้งไม่ยอมรั้งตัวไว้

“นี่! ปล่อยฉันได้แล้วถุงแป้ง ทำเป็นตำรวจจับกุมคนร้ายไปได้”

“ก็ใช่ไง สมควรแล้วกับคนร้ายๆอย่างเธอ”

“นี่ฉันไปทำร้ายอะไรเธอ”

“ฉันไม่ได้กลัวพลังบ้าบออะไรของเธอหรอกนะ ฉันแค่กลัวว่าเธอคิดจะทำอะไรน้ากฤตย์กันแน่”

ถุงแป้งแหวอย่างเหลืออด เต้ยเกรงจะพูดกัน

ไม่รู้เรื่องรีบแทรก

“ให้เราพูดเองดีกว่าถุงแป้ง ฟังนะนัท...เราทุกคนเป็นห่วงและหวังดีกับเธอ สิ่งที่เธอกำลังคิดจะทำเพื่อแก้แค้นน้ากฤตย์ ถ้าเธอไม่ล้มเลิกความคิดนั้นซะทุกอย่างมันจะเลวร้ายลงไปจนสายเกินแก้นะ”