ด้วยแรงอธิษฐาน

คำสารภาพความในใจของกฤตย์ทำให้นัทธมนรู้สึกดี ความโกรธแค้นที่เคยอัดอั้นเต็มอกเหมือนจะจางหายแต่เพียงไม่นานก็พลุ่งพล่านขึ้นใหม่เพราะยังไม่ไว้ใจกฤตย์ที่เคยทรยศความรักของวรดา

“ไม่ได้นะ...เราจะรู้สึกดีกับคนคนนี้ไม่ได้ ในเวลาที่ฉันอยากแก้แค้นให้วรดาแต่คุณดันมาทำดีกับฉันทำไม”

นัทธมนเก็บเรื่องกฤตย์ไปคิดจนฝันร้ายถึงอดีตตอนวรดาเห็นภาพบาดใจกฤตย์แวะมาเยี่ยมเธอซึ่งป่วยหนักที่บ้านแต่กลับออกไปกับผาณิตหลังจากพูดคุยกับเธอ

ไม่กี่ประโยค

ผกาเป็นตัวเสี้ยมที่ดีพูดให้วรดาเข้าใจผิดว่ากฤตย์เปลี่ยนใจไปหาผาณิต โดยไม่รู้เลยว่าที่เขายอมตามใจผกากับผาณิตเพราะคำแนะนำของแกมแก้วที่ว่าจะช่วยให้เขาได้เจอวรดาบ่อยขึ้น

ผาณิตฉวยโอกาสนี้ออเซาะฉอเลาะกฤตย์เต็มที่ วรดาน้อยใจมากและคิดเอาเองว่าเขาเปลี่ยนใจไม่รักเธอแล้ว นัทธมนสะดุ้งตื่นหลังจากนั้น ความโกรธแค้นแทนวรดากลับคืนมาอีก เธอเชื่อว่ากฤตย์ไม่ใช่คนดี

“พอคุณได้ฉันแล้วคุณก็จะหาทางเขี่ยฉันทิ้งไปหาคนใหม่ใช่ไหม”

พลังพิเศษก่อตัวอีกครั้งเพราะความโกรธของนัทธมน เสียงกรีดร้องและลมแรงราวกับมีพายุในบ้านทำให้มนทิราตกใจตื่น นัทธมนเห็นภาพหลอนของวรดาถูกขังในหลุมหลบภัยเก่า ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนคนเป็นแม่ใจไม่ดี

“นัท...เป็นอะไรหรือเปล่าลูกแม่...แค่ฝันร้ายนะลูก ไม่มีอะไรแล้ว ลูกคือนัทธมนไม่เกี่ยวกับใครในชาติก่อนทั้งนั้น มีแค่เราอยู่กันสองแม่ลูกในปัจจุบัน ทิ้งเรื่องอดีตไปซะ”

“แต่นัทไม่ไหวแล้วแม่...นัทไม่อยากฝันร้ายอีกแล้ว”

นัทธมนร้องไห้กับอกแม่ แววตาเคียดแค้น

แต่มนทิราไม่เห็น

“นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ถึงเวลาแล้วที่นัทจะหยุดฝันร้ายนี้ไปเสียที”

“นัท...ลูกหมายความว่ายังไง นี่ลูกคิดจะทำอะไร”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะแม่ แม่สบายใจได้...นัทรักแม่นะ”

ระหว่างที่นัทธมนตัดสินใจเด็ดขาดจะล้างแค้นให้วรดาเพื่อขจัดฝันร้าย แกมแก้วตกใจแทบสิ้นสติเมื่อลินจันทร์เกิดอาการระลึกชาติได้เป็นผาณิตมาขอร้องให้เธอพาไปขอขมาวรดา

น้ำเสียงของลินจันทร์ไม่ใช่ของเด็กแต่เป็นเสียงของผาณิตที่แกมแก้วจำได้ดี

“จะบ้าเหรอยัยณิต ตอนยังอยู่เธอเกลียดนังวรดายังกะอะไรดีแต่พอตายไปจะมาขอขมาทำไมเอาป่านนี้”

“จิตวิญญาณฉันไม่มีวันสงบสุขถ้ายังไม่ได้กราบขอขมากรรมกับวรดา ขอร้องล่ะ...ช่วยพาฉันไปกราบวรดาที”

“เธอหมายถึงนังนัทธมนนั่นใช่ไหม ฉันไม่ยุ่งด้วยหรอกนะ...ลินจันทร์...ยัยลิน...ออกไปนะยัยณิต เธอตายแล้วก็ไปอยู่ที่ชอบที่ชอบของเธอ...แต่ไม่ใช่ที่นี่!”

ooooooo

แกมแก้วประสาทเสียมากรีบพาลินจันทร์ไปหาพระที่วัดเพราะคิดว่าจะช่วยอาการถูกผีผาณิตเข้าได้ หลวงพ่อรับฟังเรื่องราวทุกอย่างด้วยท่าทางนิ่งสงบก่อนเอ่ยเสียงเรียบ