ด้วยแรงอธิษฐาน
ตอนที่ 10
จะไปช่วยนัทธมนขนโต๊ะจากห้องเก็บของ
ภารกิจชำระแค้นใกล้เป็นจริง แต่นัทธมนก็ฝันสลายเมื่อจู่ๆแกมแก้วก็พาลินจันทร์มาหา กฤตย์เลยพักเรื่องขนโต๊ะในห้องเก็บของอีกรอบและพาเธอไปหาน้องสาวกับหลานสาวแทน
นัทธมนไม่พอใจแต่ขัดไม่ได้ กระทั่งได้เจอหน้าลินจันทร์อึดใจต่อมาก็รู้สึกแปลกๆ แกมแก้วหมั่นไส้ลูกสาวเร่งให้ขอขมากับนัทธมนแต่ลินจันทร์กลับก้มหน้านิ่งไม่สบตาใคร
กฤตย์จับต้นชนปลายไม่ถูก ซักไซ้จากน้องสาวจนได้ความว่าลินจันทร์เกิดระลึกชาติได้เป็นผาณิตและอยากมาหานัทธมนเพื่อขอขมาให้วรดา
“เอาสิยัยลิน...หรือยัยณิต จะกราบขอขมาก็กราบซะ”
“แก้ว...อย่าเอาเรื่องเหลวไหลพวกนี้มาพูดในที่ทำงานได้ไหม พวกพนักงานได้ยินจะคิดยังไง”
แกมแก้วรำคาญตั้งท่าจะแหวลูกสาวแต่ลินจันทร์ก็โพล่งชื่อวรดาด้วยเสียงของผาณิตเสียก่อน
กฤตย์หน้าตื่น “ลินจันทร์...เมื่อกี้พูดว่าไงนะ”
ลินจันทร์ไม่ตอบแต่คุกเข่าร้องไห้ คร่ำครวญ
ด้วยเสียงของผาณิต
“วรดา...ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว ให้อภัยฉันด้วย อโหสิกรรมให้ฉันเถิด”
พูดจบก็ก้มกราบแนบพื้น นัทธมนขยับหลบ
และประคองตัวลินจันทร์มาสบตา
“ไม่ต้องกราบฉันหรอกนะ แต่ช่วยเล่าให้ฟัง
ทีเถิดว่าเรื่องราวทั้งหมดมันเป็นยังไงกันแน่”
ลินจันทร์ส่ายหน้า สะอื้นหนักกว่าเดิม แต่นัทธมนไม่ยอมแพ้พยายามกล่อม
“ฟังนะ...ถ้านี่เป็นผาณิตเมื่อชาติก่อนจริงๆ
งั้นช่วยบอกดิฉันทีได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับวรดา”
แกมแก้วร้อนตัวกลัวความจริงจะเปิดเผย แหวนัทธมนกลบเกลื่อนและจะพาลูกสาวกลับ แต่นัทธมนไม่ยอมอีกแล้วกระชากตัวลินจันทร์มาคาดคั้น “บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ใครเป็นคนฆ่าวรดากันแน่!”
ลินจันทร์ร้องไห้จ้าด้วยความกลัวสุดขีด แกมแก้วตกใจรีบพากลับ ทิ้งนัทธมนให้มองตามเครียดๆ มั่นใจว่าเด็กหญิงต้องรู้เรื่องที่เกิดกับวรดาแต่ไม่ยอมเล่า...
กลัวอะไรหรือใคร!
ooooooo
แม้จะเตือนทั้งกฤตย์และปรามนัทธมนแล้ว
แต่ถุงแป้งก็ไม่สบายใจ สังหรณ์บางอย่างร้องเตือนให้เธอกลับไปออฟฟิศของกฤตย์ เต้ยก็ใจไม่ดีแต่ไม่อยากระแวงมากไป
“งั้นเต้ยรู้สึกเหมือนเราไหม เราไม่เชื่อว่ายัยนัทจะยอมจบเรื่องนี้น่ะ”
“เรื่องคิดแก้แค้นน้ากฤตย์เนี่ยเหรอ”
“ใช่...เรารู้จักนิสัยยัยนัทดี ลองถ้าปักใจเชื่ออะไรก็ไม่มีหน้าไหนในโลกนี้หยุดยั้งหรือว่าเปลี่ยนใจเขาได้”
“ก็เท่าที่พอรู้จักมา...นัทเขาก็เป็นคนแบบนั้นจริงๆ”
“งั้นเรารีบกลับไปหาน้ากฤตย์ดีกว่าไหม”
“ตอนนี้เลยน่ะเหรอ”
“นะเต้ย...เราสังหรณ์ใจจริงๆว่ายัยนัทไม่ปล่อยน้ากฤตย์ไว้แน่ๆ”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า ถุงแป้งก็มองนัทเขาในแง่ร้ายจนเกินไป”
“งั้นเต้ยจอดให้เราลงตรงนี้...ก็ถ้าเต้ยไม่ไปกับเราเราก็ไปของเราคนเดียวได้”
